Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Δύο γεγονότα που συνέβησαν χθες με προβλημάτισαν για τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται μερικοί συνάνθρωποί μας.
Τράβηξαν αναμνηστικές φωτογραφίες και έφυγαν κάνοντας το «πατριωτικό» τους καθήκον… Ας τα …χειροκροτήσουμε τα παιδιά!
Τι δουλειά έχει ο Τρούμαν με το κτύπημα του Τραμπ στη Συρία, δεν γνωρίζω. Όσο και να προσπάθησα, δεν τα κατάφερα να αντιληφθώ τη «σχέση». Πονάει το χέρι και εμείς κόβουμε το …πόδι!
Ας με συγχωρέσουν οι πατριώτες και λεβέντες που σήκωσαν τη σημαία στο νησάκι Ανθρωποφάγος, και οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, αλλά δεν συμφωνώ καθόλου, μα καθόλου, με τις πράξεις τους. Και σίγουρα αυτό δεν με κάνει λιγότερο «πατριώτη» και «λεβέντη» από αυτούς.
Η χθεσινή δικαστική απόφαση για τον Αμερικανό πάστορα, Άντριου Μπράνσον δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την κατάσταση για την Άγκυρα και την Ουάσιγκτον. Και όμως χθες, ενώ αυτή η απόφαση για συνέχιση της φυλάκισής του, δηλητηρίαζε περισσότερο τις σχέσεις, ήρθε η απόπειρα να καταστραφεί το άγαλμα του Τρούμαν, για να «μπουμπουνίζουν» οι διάφοροι ανθέλληνες στην Ουάσιγκτον και υποστηρικτές των Τούρκων, ότι οι Έλληνες είναι …αντιαμερικάνοι.
Η αλήθεια είναι διαφορετική. Τα τελευταία οκτώ χρόνια του Μνημονίου, οι Αμερικανοί έκαναν πολύ περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο λαό για την Ελλάδα. Δεν βρέθηκαν απέναντι μας ποτέ. Αντίθετα. Και ο Μπάρακ Ομπάμα, και ο σημερινός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, συμφωνούν για την ανάγκη μείωσης του ελληνικού χρέους και για σεβασμό των θυσιών του ελληνικού λαού.
Φιλοαμερικανό δεν μπορεί να με πει κανείς, καθώς θα κουβαλώ πάντα τις τραγικές μνήμες του 1974 όταν ο Χένρι Κίσιγκερ βοήθησε να υποδουλωθεί η Κύπρος στους Τούρκους. Ούτε όμως μπορεί να με πει κανείς και αντιαμερικανό επειδή διαφωνώ με την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Όμως, δεν πρόκειται να κρύψω ούτε την αλήθεια, ούτε τα αισθήματά του, ούτε θα σταματήσω να λέω τη γνώμη μου.
Αιφνιδίως έγινε ένα χαμός για τα τσικό των Σκοπίων, που θέλουν να μας κλέψουν την Μακεδονία. Χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα, στη Νέα Υόρκη και αλλού… Και μετά; Πήγαν όλοι στα σπίτια τους ικανοποιημένοι ότι έπραξαν το εθνικό καθήκον. Την ίδια στιγμή ο Ταγίπ Ερντογάν απειλούσε με πόλεμο την Ελλάδα και την Κύπρο. Πόσοι διαμαρτυρήθηκαν; Καμιά 30αριά που ακολούθησαν τον Παναγιώτη Λαφαζάνη στο κτίριο της τουρκικής πρεσβείας.
Όμως, εκ του ασφαλούς, τα παλικάρια και οι λεβέντες ανέβασαν τη σημαία στον Ανθρωποφάγο, την οποία προφανώς πήρε και αυτήν ο …άνεμος, αν και τείνω να πιστέψω πως την κατέβασαν οι Τούρκοι…
Και επίσης, πάλι εκ του ασφαλούς, οι σύντροφοι του ΚΚΕ πήγαν να πριονίσουν το πόδι του Τρούμαν και στο τέλος έγιναν και ίδιοι μέρος ενός κακόγουστου θεάτρου.
Η Ελλάδα βρίσκεται ακόμα στην μέγγενη των Μνημονίων και πρέπει να πάρει άδεια για να αγοράσει όπλα, τα οποία χρειάζεται για να αντιμετωπίσει τους Τούρκους. Η οικονομική κατάσταση της χώρας είναι άθλια. Απέναντι μας έχουμε ένα παρανοϊκό ηγέτη, που τρέφεται από τον αρρωστημένο εθνικισμό. Δεν χρειάζεται να του δίνουμε την ευκαιρία που ζητά για να μας κτυπήσει.
Η χώρα μας έχει ανάγκη από συμμαχίες. Ουδείς θα έρθει να υποστηρίξει την Ελλάδα στρατιωτικά. Ούτε το αμαρτωλό ΝΑΤΟ, όπου είμαστε εταίροι και σύμμαχοι. Ούτε η Αμερική, ούτε κανένας. Όμως γίνονται κάποιες σημαντικές διεργασίες στη γειτονιά μας. Η Τουρκία δεν είναι μέρος αυτών των διεργασιών. Η Ελλάδα και η Κύπρος είναι βασικοί άξονες του νέου ενεργειακού άξονα που δημιουργείται.
Ναι, πρέπει να είμαστε σοβαροί. Διότι όταν είμαστε σοβαροί, είμαστε ταυτόχρονα και υπεύθυνοι. Πολλοί είναι οι πολίτες που δεν συμφωνούν με την κυβέρνηση. Αλλά αυτό τους δίνει το δικαίωμα να δημιουργούν θέματα που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε εθνικές τραγωδίες; Όχι βέβαια…