Για φανταστείτε μία εκλογική μάχη μεταξύ του Τραμπ και της Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτές!
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Όταν η Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτές επιβεβαίωσε την περασμένη Τρίτη τη νίκη της και έγινε η νεότερη βουλευτής στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, μια γυναίκα, νέα, ισπανόφωνη (όπως εκείνη), μου είπε, κοιτάζοντας τη φωτογραφία του νέου αστεριού του Δημοκρατικού Κόμματος: «Είμαι εγώ». Το πρόσωπό της έλαμπε.
Αυτό που η πολιτική επιστήμη χαρακτηρίζει περιγραφική αντιπροσώπευση είναι σχεδόν εξίσου σημαντικό με την ουσιαστική αντιπροσώπευση. Δεν θέλουμε μόνο από αυτόν που αναλαμβάνει την εξουσία χάρις στη δική μας ψήφο να συμφωνεί μαζί μας. Θέλουμε και να αντανακλάται ο εαυτός μας στους αντιπροσώπους μας.
- Ο λόγος είναι διπλός. Από τη μια πλευρά περιμένουμε ότι αυτός που μας μοιάζει καταλαβαίνει καλύτερα τα προβλήματά μας, βρίσκεται πιο κοντά στα συμφέροντά μας και στην ιδεολογία μας. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει μια ταυτοτική επιβεβαίωση, η απόδειξη ότι η ομάδα στην οποία ανήκουμε υπάρχει, και μετράει.
Αν, επιπλέον, ο εκλεγείς ανήκει σε μια ιστορική μειονότητα, το γεγονός αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία, καθώς συνιστά αντίθεση προς ένα παρελθόν (και ένα παρόν) που χαρακτηριζόταν από αποκλεισμό στη διαδικασία λήψης αποφάσεων.
- Σε αυτή τη διαδικασία περιγραφικού διχασμού, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα είναι το κόμμα των λευκών, άνω των πενήντα ετών, που δεν έχουν πανεπιστημιακή μόρφωση ή ζουν μακριά από τα κέντρα εξουσίας της χώρας. Το ίδιο συμβαίνει με άλλα κινήματα της αντιδραστικής Δεξιάς στην Ευρώπη.
Θα έλεγε κανείς ότι αυτές οι ομάδες μετατρέπονται σιγά-σιγά σε μειοψηφία και ότι η εκλογή τους είναι ανάλογη με την εκλογή των παλαιών μειονοτήτων. Αποτελούν όμως πράγματι μειοψηφία; Σε τελευταία ανάλυση, οι περισσότερες θέσεις εξουσίας στον δυτικό κόσμο κατέχονται από ανθρώπους που τους μοιάζουν. Εκτός από την ταξική διάσταση, φυσικά.
- Οι αντιδραστικοί ηγέτες του πλανήτη δεν αντιπροσωπεύουν λοιπόν από περιγραφική άποψη την παλιά εργατική τάξη. Οι περισσότεροι προέρχονται από ευκατάστατο, αν όχι πλούσιο περιβάλλον. Απλώς μιμούνται, και αποτυχημένα, τις μορφές και τα σύμβολα των λαϊκών στρωμάτων.
Είναι αρκετά απόμακρο, αλλά ας φανταστούμε για μια στιγμή ότι στις προεδρικές εκλογές του 2020 ο Τραμπ θα αντιμετωπίσει την Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτές. Ο γιος του δισεκατομμυριούχου γερμανικής καταγωγής που χτίζει χρυσούς πύργους, αλλά εκφράζεται με εκρήξεις, κατά της κόρης του Μπρονξ με καταγωγή από το Πουέρτο Ρίκο που κέρδιζε βραβεία ενώ μελετούσε με υποτροφίες.
Ποιος από τους δύο συνιστά μια καλύτερη περιγραφική αντιπροσώπευση της εργατικής τάξης;
(*) Ο Χόρχε Γκαλίντο είναι αρθρογράφος της El Pais – Πηγή: El Pais via ΑΠΕ-ΜΠΕ
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Οι δυο κόσμοι της Αμερικής θα βρουν τα σημεία που τους ενώνουν; Ανεξέλεγκτες οι διαιρέσεις…