Η στρατηγική του “γιούργια στον νταβλά με τα κουλούρια” στα εξοπλιστικά των Ενόπλων Δυνάμεων…
FILE PHOTO: Φωτογραφία του μαχητικού F-35 της Τουρκίας, όπως την έδωσε στη δημοσιότητα η εταιρεία Λόκχιντ Μάρτιν. Τα τουρκικά F-35 αγοράστηκαν από την τουρκική Πολεμική Αεροπορία, αλλά δεν παραδόθηκαν ποτέ. Η συμμετοχή της Τουρκίας στο πρόγραμμα τελείωσε… Φωτογραφία via Twitter, @thef35
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΣΧΟΛΙΟ της ιστοσελίδας DEFENCE POINT
Μπορεί οι προσπάθειες υλοποίησης εξοπλιστικών προγραμμάτων να βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη, η αλήθεια είναι όμως ότι δεν μπορεί να συγκαλυφθεί η αμηχανία και ο αποσπασματικός τρόπος λειτουργίας, με πλημμελή τήρηση των διαδικασιών που έχουν θεσπιστεί.
Παράλληλα, με τη συνηθισμένη τον τελευταίο καιρό δικαιολογία της “εθνικής ανάγκης”, προωθούνται εξοπλιστικές αποφάσεις, οι οποίες καταφανώς υπολείπονται σε τεκμηρίωση και τήρηση θεσπισμένων διαδικασιών. Μια δικαιολογία την οποία τη χρησιμοποιούν καταχρηστικά πολλοί εκ των οποίων δεν ένιωσαν ποτέ την τελευταία τουλάχιστον δεκαετία και επέλεξαν συνειδητά “να ρισκάρουν με την Τουρκία”, παρότι η Ιστορία θα την καταγράψει ως εμβληματική -για την ανοησία της- δήλωση του Γιάννη Μπαλάφα του ΣΥΡΙΖΑ, που “πλήρωσε τη νύφη” λόγω αφέλειας.
Ο ασυνάρτητος τρόπος με τον οποίο για μια ακόμη φορά στην ιστορία της η χώρα προσπαθεί να υλοποιήσει εξοπλιστικά προγράμματα με διαδικασίες fast-track, έχει ήδη δώσει τροφή να ανοίξει νέος γύρος σκανδαλολογίας με επίκεντρο τους εξοπλισμούς.
- Όταν δεν υπάρχουν η ξεκάθαρη ανάλυση και η προτεραιοποίηση των αναγκών και όλα έχουν γίνει… λάστιχο, επειδή το ανίκανο στο σύνολό του πολιτικό σύστημα άφησε τη χώρα 15 χρόνια ανοχύρωτη, είναι λογικό κάθε λογής “ομαδούλα” ή “παρεούλα” με ξεκάθαρα ιδιοτελή κίνητρα, να προσπαθεί να προωθήσει προγράμματα ενδιαφέροντος.
Όπως λογικό είναι η στρατιωτική ηγεσία που ξέρει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούμε στην Ελλάδα, να πέφτει θύμα της λογικής “πάμε να πάρουμε ό,τι μπορούμε διότι αύριο – μεθαύριο θα μας αφήσουν ξανά στην τύχη μας”. Αυτή η ανησυχία με τη σειρά της δημιουργεί λογικές “μηδενικού αθροίσματος” και οδηγεί σε πολυποίκιλους “συμβιβασμούς”. Πάρε ό,τι θέλουν, λένε στα Επιτελεία, τουλάχιστον να πετάξουμε τουλάχιστον υλικό του… Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Επιστρέφοντας όμως στις ενδιαφερόμενες “παρεούλες”, αυτές κινούνται με τις κατάλληλες πολιτικές διασυνδέσεις, ακόμα και στο επίπεδο του Μεγάρου Μαξίμου, οι οποίες θα εξασφαλίσουν την εν κρυπτώ άνοδο της όποιας ανάγκης στη λίστα προτεραιοτήτων, με αποτέλεσμα να εξασφαλιστούν τα κονδύλια που θα οδηγήσουν σε υλοποίηση το πρόγραμμα.
