Η αβάστακτη ελαφρότητα του να είναι κανείς ονειροπόλος: Θέλουμε ειρήνη στην Κύπρο
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ
Συνεργασία με τις ΑΠΟΨΕΙΣ και την HELLAS JOURNAL
Μην ανησυχείς πολύ κύριέ μου. Είμαι ονειροπόλος, όπως είπε το “Politico”, αλλά τα δικά μου
όνειρα δεν είναι καθόλου κενού περιεχομένου. Άλλωστε αυτή είναι η δουλειά μου.
Να κάνω όνειρα.
- Και τα όνειρά μου είναι πιο πλατιά και από αυτά του ήρωα του Ντοστογιέφσκι στις «Λευκές Νύχτες». Εκείνος ονειρευόταν να σώσει ένα κορίτσι από τα χέρια των ληστών. Εγώ ονειρεύομαι να σώσω την Κύπρο. Και δεν είναι προϋπόθεση να εκλεγώ Ευρωβουλευτής για να το κάνω αυτό. Άλλωστε δεν είμαι εγώ που το αποφασίζω αυτό. Ο κυπριακός λαός το αποφασίζει.
Εγώ ανεβαίνω στα βουνά και τραγουδώ.
Αν δω τον Μουχίκα και τον Γλέζο, θα τους χαιρετίσω με σεβασμό. Θα ήθελα να καθίσω μαζί τους και να κουβεντιάσω κάτω από ένα πεύκο. Θα ανάβαμε μαγκάλι. Χαλούμι, ελιές και καπήρα.
Αυτά είναι τα δικά μου όνειρα. Ξέρεις ποια είναι η διαφορά μεταξύ μας;
Εσύ είσαι ψεύτης. Εγώ είμαι ονειροπόλος.
Έχω ένα όνειρο που δεν ξεθωριάζει ποτέ. Αλλά αυτό θα το πω αργότερα. Κάποτε βρίσκομαι μέσα στον μεγαλοπρεπή Τιτανικό. Όπως το πλοίο του Φελίνι στην ταινία “Το Πλοίο Φεύγει”. Η αγαπημένη μου είναι στην κουβέρτα. Τα μαλλιά της ανεμίζουν απαλά στον αέρα. Επειδή δεν υπάρχει ζιβανία στο πλοίο, πίνω μερικά διπλά ουίσκι. Η ορχήστρα παίζει τσάρλεστον. Μπροστά μας υπάρχει ένα παγόβουνο. Αλλά δεν κτυπάμε πάνω του. Ο καπετάνιος το αντιλαμβάνεται την τελευταία στιγμή. Και περνάμε δίπλα του.
Κάποτε στα όνειρά μου είμαι στην Κωνσταντινούπολη.
Κοιτάω τον μικρό Μπερκίν που πήγε να αγοράσει ψωμί. Θα τον πυροβολήσουν οι στρατιώτες. Και ύστερα θα τον αποκαλέσουν τρομοκράτη. Είμαι εκεί για να εμποδίσω αυτή την δολοφονία. Έχω ένα όπλο στην τσέπη. Σημαδεύω τον στρατιώτη που σημαδεύει τον Μπερκίν. Τον παρομοιάζω με τον Ιαβέρη του Βίκτορος Ουγκώ. Ύστερα πορευόμαστε όλοι μαζί προς το Σιλίβρι για να σώσουμε τους συγγραφείς από τα μπουντρούμια της φυλακής. Σπάζουμε τις πόρτες του Σιλίβρι όπως είχαν σπάσει τις πόρτες της Βαστίλης στο Παρίσι το 1789.
Πλέον ξέρουμε.
Εκείνοι οι δικαστές δεν θα μπορούν να στείλουν ξανά φυλακή κάποιον επειδή έγραψε ένα άρθρο. Δεν θα μπορούν να πουν σε μια γυναίκα που βιάστηκε «ας μην προκαλούσες και εσύ».
- Μην ανησυχείς καθόλου κύριέ μου. Οι γονείς μου είναι από το χωριό Τέρα. Είμαι Κύπριος. Ισως είμαι Λουζινιανός, ίσως είμαι Ενετός, ίσως είμαι Έλληνας, ίσως είμαι από την Ανατολία. Ίσως είμαι Τούρκος. Ίσως είμαι Έλληνας. Μουσουλμάνος, ορθόδοξος, καθολικός, προτεστάντης, βουδιστής. Τα όνειρά μου είναι όπως τα ξέρεις. Ουδέποτε έκανα όνειρα κενού περιεχομένου όπως να έχω πολλά χρήματα και να τα φυλάξω σε ένα κουτί παπουτσιών όταν στριμωχτώ. Ουδέποτε έκανα ξιφολόγχες τους μιναρέδες, κράνη τους θόλους και τζαμιά τα στρατόπεδα, όπως εσύ.
