Η Ιταλία εξάγει πολιτικούς …εφιάλτες: Οι ευρωσκεπτικιστές σκορπούν τρόμο, ανασφάλεια
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Η Μελόνι κήρυξε τον πόλεμο στη Stellantis για τα Fiat που φτιάχονται στο Μαρόκο: Κατασχέθηκαν στο λιμάνι του Λιβόρνο δεκάδες μοντέλα Topolino
Οι Ιταλοί λένε ότι οπαδοί του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ αγοράζουν τα εισιτήρια της Φιορεντίνα για να βρεθούν απέναντι στον Ολυμπιακό στον τελικό του Conference
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΦΙΔΑ
Τα χρόνια πριν από το Μάαστριχτ, προτού ακόµη η ΕΟΚ µετεξελιχθεί σε ΕΕ, η Ιταλία φηµιζόταν, ανάµεσα σε πολλά άλλα, και για τη εγχώρια «βιοµηχανία» ταινιών τρόµου: για το περίφηµο «τζάλο» («Giallo»), όπως έχει µείνει γνωστό διεθνώς το ιταλικό σινεµά των Ντάριο Αρτζέντο, Λούτσιο Φούλτσι κ.ά.
Εν έτει 2018, αρκετά χρόνια µετά, οι Ιταλοί εξάγουν και πάλι εφιάλτες αλλά αυτήν τη φορά… πολιτικούς, σκορπώντας τρόµο και ανασφάλεια όχι πια στις κινηµατογραφικές αίθουσες αλλά σε κυβερνήσεις και αγορές.
Η Ιταλία, η τρίτη µεγαλύτερη οικονοµία της Ευρωζώνης, ετοιµάζεται να αποκτήσει κυβέρνηση… ευρωσκεπτικιστικών διαθέσεων. Ο 31χρονος Λουίτζι Nτι Μάιο του λαϊκιστικού Κινήµατος 5 Αστέρων (M5S) και o 45χρονος Ματέο Σαλβίνι της ακροδεξιάς Λέγκας κατέληξαν σε µια συµφωνία συγκυβέρνησης που αναµενόταν να εγκριθεί από τις βάσεις των κοµµάτων τους προτού εν συνεχεία παρουσιαστεί ενώπιον του Ιταλού προέδρου Σέρτζιο Ματαρέλα, πιθανότατα τη ∆ευτέρα.
Οι δύο παρατάξεις συµφώνησαν σε ένα κυβερνητικό πρόγραµµα 58 σελίδων, το οποίο επιλέγουν να ονοµάζουν «συµβόλαιο για την κυβέρνηση της αλλαγής».
Κρίνοντας από όσα εµπεριέχονται στις εν λόγω σελίδες, τα «5 Αστέρια» και η Λέγκα σκοπεύουν να µειώσουν τη φορολογία, εισάγοντας δύο ενιαίους φορολογικούς συντελεστές της τάξεως του 15% και 20%. Σχεδιάζουν να θεσπίσουν την καταβολή ενός εγγυηµένου ελάχιστου βασικού ποσού της τάξεως των 780 ευρώ µηνιαίως σε όλους τους πολίτες που δεν έχουν κάποιο άλλο υψηλότερο εισόδηµα, ενός ποσού δηλαδή κάτω από το οποίο δεν θα γίνεται να πέφτει κανένας Ιταλός… άνεργος, συνταξιούχος ή άλλος.
Οι δύο παρατάξεις εμφανίζονται επίσης αποφασισμένες να επαναδιαπραγματευτούν το πλαίσιο οικονοµικής διακυβέρνησης της ΕΕ καθώς και της Ευρωζώνης», προκρίνοντας στη θέση των όσων ισχύουν σήµερα το όραµα «µιας νοµισµατικής ένωσης που θα ανταποκρίνεται καλύτερα στις τρέχουσες γεωπολιτικές και οικονοµικές ανισορροπίες». Θέλουν να κατεβάσουν τα όρια συνταξιοδότησης, ακυρώνοντας προηγούµενη µεταρρύθµιση του συνταξιοδοτικού του 2011, και γενικότερα να θέσουν ένα τέλος στις πολιτικές της «έξωθεν επιβεβληµένης» λιτότητας.
Σε µια άλλη χώρα ή µια άλλη εποχή, όλα τα παραπάνω ίσως να ηχούσαν θεµιτά.
Η Ιταλία, ωστόσο, βαρύνεται από ένα κολοσσιαίο δηµόσιο χρέος ύψους 2,3 τρισ. ευρώ, που αντιστοιχεί στο 132% του ιταλικού ΑΕΠ.
