Παρακολουθώντας το τελευταίο διάστημα δηλώσεις και ομιλίες των ηγετών του ΔΗ.ΣΥ, του ΑΚΕΛ και του ΔΗΚΟ αναφορικά με το κυπριακό, συμπεραίνεται εύκολα ότι υπάρχουν δύο θέματα κοινής αποδοχής.
Συμφωνούν ότι το κυπριακό θα λυθεί στη βάση Δικοινοτικής Διζωνικής Ομοσπονδίας και ότι για τους τρείς ισχύουν οι ομόφωνες αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου. Η τελευταία ομόφωνη απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου η οποία αρκετά εκτενώς παραθέτει τις βασικές αρχές και το ουσιαστικό πλαίσιο λύσης του κυπριακού, είναι αυτή του Σεπτέμβρη του 2009.
Αυτές οι κοινές θέσεις δημιουργούν μια κάποια αισιοδοξία αναφορικά με το εσωτερικό μέτωπο και σίγουρα μια ικανοποίηση.
Προκύπτουν όμως δύο ερωτήματα:
Ας εξετάσουμε την επανάληψη στήριξης στις ομόφωνες αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου.
Από την ώρα που λήφθηκε η απόφαση του Σεπτέμβρη του 2009 έως σήμερα μαρτυρήσαμε άπειρες και θυελλώδεις συγκρούσεις για το περιεχόμενο της απόφασης και την ερμηνεία της κάθε παραγράφου της. Συμπέρασμα απλό και καθαρό είναι ότι, δεν αρκεί να δηλώνεται στήριξη στην σχετική απόφαση. Για να μιλούμε για ομοφωνία θα πρέπει να ερμηνεύονται κατά τον ίδιο τρόπο τα σημεία τα οποία περιλαμβάνει.
Πέραν τούτου το μέγα πρόβλημα προκύπτει όταν αυτό το πλαίσιο (ομόφωνη απόφαση) μεταφράζεται σε συγκεκριμένες προτάσεις και ακόμα πιο έντονα όταν στη βάση του διαμορφώνονται εξειδικευμένες συγκλίσεις. Συγκλίσεις τις οποίες τα τρία κόμματα αντιμετώπισαν με πολύ διαφορετικό τρόπο στο παρελθόν και μέχρι στιγμής εμμένουν στις θέσεις τους.
Μια ανάλογη εικόνα υπάρχει και για το θέμα Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία.
Όταν όμως κάνουμε δύο βήματα πιο κάτω αρχίζουν τεράστιες διαφορές. Είτε αφορά τα πολιτικά δικαιώματα των ελληνοκυπρίων στην υπό τ/κ διοίκηση περιοχή, είτε τον τρόπο εφαρμογής και την έκταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Μεγάλες διαφορές υπάρχουν και στο θέμα της «αποτελεσματικής συμμετοχής» των τουρκοκυπρίων στην εκτελεστική εξουσία, την εκ περιτροπής Προεδρία, του μηχανισμού επίλυσης διαφορών, στο περιουσιακό και άλλα. Στα άλλα αναφέρω ενδεικτικά τις εξουσίες οι οποίες θα κατανεμηθούν μεταξύ κέντρου και συνιστωσών οντοτήτων, την ακτογραμμή, την ΑΟΖ και σταματώ ως εδώ.
Μέχρι της στιγμής που σύρονται αυτές οι γραμμές δεν έχω αντιληφθεί οποιοδήποτε Κόμμα να έχει μετακινηθεί από τις γνωστές σε όλους θέσεις του. Αστε που τώρα προστέθηκε τουλάχιστον ακόμα μια διαφορά. Η αποκεντρωμένη, ή χαλαρή ή όπως θέλετε ονομάστε την, ομοσπονδία.
Γράφοντας τα πιο πάνω δημιουργείται η απορία γιατί τώρα γίνονται από τα κόμματα αυτές οι κινήσεις. Οι οποίες να σημειωθεί ότι δεν αφορούν μόνο το κυπριακό. Αφορούν και τα οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα. Οι λόγοι φυσικά δεν είναι ίδιοι για κάθε Κόμμα. Υπάρχουν κοινοί λόγοι, υπάρχουν και λόγοι που αφορούν μόνο ένα έκαστο Κόμμα.
Ξεκινώντας απ΄ αυτήν τη θέση θα θεωρήσω ως πρώτο λόγο της πρόσφατης επαναπροσέγγισης κομμάτων, την κοινή αγωνία και έγνοια τους για το επικίνδυνο σταυροδρόμι που βρίσκεται το κυπριακό και τις φοβερές δυσκολίες που αντιμετωπίζει πολύ σοβαρή μερίδα του κυπριακού πληθυσμού. Επίσης η έγνοια να μην έχουμε ξανά επανάληψη του 2013.
Επιπρόσθετα κανένας δεν μπορεί να υποτιμήσει την πίεση που δέχονται τα κόμματα λόγω της αυξανόμενης «αδιαφορίας» των ψηφοφόρων αλλά και οι ανακατατάξεις οι οποίες φαίνεται να έπονται στο πολιτικό χάρτη του τόπου.
Πέραν και ανεξάρτητα από τους πιθανούς λόγους των πρόσφατων κινήσεων των κομμάτων, είναι επιβεβλημένο να υπάρξει μια καλύτερη διακομματική σχέση και βελτίωση των συνεργασιών μεταξύ τους, έστω και σε επιμέρους θέματα.
Να μας λείπει το βύσινο: Η Τουρκία να φορτωθεί την ευθύνη της μη λύσης και εμείς τη διχοτόμηση;