Ο ψυχολογικός εκβιασμός ενός “βιασμένου” λαού! Είναι και αυτοί που ΔΕΝ πάνε στην Αμμόχωστο
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ακόμα ένα αστείο από τον Ερντογάν… Μέχρι την μόνιμη κατάπαυση του πυρός η διακοπή εμπορικών συναλλαγών με το Ισραήλ: Διευκρινίσεις από τον ισλαμιστή υπουργό Εμπορίου της Τουρκίας
Πως την είδε ο Τατάρ; Λέει ότι δεν θα είναι υποψήφιος για την ψευτο-“προεδρία” του κατοχικού καθεστώτος αν η Τουρκία εγκαταλείψει τη «νέα πολιτική» στο Κυπριακό
Του ΝΙΚΟΥ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ (*) – Νέα Υόρκη
Με αφορμή την διάνοιξη του οδοφράγματος στην Δερύνεια:
- Θέλω να πάω σπίτι μου.
- Ντροπή σου να πας έτσι.
- Οι γονείς μου έφυγαν με καμένη καρδιά. Σαράντα τέσσερα χρόνια μου λείπει η γειτονιά μου, τα δρομάκια της.
- Και θα πας τώρα να αναγνωρίσεις την “ΤΔΒΚ”; Θα ανεχτείς να σου “ανοίξουν” την πόρτα να μπεις αυτοί που μπήκαν το 1974 με την βοήθεια των όπλων της Τουρκίας;
- Δεν θα προλάβω να τα δω. Έστω κι έτσι, θέλω να τα δω, να δείξω στα παιδιά μου και στα εγγόνια μου τον τόπο που γεννήθηκα, που έμαθα τις πρώτες μου λέξεις, που πέταξα τα πρώτα μου βότσαλα, που έκοψα το γιασεμί της γιαγιάς και με έτρεχε με το σκουπόξυλο.
- Θα προδώσεις όσα αγάπησες;
Υπάρχουν άπειροι διάλογοι να περιγράψουν τους “πατριώτες” και τους “προδότες”, τους “ρομαντικούς” και τους “ρεαλιστές”, τους “μεν” και τους “δε”, και πάει λέγοντας. Κι εμείς πάμε, πάμε, και πολύ φοβάμαι πως ούτε καν δεν ξέρουμε που πάμε!
Ποιος μπορεί στα αλήθεια να τα βάλει με την δύναμη της επιθυμίας αυτών των τσακισμένων συμπατριωτών μας; Ποιος μπορεί να κατηγορήσει τους γονείς μας, τους θείους μας, τους παλιούς γείτονες μας που βλέπουν μια φωτογραφία της Αμμοχώστου, της Κάτω Δερύνειας, του Άγιου Μέμνωνα, της Αγίας Ζώνης, και τους παίρνουν τα ζουμιά;
Ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει που κρατάνε αυτές τις φωτογραφίες για 44 χρόνια, φωτογραφίες που έγιναν έναν με τον τοίχο του προσφυγικού τους σπιτιού; Ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει που θέλουν τόσο, μα τόσο να δείξουν στα παιδιά και στα εγγόνια τους το “χώμα που περπάτησαν”;
- Από την άλλη, ποιος μπορεί να κατηγορήσει αυτούς που “δεν πάνε, δεν αναγνωρίζουν τους εισβολείς, ούτε το ψευδοκράτος”; “Δεν είμαι σκύλος να μου δίνουν ψίχουλα, άνθρωπος είμαι που με έδιωξαν με την βία. Καλύτερα να μην πάω, καλύτερα να μείνω με την εικόνα της ζωντάνιας. Αρνούμαι να δω τα ερείπια, αρνούμαι να δείξω ταυτότητα, αρνούμαι να προδώσω το “χώμα που περπάτησα””.
Άντε τώρα να βρεις λογική στα δυο αντίθετα “στρατόπεδα”. Άντε τώρα να πάρεις θέση για το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Μια πάλη, που όσο περνάνε τα χρόνια, πνίγει όλο και πιο πολύ τον λαό μας, κι εμένα μαζί. Όχι, ούτε εγώ θέλω να προδώσω τον “ξεχασμένο” χαρταετό που έμεινε μόνος στο ερμάρι του πατρικού μου σπιτιού στην Αγία Ζώνη. Όμως θέλω να τον δω, θέλω να τον σφίξω στην αγκαλιά μου, θέλω να τον βγάλω μια φωτογραφία.
Μια απίστευτη, τρελή πάλη συναισθημάτων!
Μπράβο ρε Ραούφ (Ντεγκτάς)! Μισώ όσα οργάνωσες, μα σου βγάζω το καπέλο για όσα οργάνωσες, για την μαεστρία σου στον σχεδιασμό και εφαρμογή ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ: “Το Κυπριακό θα λυθεί σε βάθος χρόνου. Το Κυπριακό θα λυθεί όταν γίνει αποδεκτή η “ισότητα” και όλα θα μπουν στην “θέση” τους”.
- Και από ότι όλα δείχνουν, όλα τώρα μπαίνουν στην “θέση” τους μιας και η Κύπρος, απ’ ότι (δεν) βλέπω, έπαψε να έχει “θέση”. Η Κύπρος έπαψε να διεκδικεί κατεχόμενα εδάφη (παρά μόνο “παίζει / διαπραγματεύεται” πλέον με το +-27, 28, ή 29%). Η Κύπρος έπαψε να είναι κατεχόμενη, απλά έχει ξένα στρατεύματα “προστασίας” των Τ/Κ. Η Κύπρος έπαψε να έχει πρόσφυγες, ο ΟΗΕ “διέγραψε” τους 200 χιλιάδες συμπατριώτες μας που ξεσπιτώθηκαν και κρατάνε για 44 τώρα χρόνια την φωτογραφία του σπιτιού τους, πιο σφιχτά και από ταυτότητα.
