«Οι πληγές μου δε θα γιατρευτούν ποτέ», λέει ο Μάριος Πετρίδης: Είναι γιος αγνοουμένου…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Είναι μία πληγή της Κύπρου, που αιμορραγεί.. Χιλιάδες αγνοούμενοι, για αρκετές δεκαετίες. Σήμερα, ανοίγουμε και πάλι τον φάκελο, Κύπρος, 1974. 1619 αγνοούμενοι, Έλληνες και Κύπριοι, μία ακόμη ανθρώπινη τραγωδία στην κυπριακή ιστορία. Ένα ακόμη ματωμένο σημείο, 45 περίπου χρόνων.. με το χρόνο εχθρό, αφού εκτός των άλλων εμποδίων, οι μαρτυρίες μειώνονται… Κάποιοι ίσως να έσπασαν τη σιωπή τους, σε λάθος χρόνο…
- Σήμερα, ο Μάριος Πετρίδης, γιος του αγνοούμενου, Νίκου Πετρίδη, αφηγείται, στην ιστοσελίδα μας, τη δικιά του ιστορία.. Αυτήν που τον σημάδεψε και σύμφωνα, με τα λεγόμενα του, θα τον σημαδεύει πάντα…
«Ο πατέρας μου, Νίκος Πετρίδης , το 1974 ήταν μόλις 32 ετών. Το πρωί, της 20ης Ιουλίου του 1974, όταν έγινε γενική επιστράτευση εφέδρων, παρουσιάστηκε και μεταφέρθηκε μαζί με άλλους, στο Νέο Χωριό, Κυθρέας όπου και κατατάχθηκε. Το τάγμα του αποτελείτο μόνο από εφέδρους στρατιώτες οι οποίοι πήραν εντολή και μετέβηκαν νοτιοανατολικά του χωριού Αγίου Γεωργίου, Κερύνειας, κοντά στην παραλία “Πέντε Μίλι”, όπου έγινε και η απόβαση των Τούρκων για απόκρουση του εχθρού. Ο πατέρας μου σύμφωνα με το φάκελο της υπόθεσης του, θεάθηκε για τελευταία φορά από συγχωριανό μας και συμπολεμιστή του κατά τις απογευματινές ώρες της 21ης Ιουλίου κι αργότερα σύμφωνα, με άλλες μαρτυρίες, το πρωί της 22ης Ιουλίου του 1974. Έκτοτε αγνοείται η τύχη του», εξομολογείται ο γιος του αγνοούμενου Νίκου Πετρίδη, Μάριος Πετρίδης.
Και συνεχίζει:
«Λόγω μικρής ηλικίας τον πατέρα μου, τον θυμάμαι αμυδρά. Έρχονται στο μυαλό μου λίγα και μικρά περιστατικά. Για παράδειγμα, τον θυμάμαι μία φορά όταν με πήρε μαζί του στο χωράφι με τις κερασιές κι όταν δίψασα μου έδωσε νερό, με τα χέρια του… Θυμάμαι , όταν με πήρε στο καφενείο του παππού μου. Τον θυμάμαι όταν με έπαιρνε στον χειρουργό για αφαίρεση αμυγδαλών.. Τον θυμάμαι μία άλλη φορά, που με πήγε στο πάρκο με τις κούνιες. Τον θυμάμαι , κι εκείνη τη μαύρη μέρα της 20ης Ιουλίου του 1974. Ήρθε το λεωφορείο, να τον πάρει. Έπαιζα έξω, στην αυλή με ένα ψεύτικο πιστόλι και του είπα, «πού θα πας μπαμπα;» «Θα πάω στον πόλεμο και θα γυρίσω», μου είπε. . «Θα έλθω κι εγώ μαζί σου, θα πάρω και το όπλο μου», του απήντησα. Κι αυτός, τότε με κοίταξε με αυστηρό ύφος και μου είπε « πήγαινε στη μαμά σου και δεν θα αργήσω».
