Όταν η αφέλεια γίνεται πολιτική: Ίδια μόλα, από ίδιους διαχειριστές την Οικονομία
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κώστα Βενιζέλου
Με τακτικισμούς, τυχοδιωκτισμούς, επικοινωνιακά παιχνίδια, λασπολογία, «έξυπνες ατάκες» κερδίζονται εκλογές, η πραγματικότητα, όμως, δεν αργεί να φανεί. Και τότε, όπως φάνηκε και στο παρελθόν, καταρρέει το παραμύθι. Θα είναι, όμως, αργά για τη χώρα. Από μηχανής Θεός δεν υπάρχει, θαύματα δεν γίνονται.
Χρειάζονται λύσεις καθώς δεν υπάρχει πλέον πολυτέλεια να υιοθετείται η πεπατημένη σε όλα τα ζητήματα, σε όλα τα ανοικτά μέτωπα. Και για τη διαχείριση του Κυπριακού, της οικονομίας, τις στρεβλώσεις του κράτους, υπάρχει μια μόλα διαχρονικά. Μια επιδερμική αντίληψη, η οποία ενισχύεται από πολιτικές και πολιτικές εμμονές, που παράγουν αδιέξοδα. Λένε πως δεν πρέπει να παρελθοντολογούμε. Πώς, όμως, θα γίνονται συγκρίσεις;
Πρώτο, είναι οι πολιτικές αφέλειες πως το Κυπριακό μπορεί να λυθεί με Ταλάτ ή Ακιντζί και πως μετά η Τουρκία «θα αναγκαστεί να δεχθεί τη συμφωνία». Μετά από τις επικοινωνιακού χαρακτήρα περιπάτους στον μακρύδρομο, τις από κοινού εμφανίσεις σε θεατρικές παραστάσεις, ήλθε και η κατάρρευση του κοινού οράματος. Το δημιούργημα της ελληνοκυπριακής αφέλειας, ο «ηγέτης της λύσης», αποδείχθηκε βασιλικότερος του Ερντογάν.
Δεύτερο, στα θέματα της οικονομίας, η τραγωδία έτυχε διαχείρισης ως να ήταν μονόπρακτη κωμωδία ερασιτεχνών ηθοποιών. Αρχικά ήταν οι υποδείξεις των «ειδικών» ότι την Κύπρο «δεν την πιάνει η κρίση». Τελικά η τρόικα κλήθηκε επειγόντως από την τότε κυβέρνηση. Η πρόσκληση στην τρόικα σημαίνει και εκχώρηση κυριαρχίας, υποτέλεια, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Η διαμόρφωση ενός μνημονίου με επαχθείς όρους καθιστά τη χώρα ευάλωτη και εκτεθειμένη στις πολιτικές πιέσεις και σε άλλα ζητήματα. Μετά, ήλθαν πιο «ειδικοί», οι οποίοι έσπασαν ρεκόρ ταχύτητας στην εξαφάνιση του… δεσμεύομαι. Κούρεμα, που πρότειναν οι ίδιοι, όπως επιβεβαίωσε ο κ. Ντάισελμπλουμ, ισοπέδωση τραπεζικού συστήματος και η οικονομία στον πάτο. Τώρα κάθε βήμα αποστασιοποίησης από τον πάτο θεωρείται επιτυχία.
Σε αυτή τη χώρα, οι πολιτικές της πεπατημένης, τα αδιέξοδα, αναδεικνύονται σε επιλογές. Οι ήττες παρουσιάζονται ως επιτυχίες. Οι αδυναμίες και οι ανεπάρκειες θεωρούνται ως το άλλοθι για πολιτικές επιλογές που δεν προσφέρουν προοπτικές. Υπάρχει έλλειψη οράματος και αδυναμία διαχείρισης.
Το εκπληκτικό είναι πως η διαχείριση για την οικονομία είναι η ίδια με αυτή για το Κυπριακό. «Να μας σώσουν οι ξένοι, να μας εισηγηθούν, να τους ακούσουμε». Κι εάν δεν θέλουμε, αν απορρίπτουμε προτάσεις, Πλαίσια, που είναι φόρμουλες εργαστηρίου για πειραματόζωα, παρεμβαίνουν οι «σώφρονες» για να μας «συνετίσουν»: «Μα δεν γίνεται. Τι θα πει ο διεθνής παράγοντας;» (που κοιμάται και ξυπνά με την έννοια στην Κύπρο). Είναι προφανές πως πήραν χαμπάρι τους οπαδούς της πεπατημένης, που προσαρμόζονται προς τις υποδείξεις και κυριαρχούνται από φοβικά σύνδρομα. Ως γνωστό οι τροϊκανοί είχαν μελετήσει πρώτα τη συμπεριφορά των διαχειριστών της χώρας στο Κυπριακό και έδρασαν. Όπως και τη συμπεριφορά του πειραματόζωου. Βασικά τον τρόπο μη αντίδρασης στις δικές τους υπερβολικές συνταγές. Στη συνέχεια, οι μεσολαβητές στο Κυπριακό μελέτησαν και εξακολουθούν να μελετούν τη συμπεριφορά των διαχειριστών στα θέματα της οικονομίας και στα Γιούρογκρουπ. Συμπεριφορές και αντιδράσεις είναι προβλέψιμες. Τα υπόλοιπα επί της σκηνής.
- Το ευκολότερο είναι να φορτώνονται τις ευθύνες οι άλλοι, πιο πολύ οι ξένοι. Οι διαχειριστές ψάχνουν για δικαιολογίες και άλλοθι για να συνεχίσουν αδιέξοδες πολιτικές σε Κυπριακό, οικονομία, λειτουργία του κράτους (ρουσφέτι, αναξιοκρατία κ.λπ.). Θα τους δώσουν κάλυψη οι πολίτες; Θα φανεί στις εκλογές.