File Photo: Ο νέος δήμαρχος Κωνσταντινούπολης, Εκρέμ Ιμάμογλου. EPA, ERDEM SAHIN
Ο Εκρέμ Ιμάμογλου, κεμαλιστής και υποψήφιος του συνασπισμού της αντιπολίτευσης στις επαναληπτικές εκλογές για τη δημαρχία της Πόλης, έκανε την απόλυτη νίκη στις εκλογές της 23ης Ιουνίου.
Κέρδισε τον αντίπαλό του Μπιναλί Γιλντιρίμ, υποψήφιο του συνασπισμού του κυβερνώντος κόμματος με σχεδόν 10 ποσοστιαίες μονάδες, 54.21%, έναντι 44.99% και με σχεδόν 800 χιλιάδες ψήφους διαφορά, αποκλείοντας έτσι την περίπτωση μιας επαπειλούμενης νοθείας.
Μάλιστα το 54.21% είναι το μεγαλύτερο που καταγράφεται για τη δημαρχία της Πόλης από το 1980. Είναι δε διπλάσιο του ποσοστού με το οποίο ο Ερντογάν κέρδισε τη δημαρχία το 1994, με το πλειοψηφικό 25% περίπου. Ο Μεγάλος Μάστρος ξανάπαιξε στην Πόλη και ξανάχασε. Ίσως ο μέχρι τις 23 Ιουνίου “ευλογημένος” του Αλλάχ και συνεπώς “αήττητος”, κάπου πρέπει να αμάρτησε για να τιμωρηθεί με τέτοιο ταπεινωτικό τρόπο.
Τι σημαίνει αυτή η κατά κράτος ήττα του Ερντογάν στην Πόλη;
Στην Πόλη που τον ανάδειξε πολιτικά, που δια της διαφθοράς τον πλούτισε οικογενειακά, που του επέτρεψε να παράξει και να μοιράσει με νεποντισμό και διαφθορά άφθονο μαύρο και πράσινο (ισλαμικό/μεσανατολίτικο) χρήμα, ώστε να καταστήσει το ισλαμιστικό του κόμμα κυρίαρχο στην Τουρκία από το 2002; Και που μαζί με τον ομοϊδεάτη του – και σημερινό εχθρό του- Χότζια Γκουλέν, κατόρθωσε να εκτοπίσει τους Κεμαλιστές από τις δομές- βαθιές και μη- του κεμαλικού κράτους; Και επίσης από το κάστρο τους, το Στρατό, με το πραξικόπημα-απάτη (“δώρο τον Αλλάχ”, κατά τον Ταγίπ), τον Ιούλιο του 2016?
Το ερώτημα κατά πόσο ο Ιμάμογλου θα αφεθεί να κυβερνήσει, δεν είναι τοπικού μόνο ενδιαφέροντος. Αντίθετα αφορά στις μελλοντικές εσωτερικές διεργασίες και εξελίξεις και, συνεπώς, στην εξωτερική πολιτική της χώρας.
Αφήνω κατά μέρος ως πρώιμο πως ο 49 ετών Ιμάμογλου έχει ήδη χρησθεί “αντί-Ερντογάν” και πως θα είναι ο μελλοντικός και μάλιστα κεμαλιστής πρόεδρος της Τουρκίας στις επόμενες προεδρικές εκλογές, είτε υπάρχει μέχρι τότε ο Ερντογάν, είτε όχι.
Στα 17 χρόνια κυριαρχίας του Ερντογάν και των ισλαμιστών αλώθηκαν τα πάντα και όχι μόνο η δικαστική εξουσία. (Υπογραμμίζεται εδώ πως ανέκαθεν στην Τουρκία οι δικαστές δεν κατέχουν, κατ´ανάγκη, νομικές γνώσεις. Επιλέγονται, διορίζονται και “προβιβάζονται” από τους εκάστοτε κρατούντες). Αλώθηκαν επίσης τα ΜΜΕ που σήμερα ελέγχονται σχεδόν απόλυτα από την οικογένεια και το περιβάλλον του Ερντογάν. Και όλα αυτά προτού ο Ερντογάν αντικαταστήσει το πολίτευμα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας με το προεδρικό, με τις αμφιλεγόμενες εκλογές του 2015 και το δημοψήφισμα του 2017.