Μπορεί η ανάγκη όντως να υφίσταται για τις Ένοπλες Δυνάμεις και το σύστημα που προωθείται προς απόκτηση να είναι πράγματι από κατάλληλο έως κορυφαίο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η χρησιμοποίηση των κονδυλίων έγινε με τον βέλτιστο τρόπο. Δε σημαίνει αυτομάτως ότι το συνολικό συμφέρον της ελληνικής άμυνας υπηρετήθηκε.
Ασφαλώς εμείς δεν θα παίξουμε τον ρόλο του “εισαγγελέα” επιχειρώντας να το κρίνουμε… αυθεντικά. Έχουμε όμως την υποχρέωση να θέσουμε το θέμα της απουσίας των διαδικασιών που θα δώσει μια οργανωμένη εθνική απάντηση στο ερώτημα. Θα μας πείτε όμως, “εδώ δεν τηρούμε τις υφιστάμενες, θα δημιουργήσουμε νέες διαδικασίες;”… Όποιος το υποστηρίζει, έχει ασφαλώς ένα δίκιο.
- ΞΕΡΟΥΜΕ Ή ΟΧΙ ΑΚΟΜΑ, ΠΟΣΑ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΘΕΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΥΣ;
Αλήθεια, εάν απευθυνθεί το ερώτημα στον υπουργό Εθνικής Άμυνας “πόσα χρήματα έχετε στη διάθεσή σας για την εκτέλεση εξοπλιστικών προγραμμάτων”, μπορεί να απαντήσει με σαφήνεια; Πολύ αμφιβάλλουμε. Ακούστηκε το ποσό των 10 δισ. ευρώ, το οποίο όμως στη συνέχεια έχει διαψευσθεί από τα πλέον επίσημα χείλη. Άρα ο πήχης θα πρέπει να τοποθετηθεί χαμηλότερα.
Ωστόσο, εάν κανείς αθροίσει τα δυνητικά ποσά που θα πρέπει η χώρα να επενδύσει εάν υλοποιηθούν όλα τα εξοπλιστικά προγράμματα που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, το πραγματικό ποσό υπερβαίνει τα 10 δισ. ευρώ! Κάπου εδώ, μαζί και με τις “φωνές” τις αντιπολίτευσης, φαίνεται πως θα πρέπει να αναζητηθεί η αιτία των κυβερνητικών διαρροών που ακυρώνουν στην πράξη εξαιρετικής επιχειρησιακής σημασίας εξοπλιστικά προγράμματα.
Εν ολίγοις και χωρίς να μπαίνουμε σε λεπτομέρειες, η… στρατηγική του “γιούργια στον νταβλά με τα κουλούρια” που ακολουθεί σταθερά η χώρα, καθώς το πολιτικό της σύστημα αδυνατεί να συμπεριφερθεί ορθολογικά, θα οδηγήσει νομοτελειακά σε επανάληψη όσων έγιναν στο παρελθόν, με τρόπο μάλιστα που θα μοιάζει με φάρσα. Η Πολιτεία αδιαφορεί για διαδικασίες που η ίδια θεσπίζει και δεν αντιλαμβάνεται τη σημασία του διαχρονικού… “ανοίξτε παιδιά τα φώτα να οργανωθούμε”.
