Και τι δεν είπε στο Ευρωκοινοβούλιο ο μπάρμπα Στέφανος (Esteban Gonzalez Pons) απ’ τη Βαλένθια για να «ταπεινώσει» τον Αλέξη Τσίπρα και να μειώσει τη σημασία όσων πέτυχε ή απέτυχε να υλοποιήσει η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τα χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία…
Μόνο που ο βαλενθιανός ευρωβουλευτής ξέχασε να αναφέρει πως μια σημαντική μερίδα της τοπικής ηγεσίας και κυβέρνησης του κόμματός του -του Λαϊκού- είτε βρίσκονται στη φυλακή για διαφθορά και κακοδιαχείριση δημοσίων πόρων («λαμογιές» επί το λαϊκότερον, ελληνιστί) είτε είναι υπόδικοι για αδικήματα και παρόμοιες πράξεις, είτε διερευνώνται αλλά επέλεξαν την εξαφάνιση τους από το πολιτικό προσκήνιο με σκοπό την αποφυγή μεγαλυτέρων απωλειών στο Λαϊκό Κόμμα.
Ότι τα ισπανικά ΜΜΕ, λόγου χάριν, όχι μόνον δημοσίευσαν με λεπτομέρειες την εμπλοκή της κόρης του τέως μονάρχη και αδελφής του σημερινού βασιλιά της Ισπανίας, ινφάντας Χριστίνας στην υπόθεση διαφθοράς για την οποία καταδικάστηκε και εκτίει ποινή φυλάκισης ο σύζυγός της Ινιάκι Ουρδαγκαρίν.
Κατά τη γενικευμένη στην ισπανική κοινωνία και τα ΜΜΕ άποψη, η εκπαραθύρωση της κυβέρνησης του Μαριάνο Ραχόϊ οφειλόταν κυρίως στη χιονοστιβάδα οικονομικών σκανδάλων και άλλων αντίθετων προς το κοινό λαϊκό αίσθημα περί χρηστής διοίκησης και διαχείρισης από το κόμμα του δημοσίων πόρων.
Η πτώση της κυβέρνησης Ραχόι αλλά και η αποχώρηση/αντικατάσταση του ιδίου από την ηγεσία του συντηρητικού κόμματος είχε ως παρεπόμενες κινήσεις όχι μόνο ανανέωσης της ηγετικής πυραμίδας του αλλά και παρατράγουδα απομάκρυνσης -εθελουσίας ή/και υποχρεωτικής- σημαντικών μελών του που ταυτίστηκαν με τα εκφυλιστικά φαινόμενα και καταστάσεις διαφθοράς.
Τέλος, άμεσα συνδεδεμένη με την αποπομπή της κυβέρνησης του Λαϊκού Κόμματος από την εξουσία ήταν και η αντιμετώπιση της απαίτησης της πλειοψηφίας των καταλανών να αποσχιστούν από το Βασίλειο της Ισπανίας και να ανεξαρτητοποιηθούν ως κράτος, κάτι που ακόμα και σήμερα κρατά τη χώρα αιχμάλωτη του κινδύνου ακρωτηριασμού.
Γι αυτό και οι χείμαρροι ενθουσιασμού που πλημμύρισαν τα ελληνικά αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ και οι πινελιές «δικαίωσης» που διαφαίνονταν στις απόψεις των αρνητικών σχολιαστών της εμφάνισης του Αλέξη Τσίπρα στο Ευρωκοινοβούλιο και που πήραν ως βάση τα όσα είπε στην αγόρευση του ο Εστέμπαν Γκονθάλεθ Πονς, πόρρω απέχουν από του να χαρακτηριστούν χρήσιμες γνώμες ευθυκρισίας…
Αντίθετα τους «έρχεται δακτυλίδι» ο δημοσιογραφικός κανόνας που υπαγορεύει πως πολλές φορές περισσότερη σημασία έχει όχι το τι λέει και το πώς το λέει κανείς, αλλά το ποιος λέει τι και πώς… Διότι παίζει -και έχει- σημαντικό ρόλο η συνηγορία του παράγοντα του πολιτικού και ηθικού υπόβαθρου υπέρ των όσων λέει.
“Κοινωνικό κεκτημένο”, “νεοφιλελευθερισμός” και το “δόγμα Τ.Ι.Ν.Α.”: Απάντηση η “κεντροαριστερά”