Η Τουρκία απειλείται από τους ίδιους τους Τούρκους και ειδικά από τον Ταγίπ Ερντογάν. EPA, ERDEM SAHIN
Στις 8 Φεβρουαρίου 2001 ο αείμνηστος Μεχμέτ Αλι Μπιράντ ρωτούσε- απευθυνόμενος στους αναγνώστες- στην Turkish Daily News (μετάφραση της κανονικής του στήλης στην Χουριέτ) το εξής, υπό τον τίτλο “Έχουν όλοι έχθρα απέναντι μας;”
Ο Μεχμέτ Αλι Μπιράντ (Mehmet Ali Birand, 1941-2013) υπήρξε ένας από τους πιο αξιόλογους και ίσως και ο πιο έγκυρος Τούρκος δημοσιογράφος με πλουσιότατο δημοσιογραφικό και συγγραφικό έργο. (Το 2006 το Τουρκικό “βαθύ κράτος” -JITEM- είχε δώσει εντολή στον αρχιδολοφόνο της Mahmut Yildirim “Yesil”, να τον δολοφονήσει). Συγκριτικά ίσως να ήταν και ο μετριοπαθέστερος Τούρκος δημοσιογράφος επιρροής στα ελληνοτουρκικά και το κυπριακό. Σίγουρα προσπαθούσε να κατανοήσει την “άλλη πλευρά” με κρίσιμα ρεπορτάζ, ανταποκρίσεις, συνεντεύξεις και βιβλία.
Κατά καιρούς και όσο ζούσε επαναλάμβανε, με διάφορες διατυπώσεις, το ίδιο ερώτημα: “έχουν όλοι άδικο και μόνο εμείς έχουμε δίκιο;”
Στις 16 Αυγούστου 1953 ο Ισραηλινός Πρέσβης Maurice Fisher έγραφε από την Άγκυρα προς το Υπουργείο Εξωτερικών του Ισραήλ, μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Our relations with Turkey have been extremely good for late…[but] these good relations could deteriorate ovemight, and we should learn from the bitter experience of others. The Turks have yet to achieve a standard by which, in the event of disagreement with another state, they can weigh up the positions of both sides. For them, there exists one sole principle: in any conflict with a foreigner, whether a private individual, a company or a state, the Turk is always right.».
Το 1980 και λίγο πριν το τρίτο πραξικόπημα της χούντας του Εβρέν (και για το οποίο ο Μπιράντ έγραψε το ένα εξαιρετικό βιβλίο (The 12 September Coup- 1983) για την κατανόηση της Τουρκίας και των σχέσεων της με τη Ουάσιγκτον, ένας υψηλόβαθμος αξιωματούχος του αμερικανικού Πενταγώνου έγραψε – με ψευδώνυμο, Justin Galen- ένα κείμενο για τις σχέσεις Άγκυρας-Ουάσιγκτον. Το κείμενο έφερε τον χαρακτηριστικό τίτλο- άμεσα επίκαιρο σήμερα- “Turkey as a Self-Inflicted Wound: The Narrowing Options of US Defence Policy”. Όχι τυχαία το κείμενο δημοσιεύθηκε στο “Armed Forces Journal International” Vol. 117 No. 10 (1987).
Στο εξαιρετικά εμπεριστατωμένο κείμενό του, ο συγγραφέας διατύπωνε ερωτήματα για τους ανέφικτους μεγαλοϊδεατισμούς της Άγκυρας- τις απαιτήσεις της για χαρισματικούς εξοπλισμούς και υψηλή και απόρρητη στρατιωτική τεχνολογία από της Αμερική- σε μια περίοδο που είχε ήδη καταρρεύση η τουρκική οικονομία (1979-80). Και κατέληγε με τη προφητική τοποθέτηση-ερώτημα, πως αν κάποτε τεθεί το ερώτημα “ποιος απώλεσε την Τουρκία” η απάντηση θα είναι πως “είναι οι Τούρκοι που την απώλεσαν”!
