Τον τελευταίο καιρό έχει προκύψει μια έντονη πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ των δυο μεγάλων κομμάτων του τόπου, του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ, γύρω από το κυπριακό. Η πολιτική αυτή προκαλεί σύγχυση σε μεγάλη μερίδα του κόσμου και κυρίως σε όσους δεν ανήκουν ιδεολογικά στα δυο κυπριακά κόμματα.
Ορισμένες ειδικά φορές η κριτική του ΑΚΕΛ έναντι στον ίδιο τον Αναστασιάδη είναι τόσο οξεία που αναρωτιέται κανείς αν ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ δεν λειτούργησαν ποτέ ως σύμμαχοι στο μείζον εθνικό ζήτημα αλλά και σε άλλα εσωτερικά θέματα διακυβέρνησης -από το 2008- ώστε να τους απονεμηθεί, δικαίως, το πολιτικό προσωνύμιο “ΔΗΣΑΚΕΛ”.
Επιπλέον, και πιο γενικά, η κριτική που εξασκεί το ΑΚΕΛ, αλλά και η “παράλληλη” – και κατά την άποψη μου όχι χρονικά τυχαία- κριτική για τους κινδύνους που ελλοχεύουν από τη διαιώνιση της υφιστάμενης κατάστασης που διακηρύττει τις μέρες αυτές ο Αβέρωφ Νεοφύτου (Εφημερίδα “Αλήθεια” 3/10/18 “Τύφωνας Αβέρωφ”), υποφέρουν ως προς τη θέασή τους αναφορικά με τους στόχους και τις επιδιώξεις της Τουρκίας στη Κύπρο και στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου.
Κοντολογίς ο Άνδρος Κυπριανού και ο Αβέρωφ Νεοφύτου διαβάζουν την Τουρκία λάθος. (Όπως βέβαια και ο Αναστασιάδης). Και υπάρχει μια απλή αλήθεια στη ζωή: όταν η θεώρηση σου για τα πράγματα είναι λάθος δεν μπορείς να καταλήξεις σε θετικά αποτελέσματα. Δεν μπορείς ακολουθώντας λάθος κατεύθυνση να φτάσεις στον προορισμό σου. Αν με επανειλλημένες προσπάθειες δεν φτάνεις εκεί που θέλεις δεν είναι ο γιαλός στραβός. Εσύ στραβά αρμενίζεις. Αυτό που χρειάζεσαι για να βρείς τον δρόμο σου είναι ο προβληματισμός και ο αναστοχασμός. Χωρίς αναστοχασμό η πορεία γίνεται ιδεοληπτική. Και εσύ γίνεσαι ιδεοληψίας.
Μέχρι το 1964, ναι, η Τουρκία επεδίωκε την διχοτόμηση. Όμως η διχοτόμηση ως στρατηγική λύση εγκαταλείφθηκε από τότε διότι οι Τούρκοι συνειδητοποίησαν ότι η υλοποίηση της όχι μόνο δεν θεράπευε αλλά, αντίθετα, περιέμπλεκε το στρατηγικό για αυτούς ζητούμενο, που ήταν και παραμένει ο ελέγχος της ανατολικής Μεσογείου. Με την παρουσία και της Ελλάδας σε μια διχοτομημένη Κύπρο, κάτι τέτοιο δεν θα ήταν πλέον εφικτό.
Η εγκατάλειψη της διχοτόμησης υπήρξε για την Άγκυρα το μάθημα της κρίσης του 1964. Και γι’ αυτό πρώτο της μέλημα υπήρξε η “εκδιώξη” της ελληνικής μεραρχίας που ανάπτυθηκε στην Κύπρο από το 1964 μέχρι το 1967. Στην πραγματικότητα η μεραρχία δεν “εκδιώχθηκε” λόγω της κρίσης του 1967. Απεσύρθη οικειοθελώς από μια πανικοβλημένη αθηναϊκή χούντα ώστε να σωθεί η “επανάσταση της 21ης Απριλίου”. Αλλιώς θα κατέρρεε υπό την πίεση των πραγμάτων όπως κατάρρευσε και η χούντα του Ιωαννίδη το 1974, όταν βρέθηκε αντιμέτωπη με τις συνέπειες του προδοτικού της πραξικοπήματος.
Την αλλαγή αυτή της Τουρκικής στρατηγικής, το ΑΚΕΛ ακόμη να κατανοήσει. Συνεχίζει να εξορκίζει κάτι που η Άγκυρα έχει εγκαταλείψει εδώ και 58 χρόνια! Ναι, ακούμε από την Άγκυρα- και τους ενεργούμενούς της στα κατεχόμενα- να απειλούν κάθε τόσο με “διχοτόμηση” και τα “δυο κράτη”. Είναι μια πάγια στρατηγική της Άγκυρας στο πλαίσιο πιέσεων και ψυχολογικού πολέμου. Γνωριζουν πολύ καλά τα δικά μας πολιτικά βιώματα και την ψυχοσύνθεσή μας στον ζήτημα αυτό.
