File Photo: Ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν καταθέτει στεφάνι πριν από τη μεγάλη παρέλαση, στη Μόσχα, για τη μεγάλη νίκη εναντίον των ναζί. EPA, ALEXEY DRUZHINYN, SPUTNIK/KREMLIN POOL
Του ΖΑΧΑΡΙΑ ΜΙΧΑ (*)
DEFENCE POINT
Το τουρκικό τηλεοπτικό δίκτυο NTV φέρεται να υποστήριξε ότι έχει βρεθεί η “ειρηνική και αναίμακτη” φόρμουλα υπέρβασης της κρίσης που μαίνεται στις τουρκο-αμερικανικές σχέσεις εξαιτίας του συστήματος αντιαεροπορικής και αντιβληματικής προστασίας S-400 Triumf…
Αυτό στηρίζεται στην αποκαλούμενη από τους Τούρκους, μέθοδο της “ειρηνικής εγκατάστασης”, με την ενεργοποίησή του να προβλέπεται μόνο σε περίπτωση περιφερειακής σύρραξης ή πολέμου.
Το πρόβλημα θα λάμβανε εφιαλτικές διαστάσεις, ιδίως εάν υπήρχε περίπτωση αυτή η “λύση” παραμονής των S-400 σε τουρκικό έδαφος, να επιτρέψει στην Άγκυρα να προχωρήσει με την παραλαβή των F-35 (σ.σ. όπως υπονοεί η λέξη “λύση” που χρησιμοποιείται στην παρουσίαση της είδησης), αλλά και αποτροπής του ενδεχομένου εκδίωξης της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας από το πρόγραμμα του μαχητικού πέμπτης γενιάς της Lockheed Martin.
Σημαντική παράμετρος ασφαλώς θα ήταν το ότι παρόμοια -όχι ταυτόσημα, αλλά εξίσου “ενοχλητικά”- διλήμματα θα αντιμετώπιζε στον αμυντικό του σχεδιασμό και το Ισραήλ, αν είναι χώρα που βρίσκεται σε πολύ καλύτερη θέση αντιμετώπισης της απειλής, καθώς διαχρονικά έχει φερθεί με μεγαλύτερη σοβαρότητα απέναντι στα ζητήματα εθνικής άμυνας.
Βέβαια, θα πρέπει να προστεθεί και επισημανθεί με έμφαση, ότι τέτοια σενάρια έχουν πολλές φορές δοθεί στη δημοσιότητα από τουρκικά μέσα ενημέρωσης και έχουν αποδειχθεί είτε ευσεβείς πόθοι, είτε η δημοσιοποίησή τους αποσκοπεί στο να μετρηθούν αντιδράσεις και να διαγνωστούν τα περιθώρια συμβιβασμού με βάση κάποια “φόρμουλα”.
Με αυτό τον τρόπο οι Τούρκοι δεν θα έχαναν χρήματα, το ένα περίπου δισεκατομμύριο δολάρια που φέρεται αν έχει κοστίσει η συμφωνία για τους S-400 με τους Ρώσους, αν και θα προέκυπταν σοβαρές επιπλοκές στη διμερή σχέση της Ρωσίας με την Αρμενία, στο έδαφος της οποίας διατηρούν στρατιωτικές βάσεις. Και μάλιστα κοντά στα σύνορα με την Τουρκία…
Η μία είναι προφανώς το ενδεχόμενο αν καταλήξουν τέτοιες παρατηρήσεις στα χέρια των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων. Θα έπρεπε όμως να ανησυχούν το ίδιο ή και περισσότερο, εάν αυτές οι παρατηρήσεις αποκτηθούν από την Τουρκία, ακόμα και αν φροντίσει να μην φθάσουν ποτέ σε ρωσικά χέρια. Στον βαθμό που αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από αυτούς, αφού θα είχαν καλούς λόγους ασφαλείας να μην επιθυμούν να μάθουν οι Ρώσοι γι’ αυτά τα συμπεράσματα.
Ωστόσο, σε μια συναφή παρατήρηση, και μόνο αυτός ο κίνδυνος θα αρκούσε για να τεκμηριώσει τα ρίσκα που αναλαμβάνει η Μόσχα για να πετύχει τον υπέρτερο στόχο, που δεν είναι άλλος από τη διαίρεση του σημαντικότερου αντιπάλου της, της Ατλαντικής Συμμαχίας, αφού μέσω προσεταιρισμού της Τουρκίας επιφέρει σημαντικό πλήγμα στη συνοχή, “αποδιοργανώνοντας”, για να ειπωθεί κομψά, τη συνοχή της Συμμαχίας στη Νοτιοανατολική της Πτέρυγα (NATO SE Flank).
Κατά συνέπεια, θα ήταν εύλογο να συμπεράνει κανείς ότι αφενός η “λύση” που προβάλλεται από τουρκικής πλευράς δεν μοιάζει τόσο αποδεκτή και ασφαλής από αμερικανικής πλευράς, δεδομένου ότι σε τέτοια θέματα δεν αποφασίζει ο μόνος του ο Λευκός Οίκος, του Ντόναλντ Τραμπ στη σημερινή συγκυρία, ο οποίος δείχνει να καταλαβαίνει μόνο από δολάρια που καταλήγουν στα αμερικανικά ταμεία και όχι το ευρύτερο γεωστρατηγικό διακύβευμα.
Πολλώ δε μάλλον όταν αυτές οι ενέργειες προέρχονται από “φίλους και συμμάχους” και πολλαπλά ευνοημένους επί πολλές δεκαετίες εξαιτίας της γεωγραφικής θέσης τους… Άρα, λογικά και πάλι ξεχνούν οι Τούρκοι τα F-35 και απλώς έχουν εμπλακεί σε μια προσπάθεια περιορισμού των συνεπειών της προμήθειας.
“He is tough”, είπε πρόσφατα μιλώντας για τον Ερντογάν, εξηγώντας γιατί του είναι συμπαθής. Με βάση αυτά τα δεδομένα, ας επιχειρήσουμε να εικάσουμε ποια είναι η πραγματική πεποίθηση για την Ελλάδα και τις ηγεσίες της. Θα άξιζε τον κόπο…
(*) Ο Ζαχαρίας Μίχας είναι Διευθυντής Μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας (ΙΑΑΑ / ISDA)
Το “βαθύ κράτος” της Ουάσιγκτον θα μιλήσει: Ο Τραμπ, ο Νετανιάχου, ο Πούτιν και ο Ταγίπ