File Photo: Στιγμιότυπο από επίσκεψη του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν στο Πακιστάν. EPA, PRESS INFORMATION DEPARTMENT HANDOUT
Συνηθίζουμε να επικρίνουμε τους τρίτους για την στήριξη ή την ανοχή τους στις τουρκικές επεκτατικές πρακτικές σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου. Με την απαράδεκτη πολιτική των ίσων αποστάσεων εξισώνουν τους θύτες με τα θύματα, δίνοντας άλλοθι στην επιθετικότητα και τη βαρβαρότητα της Τουρκίας.
Ακόμη και για την ολοφάνερη απάνθρωπη εκμετάλλευση της απόγνωσης και της δυστυχίας χιλιάδων προσφύγων-μεταναστών από μέρους του ισλαμοφασίστα Ερντογάν, αποφεύγουν να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Εκτός από κάποιες σκόρπιες δηλώσεις χωρίς κανένα πρακτικό αντίκρισμα, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν δείχνει διάθεση να βάλει το μαχαίρι στο κόκαλο για να αντιμετωπιστεί συνολικά και συλλογικά το τεράστιο προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα, αλλά ούτε και για να αντιμετωπιστεί η τουρκική επιθετικότητα.
Και οι ηγετικές δυνάμεις στην ΕΕ, η Βρετανία, οι ΗΠΑ, η Ρωσία είναι συνένοχες -άλλες σε μικρότερο και άλλες σε μεγαλύτερο βαθμό- για τα εγκλήματα που δημιούργησαν τις στρατιές των απελπισμένων. Με επεμβατικές και συμφεροντολογικές πολιτικές συνέβαλαν στην καταστροφή χωρών και στην προσφυγοποίηση εκατομμυρίων ανθρώπων.
Πρόκειται για τις ίδιες δυνάμεις που ευθύνονται για πολέμους και εμφύλιες συρράξεις για το πετρέλαιο και τους αγωγούς, που λεηλατούν τον φυσικό πλούτο της Αφρικής στηρίζοντας διεφθαρμένα καθεστώτα, που οδηγούν ολόκληρους λαούς στη φτώχεια και τον ξεριζωμό. Είναι οι ίδιες δυνάμεις που εκβιάζουν και καθυποτάσσουν χώρες μέσα από δάνεια και μνημόνια.
Ανέκαθεν ο τουρκικός επεκτατισμός και η στάση του «τρίτου παράγοντα» συναποτελούν τη μία πτυχή του προβλήματος σε σχέση με τον κίνδυνο συρρίκνωσης της ελληνικής κυριαρχίας. Χωρίς την στήριξη ή την ανοχή κάποιων μεγάλων δυνάμεων, η Τουρκία ούτε στο παρελθόν ούτε και σήμερα θα μπορούσε να συμπεριφερθεί με τέτοιες αχαλίνωτες επεκτατικές διαθέσεις.
Οι διχασμοί και οι προδοσίες που επέφεραν εθνικές τραγωδίες φαίνεται ότι ούτε δίδαξαν ούτε λειτούργησαν ως παράδειγμα προς αποφυγή. Και στην Αθήνα και στη Λευκωσία η σημερινή πολιτική εικόνα είναι άθλια.
Αντί αυτές τις στιγμές να υπάρχει αρραγές εσωτερικό μέτωπο και εθνική συνεννόηση για να αντιμετωπιστεί η τουρκική επιθετικότητα, βλέπουμε να ξαναδημιουργούνται συνθήκες που τρέφουν μίσος και ενδεχομένως να οδηγήσουν σε μεγάλες δοκιμασίες και περιπέτειες.
Στην Κύπρο φτάσαμε στο σημείο όπου στη διαχωριστική γραμμή της ντροπής, την οποία επιβάλλει για 46 σχεδόν χρόνια η κατοχική Τουρκία, να παίζεται ένα θέατρο του παραλόγου. Αντί τα οδοφράγματα να αποτελούν για Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους το σύμβολο του εγκλήματος και του παράνομου διαχωρισμού, μετατρέπονται σταδιακά σε σύνορα δυο χωριστών κρατικών οντοτήτων με τη σφραγίδα των Ηνωμένων Εθνών.
Αντί να επιδιώκεται το γκρέμισμά τους και η εκδίωξη του Τούρκου εισβολέα από τα χώματα της Κύπρου, είδαμε Ελληνοκύπριο πολίτη να επιτίθεται σε Ελληνοκύπριο εθνοφρουρό, δηλαδή επίθεση στους εαυτούς μας. Σε λίγο δεν αποκλείεται να δούμε να ανάβουν και λαμπάδες στη μνήμη αυτού που άνοιξε τα οδοφράγματα, του πρωτεργάτη της διχοτόμησης, Ραούφ Ντενκτάς.
Αλλά, τη βασική και κύρια ευθύνη γι’ αυτό το κατάντημα έχουν οι πολιτικές ηγεσίες με αποφάσεις, αντιδράσεις και κομματικές αντιπαραθέσεις, που αποπροσανατολίζουν και δημιουργούν αυταπάτες και ψευδαισθήσεις στον κόσμο.
Έστω και την ύστατη ώρα, οι πολιτικές ηγεσίες σε Αθήνα και Λευκωσία (κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις) ας επιδείξουν επιτέλους σύνεση, ενωτική διάθεση και πατριωτική ευθύνη. Με ενιαίο, συσπειρωμένο και αποφασισμένο Ελληνισμό, ο Ερντογάν θα φάει τα μούτρα του.