Μέχρι να χαθούν όλα; Οι κλέφτες ποδοπατούν τα χώματα της Αμμοχώστου και εμείς περιμένουμε…

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ο δημοσιογραφικός κόσμος αποχαιρετά τη συνάδελφο μας του ΡΙΚ, Γεωργία Ψαριά: Παράκληση για “πολλά λουλούδια για τη φίλη μας, της άρεσαν τα λουλούδια”…

Οι ειρωνείες του υπουργού Άμυνας της Τουρκίας για τα μαχητικά F-35 που αγοράζει η Ελλάδα: Τι λέει ο Γιασάρ Γκιουλέρ για το Κυπριακό και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις

Ο νεοσουλτάνος επιχειρεί να πλήξει την ισραηλινή οικονομία, διακόπτει όλες τις εμπορικές συναλλαγές: “Εμείς κερδίζουμε και αυτοί χάνουν”, απαντά η Ιερουσαλήμ…

Του ΠΑΝΙΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ 

Η Βρετανία επέβαλε τις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου για να εξασφαλίσει δια της υπογραφής των Ελλήνων την εσαεί στρατιωτική παρουσία της στην Κύπρο. Συνάμα πρόσφερε τη δυνατότητα στην Τουρκία να επιστρέψει στο νησί.

Επιπλέον, μέσα από το δοτό σύνταγμα, οι δυο αυτές ιμπεριαλιστικές χώρες μπόρεσαν να ελέγχουν το κυπριακό εσωτερικό μέτωπο, ώστε να διαμορφώνονται συνθήκες εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους.

Με περισσή μαεστρία εφάρμοσαν τη γνωστή αποικιοκρατική πολιτική του «διαίρει και βασίλευε», τόσο ανάμεσα στους Ελληνοκύπριους, όσο και μεταξύ Ελληνοκυπρίων – Τουρκοκυπρίων.

• Δεν αξιοποίησαν μόνο την αμερικανική ανοχή (και στο τέλος την εγκληματική τακτική του Κίσινγκερ σε μια περίοδο «κενού εξουσίας» στην Ουάσινγκτον). Δεν εκμεταλλεύτηκαν μόνο τα συγκρουόμενα συμφέροντα στην περιοχή, με τη σοβιετική και μετέπειτα ρωσική επιδίωξη να εξουδετερωθεί οποιαδήποτε προσπάθεια να «συρθεί η Κύπρος» στο άρμα της Δύσης.

Πριν τις συμφωνίες για την κουτσουρεμένη ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας, κατά την περίοδο έως την τουρκική εισβολή και κατοχή και από το 1974 έως σήμερα, η Βρετανία και η Τουρκία δεν στηρίχθηκαν μόνο στις δικές τους δυνάμεις (πολιτικές και στρατιωτικές) για τον έλεγχο της Κύπρου.

Ο μεγαλύτερος σύμμαχός τους στη διαχρονική και άθλια πρακτική τους σε βάρος αυτού του μικρού τόπου και του λαού του, στην άκρη της Μεσογείου (όπου η τραγωδία, οι νεκροί, οι αγνοούμενοι, η προσφυγιά, ο εποικισμός και ο διαρκής πόνος συνθέτουν τη νεότερη ιστορική διαδρομή του), αποδείχθηκε τελικά ότι είναι ο Ελληνισμός.

Είναι τραγικό, αλλά αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα όσο και να μας πληγώνει.

Από τα σκοτάδια που οδήγησαν στην απώλεια της Σμύρνης, και πολύ πιο πριν, μέχρι την απώλεια της Κερύνειας, της Μόρφου, της Καρπασίας και τώρα τη «δεύτερη απώλεια» της Αμμοχώστου, τίποτα βασικά δεν άλλαξε.

• Εμφύλιες διαμάχες, πολιτικές σκοπιμότητες και άνομα συμφέροντα, συμπορευόμενα με απληστία, δόξα και εξαπάτηση του λαού (σε Ελλάδα και Κύπρο) συνεχίζουν έως σήμερα να συμβάλλουν καθοριστικά στην εφαρμογή των βρετανοτουρκικών δόλιων σχεδίων.
• Κάποτε είπαν (σε Αθήνα και Λευκωσία) ότι τηρούν το δόγμα «συναποφασίζουμε» και άλλες φορές υποστήριξαν ότι «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται». Τη μία συμφώνησαν για «ενιαίο αμυντικό δόγμα» και την άλλη εξέφρασαν την άποψη ότι «η Κύπρος είναι μακριά».

