File Photo: Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ (Δ) και ο πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. EPA, TURKISH PRESIDENT PRESS OFFICE
Γράφει ο ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΜΙΧΑΣ
DEFENCE POINT
Η γνωστή και αναμενόμενη παρορμητική παρουσία του Αμερικανού προέδρου, Ντόναλντ Τραμπ στη σύνοδο των χωρών των G20 στην Οσάκα της Ιαπωνίας και οι εξαιρετικής σημασίας συναντήσεις που πραγματοποίησε εκεί, στις οποίες ο ίδιος έδωσε ξεχωριστό χρώμα, έδωσαν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για μερικές σκέψεις απέναντι σε αυτό το φαινόμενο της διεθνούς πολιτικής.
Τα κρυφά, μέσω περίτεχνων προαποφασισμένων από αρμόδια επιτελεία διατυπώσεων, σχεδιασμένων είτε απλά για να μην προσβάλλουν την άλλη πλευρά και προκύψει ρητορική και όχι μόνο όξυνση, είτε να πέσουν στο τραπέζι ως “χρησμοί”, άρα να εξασφαλίζεται ανά πάσα στιγμή η απεμπλοκή από το μήνυμα σε περίπτωση που απαιτηθεί από κάποια νέα εξέλιξη.
ΟΤΑΝ Η ΥΠΕΡΑΠΛΟΥΣΤΕΥΣΗ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
Για έναν άνθρωπο ο οποίος δεν αρέσκεται στο να διαβάζει, προτιμώντας σύντομα σημειώματα της τάξεως των μια δυο σελίδων, σίγουρα δεν εκπλήσσει. Από την άλλη πλευρά όμως, η πολυπλοκότητα των ζητημάτων και τα συμφέροντα που διακυβεύονται απαιτούν κατανόηση σε βάθος των ζητημάτων από τον ηγέτη, με το βάρος να πέφτει πάνω στις κυβερνητικές συνιστώσες που χειρίζονται στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους μια υπόθεση και φυσικά στους συμβούλους που έχει επιλέξει.
Και στη συνέχεια… έχει ο Θεός. Μπορεί όντως να πετυχαίνεις αυτό που θα αποκαλούνταν “ανακάτεμα της τράπουλας”, όμως σε κάθε περίπτωση πρέπει να υπάρχουν κάποιες αρχές και κάποιες σταθερές, δεν μπορεί το κάθε πρόβλημα να το αντιμετωπίζεις αδιαφορώντας για την αληλεπίδρασή του με άλλα…
Φυσικά, ο ρόλος του “καλού” επιφυλάσσεται για τον ίδιον. Με μισόλογα, έχει πετύχει να περάσει την εικόνα ότι αγωνίζεται με το “σύστημα”, το κατεστημένο της Ουάσιγκτον για να προωθήσει την απόψεις του, παρουσιάζοντας εαυτόν ως “οραματιστή” ενός νέου μέλλοντος τον οποίο σταματούν “σκοτεινές δυνάμεις” που εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα και όχι αυτά των Ηνωμένων Πολιτειών.
ΜΗΠΩΣ “ΤΑ ΘΑΛΑΣΣΩΣΕ” ΣΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΝΤΟΓΑΝ;
Εν ολίγοις, εάν πάρει κανείς ως παράδειγμα όσα ανέφερε κατά τη συνάντηση με τον Τούρκο πρόεδρο Ερντογάν και το φλέγον θέμα της συνύπαρξης των S-400 με το μαχητικό πέμπτης γενιάς F-35, έμοιαζαν να στρέφονται εναντίον του εσωτερικού της χώρας του, όχι δηλώσεις επί της ουσίας του προβλήματος, προϊόν της πολιτικής που έχει αποφασιστεί να ακολουθηθεί.
Πώς είναι δυνατόν άνθρωπος που εχθρεύεται το διάβασμα να αντιληφθεί γιατί τα δυο αυτά οπλικά συστήματα δεν μπορούν να συνυπάρχουν στο τουρκικό οπλοστάσιο; Πώς είναι δυνατόν άνθρωπος ο οποίος εμφανώς στερείται παιδείας, να αντιληφθεί ότι δεν είναι δυνατόν να εκθέτει τη χώρα του ρίχνοντας με παιδαριώδη επιχειρήματα το φταίξιμο στον προκάτοχό του;
Τούτων λεχθέντων, είναι εξαιρετικά πιθανό τις επόμενες ημέρες να έχουμε μια επανάληψη όσων έγιναν με την περίφημη ανακοίνωση περί απόσυρσης των αμερικανικών δυνάμεων από τη Συρία. Που όχι μόνο δεν αποσύρθηκαν, ίσως και να αυξήθηκαν. Τις μέρες που ακολουθούν είναι πολύ πιθανό να κυριαρχήσει στη διεθνή ειδησεογραφία μια ακόμη “προσγείωση” του Τραμπ στην πραγματικότητα.
Διότι δεν είναι δυνατόν να αποφασίζεις πιάνοντας ένα πολύ βασικό νόημα, έναν “τίτλο” και να προχωράς, απαιτώντας από την Ουάσιγκτον να συναινέσει. Για να είμαστε μάλιστα ακριβείς, δεν μπορεί να συμφωνήσει ούτε ο στενός κύκλος συμβούλων του, μια ομάδα του που διαθέτει στρατηγική σκέψη, απόψεις και φιλοσοφία και όταν ο πρόεδρος αδυνατεί να “ευθυγραμμιστεί”, είναι βέβαιο ότι θα συνεργαστεί ακόμα και με αυτούς που ο Τραμπ θεωρεί εσωτερικούς εχθρούς, για να ελέγξει την κατάσταση.
Για να μην αναφερθούμε στην παντελή αδιαφορία για το πρόβλημα ασφαλείας που δημιουργεί με τα λεγόμενά του στην Ελλάδα, αφού εάν δεν τρέχει τίποτα και οι ΗΠΑ επέτρεπαν στον Ερντογάν και να εξοπλιστεί με S-400 και να φτιάξει έναν στόλο με 100 και πλέον F-35, θα τίναζε στον αέρα τις ισορροπίες στην περιοχή.
Κι αν Ελλάδα δεν τον ενδιαφέρει, καθώς η σκέψη του περιστρέφεται γύρω από τις οικονομικές συμφωνίες και τα δισεκατομμύρια δολάρια που συνεπάγονται, πώς θα τα δικαιολογήσει όλα αυτά απέναντι στον Μπενιαμίν Νετανιάχου, τον Ισραηλινό πρωθυπουργό; Είναι φανερό, ότι η διπλωματική παρουσία του Τραμπ στο διεθνές στερέωμα είναι εξόχως προβληματική. Άρα ας περιμένουμε λίγες ημέρες για να διαπιστώσουμε πόσα εξ όσων ανέφερε στην Οσάκα της Ιαπωνίας, θα μείνουν όρθια…
Δεν τραγούδησε ακόμα η χοντρή κυρία: Το πάθημα της Συρίας δεν έγινε μάθημα στον Τραμπ…