Δικοί μου ήρωες είναι ο Άμλετ, ο Γιάννης Αγιάννης. Ακόμα δεν τελείωσαν τα πάντα σε αυτό το νησί.
Έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε, πολλά πράγματα να πούμε.
Ακόμα υπάρχουν στους δρόμους παιδιά που παίζουν κρυφτό. Εμφανίζεται μπροστά μου η Αφροδίτη στην Πέτρα του Ρωμιού και ο Οθέλλος στην Αμμόχωστο. Μην τυχόν και σκοτώσεις την Δυσδαιμόνα, λέω στον Οθέλλο.
- Μιλάω με τον Lawrence Durrel στο Μπέλαμπάϊς και τον Arthur Rimbaud στο Τρόοδος. Τους λέω ότι ψεύδονται όσοι λένε ότι οι γυναίκες δεν είναι όμορφες. Ψαρεύω στο χωριό Βασίλια. Εκεί όπου μπορεί να εμφανιστεί μπροστά μου μια γοργόνα μέσα από τους αφρούς. Αγαπώ τα καλοκαίρια. Αγαπώ περισσότερο τους χειμώνες. Ονειρεύομαι μια μέρα έναν κόσμο στον οποίο δεν θα πεθαίνει κανένα παιδί από αρρώστιες, πολέμους και πείνα.
Και είμαι βέβαιος ότι εσείς ουδέποτε είχατε τέτοια όνειρα.
Μην ανησυχείς κύριέ μου. Τα δικά μου όνειρα δεν είναι κενού περιεχομένου. Ποιος έσωσε από τα νύχια του αετού ένα παιδί που έμεινε πετσί και κόκαλο και θα πέθαινε από την πείνα;
Εγώ το έσωσα! Εγώ έσωσα και τον αντάρτη Βιετκόνγκ που ήταν ακουμπισμένο το όπλο πάνω στο κεφάλι του.
- Ακολούθησα βήμα με βήμα εκείνους που πήγαν να σκοτώσουν τον Φαζίλ Οντέρ στο παζάρι. Τους σκότωσα πριν σκοτώσουν τον Φαζίλ. Ύστερα έτρεξα και ξύπνησα τον Γιαχιά που κοιμόταν στο χάνι. Σήκω, έρχονται να σε σκοτώσουν, του είπα. Έμεινε ζωντανός. Έζησε πολλά χρόνια. Τώρα πρέπει να είναι γύρω στα ογδόντα. Οι Καβάζογλου και Μισιαούλης δεν γνώριζαν για την ενέδρα που τους είχαν στήσει. Εγώ ειδοποίησα και γι’ αυτό.
Μην ανησυχείς κύριέ μου. Τα δικά μου όνειρα δεν είναι καθόλου κενού περιεχομένου όπως νομίζεις.
Δεν είμαι μόνο εγώ ονειροπόλος, αλλά όλοι οι Κύπριοι.
- Από την ημέρα που γεννιούνται ονειρεύονται ειρήνη σε αυτό το νησί. Στα όνειρά τους είναι όλοι φίλοι με την Μαρία, με τον Γιώργο, με τον Μεχμέτ, με τον Χασάν. Ξέρουν ότι το να ζει κανείς είναι ένα πράγμα μοναδικό και ελεύθερο σαν δέντρο και αδελφικό σαν δάσος. Ονειρεύονται μιαν ενιαία Κύπρο, όχι μισή. Από το Ριζοκάρπασο μέχρι την Πάφο.
Θέλω να πετάξω έναν χαρταετό από καλάμι όπως έκανα παιδί σε μιαν Κύπρο απαλλαγμένη από στρατιωτικές ζώνες, στρατόπεδα, στρατούς και όπλα. Δεν ονειρεύομαι να ζήσω μέχρι τα εκατό κύριέ μου. Αλλά όσο ζω θέλω να ζω σαν σωστός άνθρωπος…
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. Επίσης απαγορεύεται δια νόμου η αναδημοσίευση των σχολίων χωρίς τη γραπτή έγκριση της ιστοσελίδας
Η εναντίωση στην πολιτική ισότητα: Το 18% δεν μπορεί να εξουσιάζει το 82% του πληθυσμού!