Λίγο πριν αλλά και μετά την πρόσφατη συνάντηση Ερντογάν-Τράμπ στην Ιαπωνία- εκεί που ο Τράμπ δήλωσε πως οι Τούρκοι “αδικήθηκαν” από τον Ομπάμα- ο Ερντογάν δήλωσε επανειλλημένα πως ο Τράμπ “κατανοεί” πως η Τουρκία “απειλείται” και πως συνεπώς πρέπει να αποκτήσει αντιαεροπορικούς πυραύλους. Και πως αφού δεν της δοθηκαν οι αμερικανικοί Patriots, αναγκαστικά να πάρει τους ρωσικούς S-400.
Ποιος όμως απειλεί την Τουρκία;
Προφανώς όχι οι Ρώσοι, οι μόνοι με τις δυνατότητες να την απειλήσουν. Αλλιώς γιατί να αγοράσουν οι Τούρκοι τους S-400; Για να βάλουν ένα Δούριο Ίππο εντός των τοίχων; Μήπως τότε τους απειλούν οι Ιρανοί;
Μήπως απειλούν την Τουρκία, το Ιράκ και η Συρία;
Που είναι τόσο “ισχυρές” ώστε μην μπορουν να υπερασπιστούν ένα μεγάλο μέρος της επικράτειάς τους που βρίσκεται υπό τουρκική στρατιωτική κατοχή; Απειλούν πι χώρες αυτές την Τουρκία; Μήπως η Σαουδική Αραβία που δεν μπορεί να “κουμαντάρει” την Υεμένη, παραδίπλα της; Σίγουρα όχι ο Λίβανος και η Ιορδάνια.
Ναι, ξέχασα το Ισραήλ αλλά και την Αίγυπτο. Και οι δυο αυτές χώρες δεν απειλούν την Τουρκία. Την αποτρέπουν όμως από το να συμπεριφέρεται σαν νταής στην περιοχή. Και αυτό ζορίζει την Άγκυρα. Το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα. Την αποτρέπει την Τουρκία με την νατοϊκή της πολεμική μηχανή. Άλλο η αποτροπή και άλλο η απειλή.
Η Τουρκία είτε των ισλαμιστών του Ταγίπ είτε των κεμαλοφασιστών, απειλεί τον εαυτό της. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αφού εξαφάνισε τις μη μουσουλμανικές κοινότητες, η Τουρκία του Κεμάλ πίστεψε πως “έδεσε” τον γάιδαρό της “εκτουρκίζοντας” τους Κούρδους και “εκσουνίζοντας” τους Αλεβίτες που σήμερα αποτελούν, μαζί, τον μισό πληθυσμό της χώρας. Όταν μια χώρα αγνοεί στην καλύτερη περίπτωση τον μισό της πληθυσμό και στη χειρότερη τον καταπολεμά βίαια – όπως συμβαίνει σήμερα με τους Κούρδους και τους Αλεβίτες- η χώρα αυτή απειλεί τον εαυτό της. Δεν την απειλή κανείς ξένος.
Η κεμαλική Τουρκία απέτυχε διότι στην ουσία και στο όνομα του “σεκουλαρισμού”, τάχατες , οικοδόμησε μια ρατσιστική κοινωνία, με τους σουνίτες Τούρκους, καβαλάρηδες. Οι ισλαμιστές συνεχίζουν το ίδιο από την ανάποδη. Και για τους δυο τα εσωτερικά πραξικοπήματα- κάθε μια δεκαετία περίπου και συνολικά 5 μέχρι σήμερα- είναι στη ημερήσια διάταξη. Και η “έχθρα” των γειτόνων αποτελεί, πάντοτε, την ασφαλιστική δικλείδα ώστε να επιβιώνει το δεβλέτι και, μαζί, ο ρατσισμός και η εξουσία.
Ο Ιμάμογλου κέρδισε, θα κυβερνήσει όμως; Ο Ταγίπ γνωρίζει ότι ο δήμαρχος δεν παίζει…