- Θυμάμαι, εκείνη τη μέρα η μητέρα μου, καθόταν στην κουζίνα «σκοτώνοντας» το χρόνο της, αν θες, με το «σμίλί» και να έχει ζωγραφισμένη την αγωνία στο πρόσωπο της. Δύσκολα μιλούσε. Ήταν στεναχωρημένη και αγωνιούσε. Έπαιζα με τα αυτοκινητάκια μου, στο πάτωμα και την ρωτούσα συνέχεια «πότε θα έρθει ο πατέρας μου» κι αυτή μου απαντούσε «δεν ξέρω».
Η μητέρα μου δεν μπορούσε να δουλέψει για να φέρει εισόδημα στο σπίτι γιατί δεν είχε κάπου να μας αφήσει, για φροντίδα. Έτσι ζούσαμε με τα λίγα λεφτά που έπαιρνε από την πρόωρη σύνταξη της και το βοήθημα παθόντων. Τον πρώτο καιρό, πριν να λαμβάνει βοήθημα, ήρθαν από την εταιρεία που αγόρασε ο πατέρας μου, το αυτοκίνητο του και το πήραν, αφού δεν ήταν ξοφλημένο. Μάλιστα, είχαν δώσει στην μητέρα μου, κάποια χρήματα από την διαφορά, της αξία του. Εμείς , η αλήθεια δεν στερηθήκαμε πολλά. Αυτή στερείτο τα πάντα για να μην μας λείψει τίποτα. Τα ρούχα μας, το φαγητό μας, τα σχολεία μας και όλες μας τις «ιδιοτροπίες». Πάντα, όμως ένιωθα ότι κάτι μου έλειπε και ένιωθα μειονεκτικά και ζήλευα τα άλλα παιδιά, που είχαν τον πατέρα τους».
Προσθέτει:
Για αρκετά χρόνια, πιστεύαμε πραγματικά ότι ήταν ζωντανός κάπου σε μια φυλακή στην Τουρκία και τον περιμέναμε. Αργότερα η πεποίθηση αυτή εξασθένισε και την θέση της πήρε η ελπίδα ότι μπορεί και να υπάρχουν ακόμα ζωντανοί αγνοούμενοι. Ακούγαμε ιστορίες ότι “τους πήραν με το ζόρι και τους πάντρεψαν με τουρκάλες ή ότι τους έχουν σε καταναγκαστικά έργα.”.
Τέτοια σενάρια πλανιόνταν για αρκετά χρόνια. Ακούγαμε, μέχρι και για γυναίκες που πήγαιναν σε «καφετζούδες» για να τους πουν, που βρισκόντουσαν οι αγαπημένοι τους, όπως και για κάποιες περιπτώσεις που πλήρωσαν αρκετά λεφτά σε απατεώνες χωρίς αποτέλεσμα. Πιστεύω ότι ορόσημο , στο θέμα αυτό, ήταν η συνέντευξη που έδωσε ο Ραούφ Ντενκτάς στον Σταύρο Σιδερά, ο οποίος είπε ότι «δεν υπάρχουν αιχμάλωτοι και ότι πολλοί δολοφονήθηκαν από εξτρεμιστές τουρκοκύπριους που δεν ήταν ελεγχόμενοι».
- Όταν πλέον, αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχουν πιθανότητες να υπάρχουν ζωντανοί, η μητέρα μου, μπήκε σε μια ηλικία, που ήταν δύσκολο να ξαναφτιάξει τη ζωή της κι έτσι πήγαν χαμένα κι άδικα τα χρόνια της νιότης της. Παρ’ όλες τις δυσκολίες η μητέρα μου ήταν δυναμικός χαρακτήρας και μας μεγάλωσε με πολλή αγάπη, φροντίδα κι αρχές. Όταν πια ενηλικιώθηκα, ένιωσα ότι πλέον “τα παράτησε” και στηριζόταν σε μένα. Ήμουν ο προστάτης της οικογένειας, βλέπεις, τόσο για εκείνη όσο και για την αδελφή μου. .
