Ο πρωθυπουργός κατά την ομιλία του στην εκδήλωση της εφημερίδας “Καθημερινής”. Photo via Twitter, @PrimeministerGR
Την περασμένη Κυριακή ο πρωθυπουργός τίμησε με την παρουσία του ως ομιλητής, μία εκδήλωση για την συμπλήρωση 100 χρόνων από την έκδοση της «Καθημερινής».
Καλά έκανε γιατί ασφαλώς πρόκειται για ένα ιστορικό έντυπο. Όμως μέσα στα πολλά διθυραμβικά και εγκωμιαστικά που ξεστόμισε για την αγαπημένη του εφημερίδα, ισχυρίστηκε ότι «χωρίς να κρύψει ποτέ την παραταξιακή της προτίμηση ιεραρχούσε πάντα πρώτο το εθνικό συμφέρον».
Είπε ακόμη ο πρωθυπουργός ότι μοιάζει παράδοξο πως «μια εφημερίδα που γεννήθηκε στον Εθνικό Διχασμό, θεωρείται στις μέρες μας, γέφυρα ιδεών και ρευμάτων, αλλά και σύμβολο ψύχραιμης ανάλυσης των ειδήσεων».
Έπλεξε το εγκώμιο ο Κυριάκος Μητσοτάκης στον ιδρυτή της Γεώργιο Βλάχο και στην διάδοχο του. Στις δικές τους «νηφάλιες προσεγγίσεις» απέδωσε την μακροβιότητα της Καθημερινής. «Η πολιτική της τοποθέτηση υπήρξε μία, σαφής και ειλικρινής… Σταθερές παρέμειναν και οι πατριωτικές της θέσεις, με εμβληματική στιγμή την ανοιχτή επιστολή προς τον Χίτλερ την επόμενη μέρα της ναζιστικής εισβολής», είπε χαρακτηριστικά ο πρωθυπουργός.
Ξέχασε επίσης ο κ. Μητσοτάκης κάποια ξεσπάσματα πρωτοφανούς εμπάθειας του ιστορικού εκδότη της Καθημερινής, που απείχαν πολύ από …νηφάλιες προσεγγίσεις όπως το περιβόητο: «Σε πτύω τρις κατά πρόσωπον, τέως αλήτη και νυν Πρωθυπουργέ» εις βάρος του Ελευθέριου Βενιζέλου.
Ξέχασε και ότι στην περίοδο του μεσοπολέμου ο Βλάχος υποστήριζε ότι η αρμονική ενσωμάτωση των λεγόμενων «Νέων Χωρών» στο ελληνικό κράτος θα γινόταν εφικτή μόνο με «παραχώρηση δικαιωμάτων σε μειονοτικούς πληθυσμούς όπως οι Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης και οι Σλαβόφωνοι της Βόρειας Ελλάδας» θέση ριζικά αντίθετη από αυτή των Βενιζελικών που πίστευαν στην ανταλλαγή πληθυσμών και την ομογενοποίηση της Βόρειας Ελλάδας με την συστηματική καλλιέργεια ελληνικού εθνικού φρονήματος.
«Γι αυτήν την έναρξιν των Ολυμπιακών Αγώνων, ποτέ δεν φαντάστηκα ότι μπορούσε να είναι τόσο θαυμάσια, τόσο μεγαλοπρεπής, τόσο συγκινητική… Η τελετή άρχισε στις 4 ακριβώς με την είσοδο του Χίτλερ… Το Στάδιο ολόκληρο για τρία λεπτά, ήταν μία παμμέγιστη φωνή, μια εκκωφαντική βοή, ένα ατελείωτο «Χαιλ Χίτλερ». Ηταν στιγμές αληθινής, βαθειάς συγκινήσεως, ομαδικού ενθουσιασμού. Ολοι μαζί τραγουδούσαμε τον γερμανικό Εθνικό Υμνο…»
Δεν είχε προλάβει να επιβληθεί η δικτατορία των στρατηγών που θα προτιμούσε η ίδια».
Υ.Γ. Όλα αυτά τα θύμισα, όχι για να μειώσω το ισχυρό δημοσιογραφικό αποτύπωμα, την προσωπικότητα ή το διαμέτρημα του Γεωργίου Βλάχου και της κόρης του. Απλά για να εξηγήσω ότι στην ιστορία του ελληνικού τύπου και της Καθημερινής δεν υπάρχουν μόνο …οι ενάρετες στιγμές, όπως αυτές που θέλει να συγκρατεί ο κύριος πρωθυπουργός επειδή σήμερα η συγκεκριμένη εφημερίδα τον υποστηρίζει.
Τα έγραψα επίσης επειδή κάποια στιγμή χρειάζεται να καταλάβουμε ότι στην νεότερη ιστορία μας εκδότες με επιρροή δεν ήταν μόνο ο Βλάχος, ο Λαμπράκης ή ο Κόκκας. Υπήρχαν και άλλοι όπως ο Δημήτριος Καλαποθάκης, πρόεδρος του Μακεδονικού Κομιτάτου, χωρίς τον εθνεγερτήριο λόγο του οποίου, στη Βόρειο Ελλάδα θα ομιλείτο σήμερα απταίστως η …βουλγαρική. Και για τον οποίο δεν βρέθηκε κανείς από τους σημερινούς επιλήσμονες πολιτικούς να οργανώσει μία εκδήλωση μνήμης…
Πως την έχουν δει τη δουλειά; Ποιόν δουλεύουν; Θα μετατρέψουν την Ελλάδα σε Ισλαμαμπάντ!