Επιστροφή στη Νέα Υόρκη: Οι πρώτες εντυπώσεις από τους ανθρώπους, τη φύση και τις πολιτιστικές εκδηλώσεις ύστερα από το αναγκαστικό διάλειμμα της COVID-19
Η πλατεία Τάιμς Σκουέαρ, στη Νέα Υόρκη. Φωτογραφία Νάντια Φώσκολου
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ύστερα από κάποιους μήνες απουσίας, επιστρέφω στη μητρόπολη. Κι έχω τρακ. Οι αγωνίες μου κυμαίνονται από τη σφαίρα του υπαρξιακομεταφυσικού («Θα θυμάμαι, άραγε, πώς συμπεριφέρομαι εδώ; Θα νιώθω και πάλι στα ουράνια;) έως εκείνη του εντελώς χειροπιαστού («Μου λέει, άραγε, αλήθεια ο σύζυγος ότι το διαμέρισμά μας δεν έχει προσβληθεί από το τρίο των εισβολέων που δεν τους πτοεί κανένας εξολοθρευτής και καμία πανδημία;»).
Όμως το σώμα θυμάται: σαν σε αυτόματο πιλότο, περνάω με επιτυχία την πρώτη «πίστα», αφού καταφέρνω να προλάβω το τελευταίο λεωφορείο (είναι 11 το βράδυ) από το Νιούαρκ για τη Νέα Υόρκη.
Το να ορμάς χαρωπά μέσα στο πρώτο ταξί (ή Uber, εντάξει) που βρίσκεις μπροστά σου είναι λατρεμένο κινηματογραφικό κλισέ, όμως δεν ισχύει απαραίτητα για τους «βιοπαλαιστές καλλιτέχνες» οι οποίοι ξέρουν ότι υπάρχει εξπρές λεωφορείο που σε πάει από το γνωστό αεροδρόμιο του Νιου Τζέρσεϊ στην καρδιά του Μανχάτταν και κοστίζει όσο το ένα πέμπτο της κούρσας με ταξί.
Με το που πατάω το πόδι μου στα χώματα του Mεγάλου Μήλου, η νεοϋορκέζικη ιδιότητα ενεργοποιείται αυτόματα, σαν smartphone που μόλις έπιασε Wi-Fi.
Ξεκινάω την εικαστική περιήγηση αμά τη αφίξει, αφού ο τοίχος του Σταθμού Port Authority όπου κατεβαίνω είναι κατειλημμένος από μια έκθεση διοργανωμένη από το Chashama, τον οργανισμό που αποτελεί τον συνδετικό κρίκο μεταξύ των αγωνιζόμενων καλλιτεχνών και της πιο αδυσώπητης, ίσως, αγορά ακινήτων του κόσμου.
Από το 1995 το Chashama παρέχει λύση στις ανάγκες των καλλιτεχνών για χώρο εργαστηρίου αλλά και έκθεσης, προσφέροντάς τους πρόσβαση σε καταστήματα και γραφεία που παραμένουν άδεια (σημείο σύνδεσης με το παρελθόν, αφού στο Chashama έκανα την πρακτική του μεταπτυχιακού μου).
Εδώ, μέσα σε σειρές στρογγυλά «κάδρα» που μοιάζουν με φινιστρίνια αλλά και με πλυντήρια, η Basia Goszczynska έχει τοποθετήσει φωτογραφίες απορριμμάτων περισυλλεγέντων από τις ακτές της Νέας Υόρκης, παραπέμποντας στην ανάγκη για καθαρές θάλασσες.
- Ημέρα 1η
Πρώτο πρωινό, και το πρώτο πράγμα που βλέπω κοιτάζοντας τη θέα απέναντι είναι κάτι κιτρινοπράσινοι καρποί να λάμπουν, άλλοι πεσμένοι στο χώμα κι άλλοι ακόμη στα κλαριά. Είναι το πέμπτο μας φθινόπωρο στη συγκεκριμένη προπολεμική πολυκατοικία του Χάρλεμ, κι όμως καμία άλλη χρονιά δεν είχα προσέξει τη μηλιά στον αντικρινό κοινοτικό κήπο.
Οι αναπάντεχες συναντήσεις με τη φύση συνεχίζονται, αφού στον περίπατό μου «συνομιλώ» με δύο γάτες στο Morningside Park. Η εθελόντρια της γατο-αποικίας ξεπροβάλλει χαμογελαστή για να ρωτήσει αν οι ημιδεσποζόμενες γατούλες βγήκαν να με χαιρετήσουν –και ξαφνιάζομαι με τον αβίαστα φυσικό και φιλικό της τόνο (είχα ξεχάσει το ευλογημένο αυτό χαρακτηριστικό της καθημερινότητας).
Tα βήματά μου με οδηγούν στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, την “alma mater” μου, αφού εδώ πέρασα τρία χρόνια σπουδών στο μάστερ Σκηνοθεσίας Θεάτρου.
Ο καταγάλανος ουρανός με τα σύννεφα να τρέχουν λάμπει πάνω από τον θόλο της Βιβλιοθήκης Low, ενώ το εκτυφλωτικά καθαρό φως προσδίδει τη μέγιστη δυνατή αίγλη στα γύρω νεοκλασικά κτίρια. Έκπληκτη που το αγαπημένο μου παγκάκι είναι ελεύθερο, τρέχω και στρογγυλοκάθομαι.
