Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ
Δεν αποτελεί μυστικό ότι ελληνορωσικές σχέσεις τα τελευταία χρόνια εξελίσσονται πολύ άσχημα. Και σήμερα για την ακρίβεια έχουν…το μαύρο τους το χάλι.
Με την εξαίρεση μιας φωτεινής αναλαμπής στο διάστημα 2004-2009 που ίσως υπήρξε και η γενεσιουργός αιτία για την πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή, το κλίμα μεταξύ Αθήνας και Μόσχας χαρακτηρίζεται από έντονη δυσπιστία, ψυχρότητα και έλλειψη στρατηγικής συνεννόησης ακόμη και στα περιορισμένα πεδία που οι δύο χώρες έχουν κοινά συμφέροντα.
Επομένως κάτι άλλο πρέπει να συμβαίνει. Και αυτό που συμβαίνει είναι απλούστατα η εξάρτηση σε βαθμό ομηρίας των μνημονιακών ελληνικών κυβερνήσεων από τους δανειστές και κατ’ επέκτασιν από το δυτικό πλέγμα οικονομικών και γεωστρατηγικών συμφερόντων.
Δεσμεύσεις από τις ΗΠΑ και την Ευρωπαική Ενωση είχε ασφαλώς και ο Κώστας Καραμανλής. Το «ανήκομεν εις την Δύσιν» παραμένει κυρίαρχο μεταπολιτευτικό δόγμα προσανατολισμού, έστω και αν θα έπρεπε να προσδιορίζεται από το επίρρημα… «αναγκαστικά». Όμως ο Καραμανλής είχε την τόλμη και την εξυπνάδα να το ξεκαθαρίσει εξ αρχής στους Ρώσους: «Μάγκες μέχρι εκεί μπορώ να φτάσω»(σ.σ. ασχέτως αν τελικά δεν έφτασε…).
Σύντομα οι Ρώσοι κατάλαβαν υπό το καθεστώς δανειακής ομηρίας της Ελλάδας δεν έχουν καμία ελπίδα να διεκδικήσουν σοβαρή επένδυση στην Ελλάδα. Κι ότι συνομιλούν με πολιτικά ανδρείκελα τα οποία δεν έχουν καν το θάρρος να τους το πουν, προτιμώντας να θέτουν εκ των υστέρων διαδικαστικά προσκόμματα.
Στο τέλος έφτασε και η… «πρώτη φορά Αριστερά». Ο πολλά υποσχόμενος Τσίπρας που έστειλε «μεσαντζέρο» τον Λαφαζάνη στον Πούτιν, αλλά μόλις κατάλαβε ότι οι Ρώσοι ήθελαν και συγκεκριμένες πολιτικές δεσμεύσεις για να δώσουν εκείνα τα περιβόητα πέντε δις, την έκανε γυριστή.
Σαφώς και οι Ρώσοι έχουν στραβώσει με την συμφωνία Ζάεφ-Τσίπρα που άνοιξε τον δρόμο για την είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Θα μου πείτε, αυτοί δεν έσπευσαν πρώτοι να αναγνωρίσουν «Μακεδονία» το 1992; Ασφαλώς. Γιατί κοιτούσαν τα συμφέροντα τους και τότε είχαν άλλες προσδοκίες, ενώ τώρα με την εξαίρεση ίσως της ευάλωτης Σερβίας τείνουν να απωλέσουν κάθε έρεισμα στα Βαλκάνια.
Κι ας μην έχουμε αυταπάτες. Τα συμφέροντα της κατά τα άλλα συμπαθέστατης Ρωσίας του Βλαδίμηρου, στις περισσότερες περιπτώσεις δεν ταυτίζονται με τα ελληνικά. Το ζήτημα είναι όμως πώς ένα κράτος σαν την Ελλάδα που οφείλει να ασκεί πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, μπορεί να έχει μια τίμια, καθαρή και ισορροπημένη σχέση με την Μόσχα.
Το Κρεμλίνο έκανε προς το παρόν πως το κατάπιε. Μόνο που η αρκούδα καμιά φορά δαγκώνει εκεί που δεν το περιμένεις…
Ο Τσίπρας απέναντι στον Ταγίπ Ερντογάν και τον Βλ. Πούτιν: Άνοιξαν με “βίαιο” τρόπο τα μέτωπα…