Η Συμφωνία των Πρεσπών αυτό ήταν… πάει… επικυρώθηκε και οι επικυρώσαντες πλέον
πάνε για άλλα: ο μεν Τσίπρας προς βουλευτικές εκλογές (το Μάιο ή τον Οκτώβριο), ο δε Ζάεφ προς προεδρικές εκλογές (τον Απρίλιο), και αμφότεροι, πιασμένοι αλά μπρατσέτα μέσω… Τυνησίας, προς ένα Νόμπελ Ειρήνης το οποίο, ας μην κοροϊδευόμαστε, έχει κατά καιρούς δοθεί και σε άλλους… λιγότερο σημαίνοντες από τον Τσίπρα, όχι τον Ζάεφ.
Και επειδή συχνά ανακύπτουν διαφωνίες ως προς την ερμηνεία των συνθηκών (βλέπε Συνθήκη της Λωζάνης, βλέπε αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, βλέπε συνθήκες εγγυήσεων και ασφάλειας στην Κύπρο κ.α.), στην πράξη τελικώς όλα θα κριθούν… από το ποιος θα επιβάλλει την ερμηνεία του.
Η Ελλάδα έχει από την πλευρά της υποστεί τις (παρ)ερμηνείες ενός μεγαλύτερου σε ισχύ γείτονα όπως είναι η Τουρκία. Προασπιζόμενη το εθνικό συμφέρον, η χώρα μας το ελάχιστο που οφείλει να κάνει είναι να προσπαθήσει να επιβάλει τις δικές της ερμηνείες των συμφωνιών στη βάση του διεθνούς δικαίου, χωρίς ρεβανσιστικές, αλυτρωτικές ή άλλες αναθεωρητικές διαθέσεις.
Και όλα αυτά, χωρίς να συνυπολογίσει κανείς διαδικαστικές υποχρεώσεις της άλλης πλευράς απέναντι σε εκκρεμότητες όπως είναι οι αλλαγές σε σχολικά εγχειρίδια (βιβλία ιστορίας), επίσημα έγγραφα και πινακίδες, η απομάκρυνση αρχαιοελληνικών συμβόλων και μνημείων, η απάλειψη των αλυτρωτικών αναφορών… από όπου κι αν προέρχονται, η διευθέτηση εμπορικών σημάτων και επωνυμιών κ.α.
Το μπρα ντε φερ δεν τελείωσε. Αντιθέτως, τώρα ξεκινάει.
Εκτός και αν πιστεύει κανείς ότι όλα τελειώνουν με την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ (το 2020 στην… ταχύτερη περίπτωση), ή ότι η ΠΓΔΜ (προσεχώς Βόρεια Μακεδονία) υπάρχει περίπτωση να ενταχθεί στην ΕΕ πριν το 2030…
Πως θα κλείσουν οι μεγάλες πληγές του Σκοπιανού: Το εθνικό μας Μετα-Μακεδονικό ζήτημα