Θυμίζω πως είχε δηλώσει δημόσια θαυμαστής του χιτλερικού συστήματος διακυβέρνησης, ο Ερντογάν. Και το πέτυχε. Σήμερα η Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση υφίσταται για να σφραγίζει αποφάσεις του “Ρεΐς”(Αρχηγού). Οι Υπουργοί διορίζονται από τον Πρόεδρο, ενώ και η παραμικρή απόφαση αιρετών αρχόντων ελέγχεται από την Προεδρία, όπως και ο προϋπολογισμοί τους. Ο δε Πρόεδρος μπορεί, για λόγους “εθνικού συμφέροντος”, να αντικαταστήσει αιρετούς άρχοντες με διορισμένους, κάτι που ο Ερντογάν ήδη εφάρμοσε και εφαρμόζει εναντίον μη αρεστών δημάρχων κουρδικής καταγωγής.
Σε ένα τέτοιο καθεστώς, θα αφεθεί ο κεμαλιστής Ιμάμογλου να διαχειρίζεται την Πόλη που παράγει το ένα τρίτο του πλούτου της χώρας;
Θα τον αφήσει ο Ερντογάν να του ανοίξει τον πολιτικό του τάφο και πιθανόν να τον φυλακίσει;
Η πιο σημαντική συνέπεια της ήττας του Ερντογάν είναι ο αυτός καθευαυτός συμβολισμός της ήττας. Με το να μη θεωρείται “ανίκητος”, πλέον, ανοίγει ο δρόμος για την ισλαμική απονομιμοποίηση του, αφού μπορεί να “έχασε” την ευλογία του Αλλάχ. Ο κεμαλιστής Ιμάμογλου δεν μπορεί να “φάει” τον Ερντογάν. Μόνο από τους ισλαμιστές μπορεί να “φαγωθεί”, κάτι όχι εύκολο. Η υπακοή στο Ισλάμ είναι μείζον ζήτημα. Κατά τους ερμηνευτές του Κορανίου είναι προτιμητέος ένας δικτάτορας, αν η απαλλαγή του συνεπάγεται χάος και εμφύλιο πόλεμο.
Για τον παραπάνω λόγο, ας κρατούν μικρό καλάθι όσοι αναφέρονται στους γνωστούς πάλαι ποτέ παράγοντες του ισλαμιστικού Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, Ali Babacan, Abdullah Gul και Ahmet Davutoglu, που φέρονται να ετοιμάζουν πολιτικά κόμματα/κινήσεις – οι δυο πρώτοι μαζί, ο Ahmet ξεχωριστά- κατά του Ερντογάν. Η ήττα στην Πόλη δημιουργεί συνθήκες για την απονομιμοποίηση του Ερντογάν. Θα αποτολμηθεί, όμως, τόσο γρήγορα;
Ο Ερντογάν έχει μια τελευταία ευκαιρία να αποφύγει την πιο άμεση απειλή κατά του καθεστώτος του, που είναι η τυχόν ανεξέλεγκτη κατάρρευση της τουρκικής λίρας. Τα έχει “βρεί” πραγματικά με τον Πρόεδρο Τράμπ, όπως θέλει να πιστεύει, στο ζήτημα των S-400 στη συνάντησή τους στην Ιαπωνία στο πλαίσιο της συνάντησης των G-20; Αν όχι, θα εξαρτηθεί από τον Τράμπ το πόσο “εκλεπτυσμένα” θα διαχειριστεί το ζήτημα των κυρώσεων κατά της Άγκυρας που θα ανακοινώσει.
Εκτιμώ πως η επιβολή κυρώσεων θα γίνει τμηματικά ή θα επιβληθούν αλλά δεν θα υλοποιηθούν άμεσα, με “μοντέλο” τις υφιστάμενες κυρώσεις έναντι της Κίνας και όχι αυτές κατά του Ιράν. Και αυτό:
Οψόμεθα.
Η σύγκρουση ΗΠΑ-Τουρκίας και οι συνέπειές της: “Κύλισε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι”…