Τους είναι δυστυχώς αδύνατο να οργανώσουν την ελληνική απάντηση στην πρόκληση της Τουρκίας. Η κολοσσιαία ανοησία και ανεπάρκειά τους αποδεικνύεται όχι τόσο από το ότι άφησαν τις Ένοπλες Δυνάμεις στην τύχη τους τα τελευταία 15 χρόνια με το πρόσχημα – πραγματική δικαιολογία της οικονομικής κρίσης, αλλά από το ότι δεν φρόντισαν να κάνουν αυτό που δεν κόστιζε…
Να οργανωθούν και να ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, όταν η χώρα θα μπορέσει αν διαθέσει ξανά κονδύλια για τον εξοπλισμό της! Τι λέει η λογική; Αν και ο όρος δεν είναι και το φόρτε του πολιτικού μας συστήματος… Τι κάνω όταν έχω μαζεμένες πολλές ανάγκες και περιορισμένους πόρους; Κυρίως όμως, τι κάνω όταν η συγκυρία, με την αποχαλίνωση της Τουρκίας και η ευρύτερη γεωστρατηγική συγκυρία υποδεικνύει ότι στην περιοχή επίκεινται τελικές διευθετήσεις;
Κι όλα τα ανωτέρω να συμβαίνουν, με την Τουρκία να κάνει τα πάντα για να παρασύρει την Ελλάδα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων υπό συνθήκες στρατιωτικών εκβιασμών και αν είναι δυνατόν, ακόμα και τετελεσμένων; Μήπως πρέπει να είσαι επικίνδυνα ανίκανος εάν δεν αντιλαμβάνεσαι ότι το πρώτο βήμα στην προσπάθεια προτεραιοποίησης των αναγκών σου, είναι το να χωρίσεις σε βραχυπρόθεσμες, μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες ανάγκες;
- Πόσο δύσκολο είναι ορισμένοι -ή μήπως πολλοί, ή ακόμα και η πλειοψηφία- να αντιληφθούν, ότι με βάση αυτούς τους υπολογισμούς ένα απλό πρόγραμμα που θα “μπαλώσει μια τρύπα” σε υπάρχοντα οπλικά συστήματα, αποκτά δυσανάλογα μεγαλύτερη βαρύτητα απέναντι ακόμα και σε συστήματα όπως τα F-35 ή τη νέα φρεγάτα;
Διότι, ω ανόητοι πολιτικοί, εάν είναι η ζημιά να έχει γίνει στα δύο χρόνια, τι σημασία έχει αν ένα κύριο οπλικό σύστημα το παραλάβω σε πέντε ή σε εφτά χρόνια; Πάλι η χώρα θα έχει βρεθεί να τρέχει πίσω από τις εξελίξεις. Κάτι που ήδη σε μεγάλο βαθμό το κάνει, αφού πως έχει γράψει και το DP, εξοπλιζόμαστε για την επόμενη κρίση.
Η οποία μπορεί και να έρθει όταν τα καινούργια συστήματα που θα αγοράσουμε θα τείνουν να εξαντλήσουν τον επιχειρησιακό του βίο, ή τα υποσυστήματά τους θα χρήζουν αναβάθμισης, κάτι το οποίο θα αδυνατεί και πάλι να κατανοήσει το μελλοντικό πολιτικό σύστημα και δεν θα βλέπει την ανάγκη να λάβει τις σωστές αποφάσεις εγκαίρως. Διότι και τότε κάποιο επίδομα θα κλείνει το μάτι σε κάποιο μέρος του εκλογικού σώματος, με αποτέλεσμα να αποτελέσει προτεραιότητα των πολιτικάντηδων σε βάρος της εθνικής άμυνας.
Διότι μπορεί αν απομονώσεις τα προγράμματα που έχουν προχωρήσει, ας πούμε από το πρόγραμμα των Αεροσκαφών Ναυτικής Συνεργασίας (ΑΦΝΣ) και μετά, το πραγματικό ερώτημα δεν είναι εάν τα συστήματα είναι καλά ή σκάρτα! Ακόμα κι αν δεχθούμε ότι ανήκουν στα κορυφαία παγκοσμίως, που εν πολλοίς ισχύει (π.χ. ελικόπτερα Romeo) το κρίσιμο ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί, είναι εάν “το σύστημα” λειτούργησε ορθολογικά, επηρεαζόμενο με διάφορους τρόπους και επένδυσε με τον βέλτιστο τρόπο και στη σωστή χρονική συγκυρία.
Θα ήταν δηλαδή μήπως προτιμότερο αυτά τα χρήματα να είχαν οδηγήσει σήμερα σε αναβαθμισμένες φρεγάτες MEKO 200, σε πυραυλικά συστήματα στα νησιά του Αιγαίου και στην Κρήτη, ή σε άλλα δεδομένα στις διαθεσιμότητες και τις επιχειρησιακές δυνατότητες του γαλλικού ή του αμερικανικού μέρους του ελληνικού στόλου μαχητικών αεροσκαφών;
Ας μην βιαστούμε να δώσουμε οποιαδήποτε απάντηση με βάση τις προδιαθέσεις μας, διότι αν το κάνουμε θα έχουμε καταπατήσει την ίδια τη φιλοσοφία και τη λογική του σημερινού σχολίου. Δημιουργήθηκαν ποτέ οι προϋποθέσεις ώστε να υπάρχει αξιόπιστος τεχνοκρατικός μηχανισμός που ανά πάσα στιγμή να είναι σε θέση, αιτιολογημένα, να εξηγεί ποιες είναι οι εξοπλιστικές προτεραιότητες της χώρας; Κι ας διαφωνήσουμε στη συνέχεια επί της θέσης όμως που θα έχει θεσμικά και οργανωμένα εκφράσει η χώρα…
- ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ
Όταν όλα αυτά τα σκέπτεται κανείς, το πιο λογικό συναίσθημα είναι η απελπισία. Στην Ελλάδα δεν αλλάζει τίποτα και επαναλαμβάνουμε συνεχώς τα ίδια λάθη. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Τα ίδια είναι “φυσιολογικό” να γίνονται και στον τομέα της άμυνας, που συμπαρασύρει τα εξοπλιστικά.