Για δεκαετίες διακήρυσσαν «όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους» και στο τέλος έφτασαν στο σημείο να αναγνωρίσουν δικαιώματα για τους παράνομους χρήστες των ελληνοκυπριακών περιουσιών. Ζητούσαν την αποχώρηση των εποίκων και μετά αποδέχθηκαν ιδέες για τη νομιμοποίησή τους. Έλεγαν ότι η εκ περιτροπής προεδρία είναι «εκτός συζήτησης» και στη συνέχεια έδειξαν ότι την αποδέχονται.

• Στα πρώτα χρόνια της κατοχής διαλαλούσαν ότι δεν πρόκειται να συνομιλήσουν με την παρουσία των τουρκικών στρατευμάτων στο νησί. Πρόσφατα, έστελναν μηνύματα στον διεθνή παράγοντα ότι «δεν συνομιλούν με το πιστόλι στον κρόταφο» ή «όσο η Τουρκία παραβιάζει την κυπριακή ΑΟΖ». Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις, απαρνήθηκαν τα πιστεύω τους.

Τα προαναφερόμενα είναι μόνο μερικά ενδεικτικά παραδείγματα για τη συμπεριφορά της ελληνικής πλευράς στο Κυπριακό. Και, βέβαια, το ζητούμενο δεν είναι ποια επιλογή και ποια πολιτική είναι σωστή ή λανθασμένη, αλλά το γεγονός ότι στην ουσία δεν υπάρχει πολιτική.

• Αυτό συμβαίνει και γενικότερα για την αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού όχι μόνο στην Κύπρο, αλλά σε Αιγαίο και Θράκη, με κύρια χαρακτηριστικά τις -κατά περιόδους- διαφοροποιήσεις και υποχωρήσεις από τις υποτιθέμενες πάγιες θέσεις της Ελλάδας.

Πάνω στην τάση για υποχωρητικότητα των Ελλήνων, στην εκδήλωση ενδοτικών κινήσεων, στην φοβική αντίδραση, στην ευάλωτη τακτική, στην ασυνεννοησία, στο πολυκερματισμένο πολιτικό σύστημα και κυρίως στη μόνιμη έλλειψη σταθερής, συγκροτημένης εθνικής πολιτικής πατούν συνεχώς οι Τούρκοι για να υλοποιούν τους βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους τους.

Η μεγάλη αδυναμία του Ελληνισμού δεν είναι η πληθυσμιακή, η στρατιωτική και η οικονομική αναλογία ούτε και η ελληνική μοναξιά, αλλά ο ίδιος ο εαυτός του. Και σε κάθε κρίσιμη περίοδο, μπροστά σε εκβιασμούς και απειλές, αναδεικνύεται η πραγματική διάσταση αυτής της αδυναμίας.

• Η εικόνα με τον λεγόμενο «υπουργό Εξωτερικών» του ψευδοκράτους, Κουντρέτ Οζερσάι, να εισέρχεται στην περίκλειστη πόλη των Βαρωσίων μαζί με τους αποκαλούμενους εμπειρογνώμονές του, υπό την προστασία του κατοχικού στρατού, είναι γροθιά στο στομάχι. Κατά παράβαση συγκεκριμένων ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών και του διεθνούς δικαίου, η Τουρκία και το κατοχικό καθεστώς προσπαθούν να δημιουργήσουν νέα τετελεσμένα και να νομιμοποιήσουν την υφαρπαγή της πόλης.
• Η «νέα κατάληψη» της Αμμοχώστου είναι η επισφράγιση της μεγάλης προδοσίας και του εγκλήματος που διαπράχθηκε το 1974. Αποτελεί ένα ακόμη βήμα, σε ένα συνολικό βρετανοτουρκικό σχεδιασμό για τη διχοτόμηση του νησιού, με ή χωρίς «λύση» του Κυπριακού.

Γα 45 ολόκληρα χρόνια, βλέπαμε από κοντά ή από μακριά την πόλη ζωσμένη από αγριόχορτα και φίδια, όπως και τη σημαία της ντροπής στον Πενταδάκτυλο, και περιμέναμε…

Έτσι και σήμερα, βλέπουμε από κοντά ή από μακριά τους κλέφτες να ποδοπατούν τα χώματα της Αμμοχώστου και περιμένουμε, μέχρι να χαθούν όλα…

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της.

Η ετήσια σύναξη στο Μανχάταν: Ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ και η εξίσωση θυτών και θυμάτων