Λείπει το ανάστημα του Τάσσου στην Κύπρο: Μπροστά στον αείμνηστο όλοι φαίνονται…ολίγιστοι
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Η «λύση», μέσω του φιλοτουρκικού σχεδίου Ανάν, θα ήταν η διάλυση, υπογραμμίζει η ΕΔΕΚ: Η «χαμένη ευκαιρία» θα ήταν μία χαμένη πατρίδα, ορθώς τονίζουν οι Σοσιαλιστές…
Ομιλούν όλοι… Ομιλεί και ο Άντρος: Ο πρώην Γ.Γ. του ΑΚΕΛ, πήγε στα κατεχόμενα, μίλησε για το φιλοτουρκικό Σχέδιο Ανάν και άφησε αιχμές για τον Τάσσο Παπαδόπουλο
Του Γιώργου Χαρβαλιά
Mια βδομάδα απομένει για τις προεδρικές εκλογές στη Κύπρο και το συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα είναι ένα: Η καταιγίδα καταφθάνει οσονούπω και δυστυχώς δεν υπάρχει καπετάνιος με εθνικά ανακλαστικά για να διαχειριστεί την περήφανη παρακαταθήκη του Τάσσου Παπαδόπουλου.
Ομογάλακτοι και ομοεθνείς οι Κύπριοι έχουν εν τούτοις αρκετά ιδιοσυγκρασιακά στοιχεία που τους διαφοροποιούν από τον ηπειρωτικό Ελλαδικό ιστό. Παρά τον εδαφικό ακρωτηριασμό που προκάλεσε η τραυματική εισβολή του Αττίλα, κατάφεραν να στήσουν ένα κράτος με συμπαγείς δομές, πολύ πιο σοβαρό και αποτελεσματικό από την αντίστοιχη ελληνική…κουρελού.
Σε αυτό βοήθησε χωρίς καμία αμφιβολία η αγγλοσαξονική παιδεία που επιβλήθηκε μέσα από την επίσης τραυματική εμπειρία της αποικιοκρατικής κατοχής, αλλά και μια στωικότητα του Κυπριακού λαού που αντιμετωπίζει με καρτερία , υπομονή και ελπίδα ακόμη και τις πιο αντίξοες συνθήκες.
Στην Ελλάδα αν είχαν κουρευτεί εν μία νυκτί οι καταθέσεις του κόσμου είναι βέβαιον ότι δεν θα είχε μείνει…κολυμπηθρόξυλο, αλλά όταν στην Κύπρο αυτό συνέβη, επί της ουσίας δεν άνοιξε μύτη, και ο εκλεγμένος ηγέτης στα χέρια του οποίου έσκασε η βόμβα είναι πιθανό να επανεκλεγεί!
Είναι λοιπόν τα αδέλφια μας μαζοχιστές; Όχι. Ρεαλιστές είναι και ξέρουν να ανασυντάσσονται μέσα από τα ερείπια των καταστροφών. Χωρίς να στέλνουν στο Γουδί τον τελευταίο που έτυχε να κρατά το πηδάλιο την ώρα της βύθισης του σαπιοκάραβου.
Στον Αναστασιάδη, εν μέρει δικαίως, δεν απέδωσαν το σύνολο της ευθύνης για το κραχ στις Κυπριακές Τράπεζες. Το ξεχείλωμα του τραπεζικού συστήματος που οδήγησε στο πραξικόπημα των ευρωπαίων οφειλόταν στις αλόγιστες πολιτικές του ανεκδιήγητου Χριστόφια που…έβλεπε τα τραίνα να περνούν. Και στον επίσης απίθανο διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας Κύπρου που νόμιζε ότι θα μπορεί να βασίζεται επ’ άπειρον στην ρευστότητα του ELA.
