Τα μηνύματα από την Τουρκία προς την Αθήνα και τη Λευκωσία και μέσω αυτών και σε τρίτους επαναλαμβάνονται συνεχώς και έχουν ως στόχο είτε να ακυρώσουν το ενεργειακό πρόγραμμα της Κυπριακής Δημοκρατίας είτε να συμμετάσχει σε αυτό η Άγκυρα αντλώντας οφέλη και φυσικό πλούτο.
Ποιο από τα δυο θα επικρατήσει είναι σήμερα το ζητούμενο ενώ ανοικτό παραμένει και ένα τρίτο ενδεχόμενο. Να μην καταστούν εφικτές οι επιδιώξεις του καθεστώτος Ερντογάν. Να μείνει, δηλαδή, εκτός παιχνιδιού. Αυτό το τρίτο ενδεχόμενο θα είναι καταστροφικό για την Τουρκία και γι΄ αυτό και θέλει διακαώς να το αποφύγει.
Έναντι αυτών των εξελίξεων, η Τουρκία επιλέγει την τακτική του εκφοβισμού με στόχο την αποτροπή. Ως αναμενόταν, οι απειλές δεν στρέφονται κατά των εταιρειών που δραστηριοποιούνται στην κυπριακή ΑΟΖ, αλλά εναντίον της Ελλάδος και της Κύπρου. Κυρίως κατά της Κύπρου, που θεωρείται ο πιο αδύναμος κρίκος, που εκτιμούν πως είναι και απροστάτευτη.
Το σκηνικό αλλάζει συνεχώς. Οι σχέσεις των ΗΠΑ και της Τουρκίας φαίνεται να ξεπαγώνουν. Το φλερτ της επανασυγκόλλησης των σχέσεων περνά σε αυτή τη φάση από τη Συρία, αλλά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει με τους S-400.
Επί τούτου η Άγκυρα επιχειρεί να το παίξει διπλοπόρτι.
Αυτό το σενάριο δεν ενοχλεί τους Ρώσους. Το θέμα είναι πώς θα αντιδράσουν οι Αμερικανοί.
Ελλάδα και Κύπρος δεν μπορούν να παραμένουν θεατές στο θέατρο του παραλόγου που βρίσκεται σε εξέλιξη. Έχουν εργαλεία να αξιοποιήσουν και να αποτελέσουν μέρος του παιχνιδιού και όχι παράπλευρη απώλεια ενδεχόμενων νέων συνεργασιών και επαναθέρμανση παλαιότερων.
Η κατοχή δεν έχει άλλη λέξη να περιγραφεί: Η ελευθερία δεν είναι συνώνυμο της «επανένωσης»