Πρόκειται για το υψηλότερο ποσοστό στην Ευρώπη έπειτα από εκείνο της Ελλάδας, µε τη διαφορά ωστόσο ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε πρόγραµµα και είναι κατά πολύ µικρότερη (οικονοµικά µιλώντας, σε σχέση µε την Ιταλία που είναι η τρίτη µεγαλύτερη οικονοµία της Ευρωζώνης, πίσω από τη Γερµανία και τη Γαλλία).
Το Oxford Economics Institute υπολογίζει το κόστος των µέτρων που παρουσίασαν οι Ντι Μάιο και Σαλβίνι στα περίπου 100 δισ. ευρώ ετησίως. Προειδοποιεί, µάλιστα, ότι τα εν λόγω µέτρα, εάν υλοποιηθούν, κινδυνεύουν να εκτοξεύσουν το ιταλικό έλλειµµα στο 5,5% του ΑΕΠ το 2019, πολύ πιο πάνω δηλαδή από το ευρωπαϊκό όριο του 3%.
Η Ευρώπη, από την πλευρά της, ανησυχεί καθώς βλέπει την Ιταλία να επιστρέφει υπό µια έννοια στον µπερλουσκονισµό της προ-2011 εποχής (και ήταν ένα τελεσίγραφο των Μέρκελ και Σαρκοζί που είχε τότε «αποπέµψει» τον Μπερλουσκόνι από την εξουσία) ή και ακόµη παλαιότερα, στην προ-Μάαστριχτ εποχή (σύµφωνα µε τους «Financial Times»).
Ολα αυτά συµβαίνουν δε σε µια κρίσιµη χρονική στιγµή για το ευρωπαϊκό οικοδόµηµα, µόλις λίγες εβδοµάδες πριν από τη Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου (κατά την οποία οι ηγέτες αναµένεται να συζητήσουν µεταξύ άλλων και τον µακροπρόθεσµο προϋπολογισµό της ΕΕ) αλλά και λίγους µήνες πριν από τις ευρωεκλογές του 2019.
Για το πρακτορείο Reuters, η νέα ιταλική κυβέρνηση θα µπορούσε να εξελιχθεί στη µεγαλύτερη πρόκληση που καλείται να αντιµετωπίσει η ΕΕ µετά το Brexit.
Γερµανία, Γαλλία και Βρυξέλλες βρίσκονται πλέον σε αναµµένα κάρβουνα, εναποθέτοντας τις ελπίδες τους στον Ιταλό πρόεδρο Σέρτζιο Ματαρέλα, µε την προσδοκία εκείνος να κρατήσει τη χώρα εντός των ευρω παϊκών ορίων.
Το µέλλον, ωστόσο, διαγράφεται αµφίβολο, καθώς τόσο ο Ντι Μάιο όσο και ο Σαλβίνι εµφανίζονται αποφασισµένοι να προχωρήσουν στην υλοποίηση όσων συµφώνησαν. Οταν ο Ντι Μάιο ρωτήθηκε, µάλιστα, πού θα βρει τα χρήµατα για να καλύψει τις επερχόµενες νέες δαπάνες, εκείνος απάντησε µε νόηµα ότι «υπάρχουν περιθώρια στην ΕΕ που πρέπει να ανακτήσουμε ώστε να μπορούμε να ξοδεύουμε».
Τόσο το Κίνηµα 5 Αστέρων όσο και η Λέγκα έχουν στο πρόσφατο παρελθόν φλερτάρει ακόµη και µε την ιδέα µιας εξόδου από την Ευρωζώνη µέσω δηµοψηφίσµατος. Πλέον, επισήμως δεν συζητούν κάποιο τέτοιο ενδεχόμενο. Θα μπορούσαν ωστόσο κάλλιστα να το επαναφέρουν ως διαπραγματευτικό χαρτί-απειλή απέναντι σε Ευρωπαίους εταίρους θιασώτες της ανελαστικής δημοσιονομικής πειθαρχίας, ειδικά εάν οι τελευταίοι αποφασίσουν να κηρύξουν τον «πόλεμο» στην Ιταλία.
Για την ιστορία, ήταν Άνοιξη του 1957, στη Ρώμη, την Αιώνια Πόλη, όταν αντιπροσωπείες από Ιταλία, Γαλλία, Δυτική Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία και Λουξεμβούργο συνυπέγραψαν την ίδρυση της ΕΟΚ.
Και είναι πάλι στη Ρώμη, 60 χρόνια μετά, που ευρωσκεπτικιστές παίρνουν τα ηνία της εξουσίας. Το έργο… δεν το έχουμε ξαναδεί, καθώς είναι η πρώτη φορά που ευρωσκεπτικιστικές-λαϊκιστικές δυνάμεις γίνονται κυβέρνηση σε ιδρυτικό κράτος μέλος της παλαιάς ΕΟΚ. Πολιτικοοικονομικό θρίλερ ή όχι, μένει να φανεί. Η συνέχεια στις οθόνες.
ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