Τι είναι που επιδιώκει σήμερα η Άγκυρα; Όχι την διχοτόμηση. Όχι τα “δυο κράτη”. Στόχος της είναι να υπάρχει στην Κύπρο ένα πολιτικό μόρφωμα το οποίο δεν θα έχει κανένα από τα βασικά λειτουργικά γνωρίσματα κράτους. Δεν θα έχει εσωτερική συγκρότηση και αυτονομία αλλά ούτε και διεθνή υπόσταση που να περιορίζεται μόνο από το διεθνές δίκιο (εθιμικό και συμβατικό) και τους διεθνείς οργανισμούς και θεσμούς στους οποίους θα συμμετέχει. Εσωτερικά το μόρφωμα θα είναι ρατσιστικά (racialist) δομημένο. Και ακριβώς αυτές είναι οι προδιαγραφές της ΔΔΟ. Η ΔΔΟ θα αποτελέσει το φύλλο συκής και για τη διχοτόμηση και για τα δυο κράτη, χωρίς να είναι τυπικά και θεσμικά ούτε το ένα ούτε το άλλο. Για μας τα “κορόιδα”, όπως αρέσκεται να επαλαμβάνει κατά κόρο και με κάθε ευκαιρία βετεράνος λευκωσιάτης δημοσιογράφος.
Πρόσφατα στον μπαμπούλα της διχοτόμησης έχει προστεθεί και ο μπαμπούλας της απόσυρσης από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ της ειρηνευτικής δύναμης που βρίσκεται στη Κύπρο από το 1964. Τα “επίσημα” νέα, μας τα μετέφερε μετά από εκτεταμένη περιοδεία του στη Εσπερία, ο κ. Αβέρωφ. Του το είπαν λέει πολλοί πως μας έχουν “βαρεθεί” διότι επαναπαυόμαστε στην, άκουσον άκουσον, “ασφάλειά μας”, με την υφιστάμενη κατάσταση! Μας παραπέμπει μάλιστα και στον υφυπουργό Μάτ Πάλμερ, αμερικανό αρμόδιο για το κυπριακό.
Οι αλά “τυφώνα” δηλώσεις του προέδρου του ΔΗΣΥ αξίζουν μια ειδική ανάλυση. Στο παρόν θα σταθώ μόνο στις περί ΟΥΝΦΙΚΥΠ. Ναι, δεν μπορεί η δύναμη αυτή να παραμείνει στη Κύπρο αιώνια. Αλλά η ειρηνευτική δύναμη αναπτύχθηκε εδώ όχι από κάποιο Γραμματέα του ΟΗΕ, ή από κάποιον κύριο Πάλμερ- που σήμερα είναι και αύριο δεν είναι- αλλά από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ στο πλαίσιο της “διατήρησης της διεθνούς ειρήνης κσι ασφάλειας”. Αλλά τότε οι φίλοι μας στην Εσπερία του κ. Αβέρωφ υπέσκαψαν την άλλη πλευρά της ανάπτυξης της ΟΥΝΦΙΚΥΠ. Βούλιαξαν την τότε διαμεσολάβηση του ΟΗΕ και, κυριολεκτικά, εξαφάνισαν της Έκθεση Γκάλο Πλάζα του 1965 για μια κυρίαρχη Κύπρο.
Σε ένα θα συμφωνήσω απόλυτα με τον κ. Αβέρωφ Νεοφύτου. Για τις γελοιότητες περί “δυο κρατών”. Και βέβαια σέβομαι απόλυτα την αγωνία του καθώς και αυτή του κ. Κυπριανού για το μέλλον. Λίγος όμως αναστοχασμός ως προς τις θεωρήσεις τους δεν θα έβλαπτε ούτε τον ένα, ούτε τον άλλον. Δεν ακούν τον Μεγάλο Ηγέτη; Δεν βλέπουν τα πεπραγμένα του; Δεν είναι αυτοί που μας λένε πως ο Ερντογάν δεν μπλοφάρει;
Σατραπεία της Τουρκίας θέλει τη Κύπρο ο Ταγίπ και το διακηρύττει καθημερινά. Σατράπηδες μας θέλει. Να του πληρώνουμε κεφαλικό φόρο ώστε να μας επιτρέπει, με την ισλαμική μεγαλοψυχία που τον χαρακτηρίζει, να υπάρχουμε. Και να μην κάνουμε “βήμα” χωρίς την έγκρισή του. Όσο όμως υπάρχει κυπριακό κράτος αυτό δεν μπορεί να υλοποιηθεί. Και αυτό το γνωρίζουν, πρώτοι, στη Άγκυρα.
Είναι όντως η απώλεια της Τουρκίας για τις ΗΠΑ ένα γεωπολιτικό λάθος με επικές διαστάσεις;