Δυστυχώς αυτή είναι η πικρή αλήθεια: Ένα νέο σιδηρούν παραπέτασμα υψώθηκε στην Ανατολική Ευρώπη
Ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν με τον ομόλογό του του Κιργιστάν, Sadyr Japarov (Α) στο Σότσι. EPA, MIKHAEL KLIMENTYEV, SPUTNIK, KREMLIN POOL
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Το μήνυμα από το Μινσκ και τη Μόσχα είναι σαφές: η Γηραιά Ήπειρος δεν είναι πλέον καταφύγιο εξoρίστων. Αυτή η σκλήρυνση είναι μια πρόκληση για τις δημοκρατίες, οι οποίες δεν μπορούν πλέον να αρκούνται σε μια ανά περίπτωση αντίδραση, εκτιμά η αρθρογράφος Sylvie Kauffmann στην εφημερίδα Le Monde.
Αναφερόμενη στις περιπτώσεις του Alexeï Navalny, του Roman Protassevitch, της κατάρριψης του αεροσκάφους της Malaysia Airlines, θεωρεί, ότι τα τρία αυτά γεγονότα είναι μέρος της ίδιας δυναμικής, ή μάλλον της απουσίας μιας δυναμικής, διαφορετικής από εκείνη της καταστολής, η οποία έχει παγώσει όλη την πολιτική ανάπτυξη σε αυτή την πλευρά της Ευρώπης για σχεδόν μια δεκαετία.
Υποστηρίζει, ότι ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν (Vladimir Poutine) βασίζεται στη λογική η εξουσία για την εξουσία, χωρίς πολιτικό έργο, εκτός από τη δική του διατήρηση στο Κρεμλίνο, την οποία και κατέστησε δυνατή μέχρι το 2036, ενώ προβάλλοντας τη λογική στασιμότητας-καταστολής, εκεί που θέλει να διατηρήσει ως σφαίρα επιρροής πέρα από τη Ρωσία, ενθαρρύνει όλες τις υπερβολές.
Κατά την ίδια, μπορεί το Κρεμλίνο να μην έδωσε την εντολή για την κατάρριψη του αεροσκάφους πάνω από την Ουκρανία, αλλά παραδίδοντας τέτοια όπλα στους αυτονομιστές του Donbass κατέστησε δυνατή αυτήν την τραγωδία. Το ίδιο και ως προς την επιχείρηση πειρατείας της Ryanair, η οποία ενδεχομένως να αναπτύχθηκε στα γραφεία της KGB στο Μινσκ και όχι στα κεντρικά γραφεία του FSB στη Μόσχα.
- Ωστόσο διερωτάται, κατά πόσον ο Λευκορώσος «δικτάτορας» Αλεξάντερ Λουκασένκο (Alexandre Loukachenko), που απορρίφθηκε από τους ψηφοφόρους του τον Αύγουστο του 2020, θα πίστευε, ότι μπορούσε να κάνει κάτι, χωρίς την υποστήριξη του μεγάλου Ρώσου γείτονα.
Ο Loukachenko και ο Poutine αντιπαθούν ο ένας τον άλλον, λένε οι ειδικοί. Ωστόσο, λόγω αναγκαιότητας, «Ο Σατράπης της Λευκορωσίας», όπως τον χαρακτήρισε ένας από τους βιογράφους του, ο Valeri Karbalevich (Editions Les Pérégrines, 2012), εμπνέεται από το μοντέλο του Poutine, δημιουργώντας μία καρικατούρα του, αναφέρει η αρθρογράφος.
Τονίζει ότι ο Loukachenko δεν καταπνίγει απλά τα ψηφιακά μέσα, τα συνθλίβει, ενώ υπάρχουν εκατοντάδες πολιτικοί κρατούμενοι και δεκάδες φυλακισμένοι δημοσιογράφοι.
Κατά τη Sylvie Kauffmann, ένα νέο σιδηρούν παραπέτασμα υψώθηκε στις πύλες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία δεν το είδε πραγματικά να έρχεται, τόσο περήφανη για την ορθότητά της, μετά την πτώση του παλιού σιδηρού παραπετάσματος, το 1989.
Τουλάχιστον το καθυστέρησε, αλλά δεν μπορεί πλέον να κλείνει τα μάτια της, καθώς το μήνυμα που έστειλε η Λευκορωσική αεροπειρατεία της πτήσης Ryanair και οι πολλαπλές παρεμβάσεις των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών στο έδαφος της ΕΕ είναι σαφές: η Ευρώπη δεν είναι πλέον ασφαλές καταφύγιο. Κανένας εξόριστος δεν πρέπει να αισθάνεται ασφαλής εκεί.
Για την ίδια, η Ευρώπη δεν μπορεί να το αποδεχθεί, εκτός και αν χάσει τη ψυχή της. Επικροτεί την επιβολή κυρώσεων, ωστόσο εκτιμά, ότι αυτές πρέπει να στοχεύσουν με ακρίβεια, ώστε να τιμωρηθούν όσοι λαμβάνουν τις αποφάσεις καταστολής και τοποθετούν στη Βιέννη, στο Λονδίνο, στο Βερολίνο, στο Παρίσι τους καρπούς της διαφθοράς, που ασκούν σε μεγάλη κλίμακα.
Επισημαίνει, ότι πρέπει να αποφευχθεί οι κυρώσεις να πλήξουν την κοινωνία των πολιτών, η οποία πρέπει να υποστηριχθεί ενεργά, ανοίγοντας πανεπιστήμια σε αυτήν, απομονώνοντας το καθεστώτος Loukachenko και όχι τους Λευκορώσους.
Τέλος θεωρεί, ότι η αντίδραση ανά περίπτωση δεν είναι πλέον αρκετή και ότι πρέπει η Ευρώπη να σκεφτεί στρατηγικά, όπως στην εποχή του παλιού Σιδηρού Παραπετάσματος.
ΠΗΓΗ: Le Monde – «Un nouveau rideau de fer s’est dressé à l’est de l’Europe, où la logique de stagnation-répression fige toute évolution politique»