Σεμνός και διακριτικός εργάτης της δημιουργίας του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Πάμπου Σ. Χατζηλαμπή
Η εκδημία του αείμνηστου πλέον Πτεράρχου Νίκου Κουρή έφερε στη μνήμη και ξανά στα μάτια μου ένα κίτρινο αυτοκόλλητο χαρτάκι (το γνωστό ως «post it») όπου ήταν γραμμένη από κάποιο χέρι μία και μοναδική λέξη:
«Ηττοπάθεια!»
Η τριπλή υπογράμμιση της σε συνδυασμό με το θαυμαστικό που την ακολουθούσε διευκόλυνε όποιον τη διάβαζε να νοιώσει όχι μόνο τη δύναμη του νοήματος της αλλά και την αντίληψη αυτού που την έγραψε σε κάποια επίσημη σύσκεψη για (τι άλλο;) το Κυπριακό… Έφτασε σε ‘μένα κατευθυνόμενη απ’ ευθείας από το χέρι του.
Κι ήταν αυτό η αρχή των επιχειρημάτων μου για να θεμελιώσω την πίστη μου για την δύναμη του μυαλού και της καρδιάς που κατεύθυνε εκείνο το χέρι να μου εμπιστευθεί αυτό το κίτρινο χαρτάκι με τη λέξη που είχε προηγουμένως γράψει.
Ακολούθησαν πολλά τέτοια επιχειρήματα στο διάστημα που είχα την τύχη και την τιμή να εργαστώ κοντά του. Και κάθε ένα από αυτά ενίσχυε μέσα μου ατράνταχτη την πεποίθηση πως όσο στον τόσο ευαίσθητο τομέα της Εθνικής Άμυνας βρίσκονται Αξίες σαν τον Πτέραρχο, οι πολίτες αυτής της Πατρίδας έχουν το δικαίωμα να είναι περήφανοι και να ελπίζουν.
Γι αυτό και πάντα θεώρησα αυτονόητη τη σταθερά διακριτική, ένθερμη πολιτική και ιδεολογική τοποθέτηση του, από την πρώτη στιγμή, υπέρ του «Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Θράκη-Αιγαίο-Κύπρος» ως εθνικής κατάκτησης κι επιλογής και νομοτελειακά συνεπή την αντίθεσή του προς όσους, παρά την αυτάρεσκη αυτοανακήρυξη τους σε εκσυγχρονιστές της Ελλάδας την υποχρέωσαν σε οπισθοδρόμηση δεκαετιών…
Μακαρία η οδός…
Η ζωή και η σταδιοδρομία του Πτέραρχου Νίκου Κουρή μέσα από τα μάτια του γιου του