Μία ιδιαίτερη θα πω, φιγούρα, ήταν γιαγιά μου, η Αθηνά. Η μητέρα του πατέρα μου, που καθημερινά έκλαιγε και ζητούσε το παιδί της. Έκλαιγε για τόσα πολλά χρόνια, που τα μάτια της στέγνωσαν και δεν έβγαζαν πια δάκρυα. Κάθε φορά, που με έβλεπε, με αγκάλιαζε, με γλυκοφιλούσε και μοιρολογούσε «αγόρι, μου είσαι ίδιος ο πατέρας σου. Πότε θα έρθει να τον δω; Άραγε, θα μου τον φέρουν, πριν πεθάνω;”. Δυστυχώς , όμως οι παππούδες και οι γιαγιάδες μου πέθαναν, όλοι μ΄ αυτό τον καημό.
Και συμπληρώνει:
«Πραγματικές προσπάθειες, για την ανεύρεση του πατέρα μου, έγιναν στις αρχές από τον παππού μου και κάποιους θείους μου. Η αλήθεια είναι ότι εκεί που φαίνεται ότι εξαφανίστηκε είναι δύσκολο να εντοπιστεί και οι πληροφορίες είναι ελλιπείς, σε ό,τι αφορά το σημείο ταφής του. Υπάρχει το θέμα μετακίνησης οστών για να συγκαλυφθούν εγκλήματα πολέμου και το θέμα της μη συνεργασίας της Τουρκιάς. Ο ίδιος, προσωπικά, πρόσφατα άρχισα να κάνω έρευνα και να μελετώ τον φάκελο του πατέρα μου. Το έναυσμα, μου το έδωσε ένας φίλος μου, του οποίου ο αδελφός του ήταν αγνοούμενος και τον βρήκε από προσωπικές του επαφές.
- Είναι δύσκολη περίπτωση, αυτή του πατέρα μου, όμως κι οι πληροφορίες για τις συνθήκες εξαφάνισης του, είναι ελλιπείς και ξέρεις όσο περνάνε τα χρόνια, οι μαρτυρίες λιγοστεύουν…
Πιθανολογούμε ό, τι ο πατέρας μου, εξαφανίστηκε κατά την οπισθοχώρηση του. Δεν υπάρχουν πληροφορίες αν συνελήφθηκε ή αν βασανίστηκε κι εκτελέστηκε ως κρατούμενος ή αν σκοτώθηκε κατά την διάρκεια ανταλλαγής πυρών. Στην περιοχή που εξαφανίστηκε υπάρχουν περιπτώσεις που κατά την διάρκεια οπισθοχώρησης οι τουρκοκύπριοι τους ανάμεναν ακροβολισμένοι και καλυμμένοι και τους πυροβολούσαν. Αυτό συνέβαινε σε πολλούς που δεν ήξεραν καλά τις περιοχές».
Επισημαίνει:
«Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις χωρίς πατρικό πρότυπο. Είσαι μόνος σου. Κι η αλήθεια, είναι ότι η έλλειψη της φιγούρας του πατέρα από το σπίτι κι από τη ζωή μου γενικότερα, μου έφερε αρκετές δυσκολίες. Κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να μην είμαι τόσο ώριμος, τόσο ως άνδρας όσο κι ως άτομο γενικότερα. Άργησα να ωριμάσω, για να το πω πιο απλά. Πάντα μέσα μου, θα υπάρχει το κενό του πατέρα μου.
Νοιώθω, πως θα επουλωθούν οι πληγές μου, με το να τον βρω και να τον θάψω, με τις πρέπουσες τιμές. Παρ’ όλο που γνωρίζω ό,τι δεν θα γιατρευτούν ποτέ, έστω κι αν βρεθεί. Η Κύπρος, οφείλει πολλά, σ΄ όλους τους αγωνιστές. αυτού του τόπου..»
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. Επίσης απαγορεύεται δια νόμου η αναδημοσίευση των σχολίων χωρίς τη γραπτή έγκριση της ιστοσελίδας
Ο Πομπέο πάει στην Ιερουσαλήμ: Δημιουργεί μία νέα συμμαχία από το Ισράηλ μέχρι την Ελλάδα