Aπό κει και πέρα ο Αναστασιάδης κρίθηκε σε δεύτερο χρόνο. Όχι ως πατριώτης, αλλά ως διαχειριστής των…ασυμμάζευτων. Έβαλε σε καίριες θέσεις κατάλληλους «ευρω-μεταλλαγμένους» με αδιαμφισβήτητες ικανότητες και όχι …νούμερα της αρεσκείας των δανειστών, τύπου Αχτσιόγλου, νοικοκύρεψε με σκληρές, αλλά στοχευμένες παρεμβάσεις τα δημοσιονομικά, έβαλε μία τάξη στην τραπεζική ασυδοσία, έστειλε και μερικούς πονηρούς Ελλαδίτες στον εισαγγελέα και εντέλει κατάφερε να απαλλαγεί από τον μνημονιακό κορσέ σε χρόνο μηδέν!
Αυτό πιστώνεται ο σημερινός πρόεδρος της Κύπρου και έτσι φτάσαμε να προβάλλεται ως φαβορί για επανεκλογή στην αναμέτρηση της ερχόμενης Κυριακής. Κανείς στην Κύπρο δεν ορκίζεται στα πατριωτικά του ιδεώδη. Αντίθετα οι περισσότεροι θυμούνται τον ρόλο του και ξέρουν ότι διακατέχεται από έναν εγγενή ενδοτισμό που μπορεί να οδηγήσει σε μία πολύ κακή «λύση» του Κυπριακού. Του πιστώνουν όμως την συνετή διαχείριση της οικονομίας. Και υπό μία έννοια είναι κι αυτή μια πατριωτική συμβολή…
Στον αντίποδα το πραγματικά «πατριωτικό μέτωπο» της κυπριακής πολιτικής σκηνής είναι διαλυμένο και κατακερματισμένο. Κανείς δεν έχει το μπόι και τα νεφρά του Τάσσου. Μπροστά στον αείμνηστο, όλοι φαίνονται …ολίγιστοι και το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι τσακώνονται και μεταξύ τους λες και έχουν την πολυτέλεια της μονοκαθεδρίας…
Η αλήθεια είναι ότι ο Τάσσος είχε χτίσει ένα πολύ σφιχτό επιτελείο ιδιαίτερα ικανών ανθρώπων τους οποίους μπορούσε να κατευθύνει μονάχα και με το βλέμμα του. Μετά τον θάνατο του άλλαξαν όλα. Βγήκαν μαχαίρια και όλοι θέλησαν να σφετεριστούν την κληρονομιά του, χωρίς να έχουν τα προσόντα ούτε να τον κοπιάρουν σε παντομίμα…
Ο γιός του ο Νίκολας δεν μοιάζει να βαδίζει στα χνάρια του. Γι’ αυτό και αγκομαχάει στις δημοσκοπήσεις μαζί με τον συμπαθή, αλλά εντελώς άχρωμο υποψήφιο του ΑΚΕΛ. Συγκρότηση διαθέτει, όπως και πολιτικό λόγο. Δεν έχει όμως τα ηγετικά χαρακτηριστικά, το ένστικτο και την αντισυστημικότητα του πατέρα του που τον οδήγησε σε ιστορικές υπερβάσεις, εν μέσω διεθνούς θύελλας.
Ο χρόνος θα δείξει αν ο μικρός Παπαδόπουλος μπορεί να «χτιστεί» ή απλώς είναι κατώτερος των περιστάσεων. Και δυστυχώς η αδυναμία συνεννόησης του με άλλα ικανά στελέχη της περιόδου Τάσσου όπως ο ευφυέστατος, αλλά αυτοκαταστροφικός υπουργός εξωτερικών Γιώργος Λιλλήκας που κατεβαίνει επίσης υποψήφιος, εμποδίζουν την συστράτευση δυνάμεων σε ένα μέτωπο που θα εμποδίσει την αναβίωση του σχεδίου Ανάν από την πίσω πόρτα.
Ο Αναστασιάδης όπως όλα δείχνουν οδεύει προς επανεκλογή, όχι ως καπετάνιος που θα οδηγήσει την Κύπρο σε ασφαλή γεωπολιτικά ύδατα, αλλά ως ο διαχειριστής της πολυκατοικίας που συμμάζεψε τα κοινόχρηστα. Κρίμα που ο Τάσσος έφυγε νωρίς..