Στο ευρύτερο πολιτικό επίπεδο, ανακυκλώνονται τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα στις θέσεις εξουσίας, οι ίδιες οικογένειες! Μια νέα γενιά πολιτικών δηλαδή, που ως βασική εκπαίδευση δεν είχαν το να μάθουν να δουλεύουν και να παράγουν δηλαδή να καταλάβουν τι σημαίνει πραγματική ζωή στο ελληνικό πεζοδρόμιο.
Ζουν στον δικό τους μικρόκοσμο και δύσκολα θα κατορθώσουν να αντιληφθούν το πως λειτουργεί μια κοινωνία, ώστε στη συνέχεια να την υπηρετήσουν, επιχειρώντας να αφήσουν το στίγμα τους (όχι να συνεχίσουν τις μπίζνες των πατεράδων τους). Έχουν “εμβολιαστεί” με την άποψη ότι όλα κρίνονται αλλού, όχι εντός της χώρας.
Αυτό διαιωνίζει μια λογική υποτέλειας και εξάρτησης, την οποία συντηρούν και στο κρατικό επίπεδο όταν περάσουν στην πολιτική. Πολλοί λίγοι ξεφεύγουν από αυτό τον κανόνα. Κι αν δεν “προσαρμοστούν”, σύντομα… τους τρώει το μαύρο σκοτάδι…
- Διότι ο ο κανόνας για την πολιτική τάξη, είναι να μαθαίνουν τα νέα φυντάνια πως να καλλιεργούν σχέσεις με διπλωματικούς, επιχειρηματικούς ή πολιτικούς νταβατζήδες της πολιτικής ζωής του τόπου. Αργά ή γρήγορα καταλήγγουν “μαϊντανοί” στις τηλεοράσεις για να τους οικοδομηθεί το κατάλληλο προφίλ.
Στόχος είναι να είναι έτοιμοι, εάν επιδείξουν “αρετές”, για να τους επιλέξουν στον ρόλο μιας μελλοντικής υπέρ-προβεβλημένης πολιτικής μαριονέτας που θα αναλάβει να τρέξει τις εξελίξεις προς κάποια επιθυμητή -από χώρες ή/και επιχειρηματικά συμφέροντα- κατεύθυνση. Τον γνωστό σου, τείνεις να τον θεωρείς πιο διαχειρίσιμο. Όσο πιο έξυπνος και επικοινωνιακός είναι, τόσο το καλύτερο.
Μεταξύ μας: Τι έχει αλλάξει από το 1821 με το αγγλικό, το γαλλικό, το ρωσικό κόμμα; Πέραν της προσθήκης του αμερικανικού εννοούμε… Με τους κολλητούς και τους παρατρεχάμενους ο καθένας; Τα λόμπι που απλώνονται ακόμα και στα εξοπλιστικά των Ενόπλων Δυνάμεων, όπως σε κάθε άλλον τομέα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής;
Ελληνικό κόμμα θα φτιαχτεί ποτέ; Θα αντιμετωπίσουμε τις εξελίξεις ποτέ ωσάν η Ελλάδα να είναι το κέντρο της υφηλίου; Με δικιά μας, ελληνική αποκλειστικά, οπτική γωνία; Αν ξεκινήσουμε από εκεί, να είστε βέβαιοι ότι θα ανακαλύψουμε “φίλους και συμμάχους” οι οποίοι μάλιστα θα είναι και πιο χαρούμενοι μαζί μας, ακριβώς επειδή όταν δρας ορθολογικά είσαι και πιο αξιόπιστος…
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