Πώς έγινε στην καρδιά της Ευρώπης να υπάρξει μια τέτοια αποτυχία; Πώς κατάφερε ξανά η ανθρώπινη αμέλεια ή η έλλειψη ουσιαστικής ασφάλειας να καταστρέψει κάτι ανεκτίμητο; Πώς μετά από δυο περίπου αιώνες επαληθεύτηκε ο φόβος του Βίκτωρ Ουγκώ μέσα από το βιβλίο του «Η Παναγία των Παρισίων;»
Τέτοια σύμβολα δεν αφορούν μόνο μια θρησκεία, έναν λαό, μια χώρα. Δεν είναι μόνο τουριστικά αξιοθέατα. Δεν κρύβουν μόνο κάτι μυστηριώδες στην αρχιτεκτονική τους. Είναι η αποτύπωση της ανθρώπινης δημιουργίας και φαντασίας.
Η αντίδραση που υπήρξε σε διεθνές επίπεδο υποδηλώνει την αίσθηση της απώλειας για πολύτιμα έργα τέχνης, πέρα από σύνορα και διαχωρισμούς.
Είναι από εκείνες τις στιγμές που αναδεικνύεται η «άλλη πλευρά» του πολυκερματισμένου κόσμου. Είναι η κοινή θλίψη για κάτι ασύγκριτο που χάνεται στην ανθρώπινη διαδρομή. Για ένα ορόσημο εκατομμυρίων επισκεπτών της γαλλικής πρωτεύουσας, για αμέτρητες φωτογραφίες, βιβλία, τραγούδια, μουσικές, πίνακες και κινηματογραφικά έργα που συνθέτουν γνώσεις και αναμνήσεις εκατοντάδων γενιών.
Ο Εμανουέλ Μακρόν υποσχέθηκε ότι θα ξανακτιστεί. Φημισμένοι οίκοι μόδας και άλλες επιχειρήσεις υπόσχονται να δώσουν εκατομμύρια ευρώ για την ανακατασκευή του.
Για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να φανταστούμε εάν κάποιος ξένος κατακτητής ή ένα φυσικό φαινόμενο ή μια ανθρώπινη απερισκεψία προκαλούσε μια τέτοια καταστροφή στον Παρθενώνα; Και τι θα σήμαινε στη συνέχεια η ανακατασκευή του ή επιδιόρθωση των ζημιών;
Μήπως η αρχική χειροτεχνία εκείνων των αιώνων είναι αναντικατάστατη; Ένα «ακριβές αντίγραφο» δεν είναι ποτέ το ίδιο με το πρωτότυπο γιατί διαφέρουν οι χρόνοι, οι άνθρωποι, τα αισθήματα. Κάθε σκάλισμα της πέτρας και του ξύλου είχε άλλη διάσταση και νόημα.
Για ποια πρόοδο μιλάμε όταν με «τόση ευκολία» καίγεται ένα οικοδόμημα 856 χρόνων;
Η ύβρις φέρνει τη νέμεση: Η αλαζονεία του Ταγίπ Ερντογάν και η αντίδραση του Κογκρέσου