- Θέλω να πάω σπίτι μου, έστω για λίγο.
- Θα προδώσεις όσα αγάπησες;
Κρίμα ρε πατρίδα! Κανένας από εσάς δεν φταίει. Αν ανατρέξετε για λίγο στους παλιούς “καλούς” μας κατακτητές (Αγγλία), θα δείτε τι σημαίνει “ψυχολογικός εκβιασμός”, αυτοί είναι “μάνα” σε αυτά, δημιουργοί και ηθικοί αυτουργοί.
- Πρόεδρε, το παιχνίδι τέλειωσε; Προσωπικά αυτό νιώθω. Ειδικά μετά την πρόσφατη ομιλία-διάγγελμα σου στο λαό, νιώθω ότι σήκωσες τα χέρια ψηλά. Νιώθω ότι πίσω από τις λέξεις “κρυβόταν” ότι αποτύχαμε ομαδικώς, ότι η Τουρκία κέρδισε όσα ήθελε και το θέμα που απομένει είναι αν ποτέ θα σταματήσει κάπου ή αν θα συνεχίσει μέχρι να εξαφανιστούμε εντελώς από τον χάρτη.
Κι εσύ “μωρέ” αντιπολίτευση; Και δεν μιλώ για το ΑΚΕΛ, το οποίο δεν θεωρώ αντιπολίτευση στο Κυπριακό. Την ώρα που η πατρίδα κρεμόταν σε μια κλωστή και χρειαζόταν την ελάχιστη αντίσταση, η μόνη αντίσταση που έβλεπες ήταν οι μεταξύ σας ίντριγκες. Ο λαός φώναζε “θέλω να πάω σπίτι μου”, ή έστω “θέλω την αξιοπρέπεια μου”, ή έστω “θέλω μια φωνή να με εκπροσωπεί επάξια”. Φωνή είχες πάντα, αλλά το “επάξια” απουσίαζε, σπρώχνοντας τον λαό στα δυο πολιτικά άκρα, στην αποχή, ακόμη και σε “εθνικιστικά μονοπάτια”, τα οποία, συχνά, ούτε καν γνωρίζει πόσο επικίνδυνα είναι (ελλείψει σθεναρής αντίστασης ηγετών να φωνάξουν για την πατρίδα)!
Παντού “σιωπή”!
- Θέλω να πάω σπίτι μου, έστω για λίγο.
- Θα προδώσεις όσα τις “αρχές” σου;
- Όσοι “ηγείστε”, πώς νιώθετε με τα πιο πάνω; Αν όλοι εσείς “ονομάζετε” τους εαυτούς σας πολιτικούς, αν όλοι εσείς που “μπαίνετε μπροστά” θεωρείτε πως γνωρίζετε τι σημαίνει στρατηγική, αν όλοι εσείς οι “ηγέτες” θεωρείτε ότι εκπροσωπείτε περισσότερο από το 1/3 της σημερινής πίτας του λαού (όλοι σας μαζί εννοώ!), πλανάστε πλάνην οικτρά. Μην διερωτάστε γιατί ο κόσμος μπούκτησε μαζί σας. Αν μπορείτε να μετρήσετε τι σημαίνει 1+1+1, τότε θα καταλάβετε εύκολα τι εννοώ!
Ο λαός δεν πρόδωσε κανέναν, παρά μόνο προδόθηκε. Ο λαός δεν ζήτησε τίποτα πέραν των όσων δικαιούται, τουλάχιστον την αξιοπρέπεια του. Ο πολιτικός “κόσμος” έγινε χίλια κόμματα και άλλα τόσα κομμάτια είναι στα σκαριά, με την πατρίδα να βρίσκεται στο στόμα των Τουρκικών “θέλω”.
Και πάνω από όλα, ο λαός, στο έλεος ενός ψυχολογικού εκβιασμού για να αποδεχτεί ως “νόμιμα” τα όσα μας έκλεψαν το 1974 αλλά και όσα επιπλέον ζητούν να του κλέψουν. Το μαχαίρι μπαίνει σιγά-σιγά στις καρδιές της γενιάς που πονά, μιας και οι νεότερες γενιές δεν μπορούν να νιώσουν (ξανά μπράβο ρε Ραούφ, “σε βάθος χρόνου”, στην πολιτική, τους πήρες και τη …βράκα)!
Υ.Γ.: Στρατηγική είναι ο τρόπος της αξιοποίησης των υπαρχόντων μέσων για την επίτευξη των εταιρικών ή των εθνικών/πολιτικών στόχων (goals) από τους οποίους πηγάζουν οι (αντικειμενικοί) στόχοι (objectives) της εταιρείας ή της εθνικής ασφάλειας (για την υποστήριξη των εθνικών συμφερόντων) εν όψει υπάρχουσας ή δυνητικής σύγκρουσης (υπαρκτών ή δυνητικών αντιπάλων). Αποτελεί επιστήμη και τέχνη και βασίζεται στην εμπειρία και στο ταλέντο!
(*) Νίκος Αντωνιάδης (D.B.A.)
Καθηγητής Μάρκετινγκ & Στρατηγικής
Σύμβουλος Πολιτικού Μάρκετινγκ
Συντάκτης ikypros.com και LA Voice
https://www.linkedin.com/in/nicolaosantoniades/
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. Επίσης απαγορεύεται δια νόμου η αναδημοσίευση των σχολίων χωρίς τη γραπτή έγκριση της ιστοσελίδας.
Η Κύπρος καίγεται και αυτοί χτενίζονται: Πινγκ πονγκ Προέδρου και Αβέρωφ με “μπαλίτσες”…