(Μετά την αποφοίτησή μου άκουσα ότι έχει το παρατσούκλι «παγκάκι του Ομπάμα», αφού ήταν επίσης το αγαπημένο του Αμερικανού προέδρου, όταν σπούδαζε εδώ.) Το θέαμα είναι βέβαια το φοιτηταριό, αφού το τρέχον εξάμηνο είναι το πρώτο διά ζώσης από την αποφράδα άνοιξη του 2020.
Είναι γνωστό ότι στο «νησάκι» του Μανχάτταν ο μόνος τρόπος να αναπτυχθείς είναι… κάθετα, αλλά πουθενά δεν το συνειδητοποιείς περισσότερο όσο όταν δεις έναν γίγαντα να ρίχνει τη σκιά του στον νεογοτθικό πύργο που κάποτε στέγαζε το ταπεινό σου φοιτητικό δωματιάκι, και ο οποίος τώρα φαντάζει νάνος δίπλα στον υπό κατασκευή ουρανοξύστη των 42 ορόφων.
Το ολοκαίνουργιο πολυτελές μεγαθήριο ισοπέδωσε το μισό αίθριο της Θεολογικής Σχολής Union, για να εξασφαλίσει την ίδια την επιβίωση του ιδρύματος. Ακόμη και κορυφαία τμήματα του πρωτοκλασάτου πανεπιστημίου αναγκάζονται να πουλήσουν τον «αέρα» τους προς οικοδομική εκμετάλλευση για να επιβιώσουν.
- Ημέρα 2η
Ο λαμπρός φθινοπωρινός καιρός συνεχίζεται, οπότε δεν υπάρχει λόγος να μην περπατήσω από την 137η Οδό έως την 29η για να δω μία ακόμη έκθεση του Chashama.
Περπατάω κατά μήκος του τοιχίου του Σέντραλ Παρκ, ώστε να μπορώ να παρατηρώ τόσο τις Μποζ-Αρ εισόδους και τα Αρ Ντεκό μοτίβα των πολυκατοικιών της Λεωφόρου Central Park West, όσο και τα σκιουράκια που κυνηγιούνται τσιρίζοντας πάνω στις βελανιδιές.
Μπαίνω στο πάρκο μόνο για λίγο, ίσα ίσα για να διαπιστώσω ότι έχει την κανονική του κίνηση με όλων των ειδών τους δρομείς, ποδηλάτες και περιπατητές, αλλά κυρίως για να απολαύσω τη διαρκώς μεταβαλλόμενη κορυφογραμμή του Midtown με τον ουρανοξύστη-«φλοίδα» (το πιο ψηλόλιγνο κτίριο στον κόσμο, με αναλογία ύψους-πλάτους 24 προς 1!) στο νούμερο 111 της 57ης Οδού να βαίνει προς ολοκλήρωση, κάνοντας τον παρακείμενο ουρανοξύστη-«κάμπια» (στο νούμερο 157) να μοιάζει… κοντός, παρά τους 75 (!) ορόφους του.
Η Τάιμς Σκουέαρ δεν έχει μεν τα επίπεδα πανζουρλισμού της προ COVID εποχής, πλησιάζει όμως αρκετά σε αυτά. Δεδομένων των ταξιδιωτικών περιορισμών, και άρα των σχετικά λίγων ξένων επισκεπτών, μπορείς να χαζέψεις τους Αμερικανούς τουρίστες.
Έπειτα από δύο ώρες περπάτημα, φτάνω στην ομαδική έκθεση “Do write [right] to me”. Τα καμωμένα από εφημερίδα καραβάκια και αεροπλανάκια της εγκατάστασης της Debora Rayel Eva κλέβουν την παράσταση, μεταμορφώνοντας τη γωνιά με τον νεροχύτη και τη σκάλα σε παράξενη πύλη ή αφετηρία. Εύλογα, η Βραζιλιάνα εικαστικός τιτλοφορεί το έργο της «Πού πάμε από εδώ και πέρα;» και μας παρακινεί να της γράψουμε τις απαντήσεις μας στα post-it που βρίσκονται πάνω στον «στόλο» της.
Στο έργο «Αμαζονία», η επίσης Βραζιλιάνα Fernanda Froes έχει γεμίσει το κάδρο με εικόνες ενός απειλούμενου είδους πεταλούδας, εκθέτοντας τη σταδιακή χρωματική αλλοίωση που εμφανίζουν κάποια έντομα, ως συνέπεια της κλιματικής κρίσης. Χαραμάδα ελπίδας, η πληροφορία πως όταν οι καταστροφικές συνθήκες αναιρούνται, η πεταλούδα ξαναβρίσκει τα χαμένα της χρώματα.
Η επανόρθωση είναι (ακόμη) εφικτή. Και από αυτή τη χαραμάδα, μπορούμε να υποδεχτούμε τις μεταμορφώσεις της πόλης. Και της εποχής.
*Η Νάντια Φώσκολου (www.nadiafoskolou.nyc) είναι θεατρική σκηνοθέτρια με έδρα τη Νέα Υόρκη.
Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE