Η Τουρκία είναι αυτή που είναι… Εμείς τι είμαστε; Η “Αλλαγή Στρατηγικής” έχει όνομα!
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Νίκου Αντωνιάδη* – Νέα Υόρκη
Πόσο δύσκολο είναι να κατανοήσουμε τι «σκεφτόταν» ο Ραούφ Ντενκτάς; Πόνταρε στην «διαιώνιση» του προβλήματος. Πόνταρε στην «εξασθένιση» της εισβολής και της κατοχής. Πόνταρε στην μακροπρόθεσμη λύση που θα εξίσωνε τις δυο κοινότητες.
Και όπως είχα ξαναγράψει, «λυπηρό μεν αλλά στρατηγικά έξυπνο», έχοντας φυσικά την Τουρκία ως “Υπηρεσία Κοινής Ωφελίας”. Και αν αναλογιστούμε και μετρήσουμε τις σημερινές αντιστάσεις μας, το σημερινό “ενδιαφέρον” μας (ειδικά των νέων γενιών), αλλά και τη σημερινή «στρατηγική» μας, όπου οι λέξεις «εισβολή» και «κατοχή» κατάντησαν να ακούγονται (συχνά) ως ένα είδος «λέπρας» προς όσους τολμούν να τις αναφέρουν, τότε το “όνειρο” του Ντενκτάς φαίνεται πως οδεύει προς πλήρη εκπλήρωση!
Η εθνική στρατηγική κάθε χώρας επηρεάζεται από την ιστορία της. Και η δική μας ιστορία, ως Ελληνοκύπριοι, σίγουρα μάθαμε να αμυνόμαστε περισσότερο παρά να διεκδικούμε. Να αμυνόμαστε έναντι των Άγγλων, να αμυνόμαστε έναντι των Τούρκων. Όμως, πώς μπορεί ένα έθνος, ένα κράτος να έχει μέλλον όταν π.χ. δεν μπορεί να προστατεύσει το παρελθόν του; Πώς μπορεί να κερδίσει (ή έστω να μην χάσει τον αγώνα) όταν είναι συνεχώς σε μια άμυνα που τόσα χρόνια δεν έχει αποφέρει κανένα, μα κανένα αποτέλεσμα, αντιθέτως μάλιστα, έχασε πάμπολλα, μιας και όντως, οι Τούρκοι (όχι μόνο οι Τουρκοκύπριοι) “εξισώνονται” ολοένα και περισσότερο μαζί μας; Διαφορετικά, πὠς να εξηγηθεί το γεγονός ότι «τολμούν» να ζητούν (πέραν των άλλων παραλόγων απαιτήσεων) δικαιώματα για τους Τούρκους υπηκόους σε μια επανενωμένη πατρίδα; Αν δεν το πήραμε χαμπάρι, αυτοί οι «υπήκοοι», ίσως είναι κάποιοι από αυτούς που βίασαν τις μάνες μας, ίσως και να έκλεψαν, να λεηλάτησαν αυτά που κάποτε ονομάζαμε δικά μας. Υπάρχει ποτέ περίπτωση να αφήσουμε να έχουν ίσα δικαιώματα στη γη μας και σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση;
Όχι, δεν “φταίει” η Τουρκία. Ούτε και ο Ερντογάν. Μπράβο τους (δυστυχώς)! Όπως και το 1974, βρήκαν ελεύθερο έδαφος, δεν βρήκαν αντιστάσεις και «περπάτησαν» (δεν μόχθησαν καν να εισβάλουν) στη μισή μας πατρίδα. Αυτό γίνεται και τώρα, με έναν άλλο, πιο εκμοντερνισμένο τρόπο εισβολής, και με προσπάθεια, επίσης μιας πιο εκμοντερνισμένης κατοχής!
Το ερώτημα που τίθεται είναι «τι να κάνουμε»! (Κάτι που φυσικά οφείλαμε ήδη να κάνουμε προ πολλού)
– Ο αδύνατος παίκτης δεν έχει άλλη επιλογή από το συνεργαστεί με πιο δυνατούς παίκτες, ειδικά όταν κατέχει μια σημαντική περιουσία (Φυσικό Αέριο) και μια εξαίρετη γεωφραφική θέση. Να συνεργαστεί με «παίκτες», οι οποίοι (για τους δικούς τους λόγους) δεν θέλουν την Τουρκία.
– Ο αδύνατος παίκτης, όταν δεν έχει χρήμα (όπως “είχε” παλαιότερα) προσπαθεί να τα βρει για να δυναμώσει την οικονομία του και να μπορεί να κάνει «μεταγραφές».
– Ο αδύνατος παίκτης, όταν του χρωστά ο «ληστής», ο «κλέφτης», ο «βιαστής» προσπαθεί να εισπράξει για να μπορεί να μιλά, να διαπραγματεύεται, διεκδικώντας και όχι να ανέχεται, σιωπώντας. Εδώ βρίσκεται όλη η ουσία, η βάση της στρατηγικής μας (παράλληλα με τις συνεργασίες πιο πάνω).
Πριν χρόνια, Διεθνές Δικαστήριο είχε ορίσει το ποσό του ενός εκατομμυρίου δολαρίων, ως αποζημίωση προς την Τιτίνα Λοϊζίδου για την «στέρηση του δικαιώματος της να επισκέπτεται την περιουσία της και να ζει ελεύθερα». Όχι για την ίδια την περιουσία της αλλά για την στέρηση του δικαιώματος της. Φανταστείτε πόσα δισεκατομμύρια θα χρεώναμε στην Τουρκία αν το κράτος αποφάσιζε από τότε, συντονισμένα, να προβεί σε οργανωμένες αγωγές έναντι της Τουρκίας. 200,000 πρόσφυγες, προς ένα εκατομμύριο (ελάχιστο) η κάθε υπόθεση, όπου σε συνεργασία με τους δικαιούχους πρόσφυγες, τόσο οι πρόσφυγες, ὀσο και το ίδιο το κράτος (το οποίο θα μπορούσε να έχει το δικό του οικονομικό όφελος μέσα από κάποιο ποσοστό) θα «έκλειναν», τουλάχιστον οικονομικά, την Τουρκία στην γωνιά.
Αποτέλεσμα των πιο πάνω, πέραν του ότι η Τουρκία θα έπρεπε να λογοδοτεί καθημερινά στα δικαστήρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πέραν του ότι η Τουρκία θα έπρεπε να αρχίσει να αποπληρώνει το κόστος της ζημιάς (της υλικής ζημιάς μιας και η συναισθηματική ζημιά δεν έχει τιμή), αυτό θα δρούσε και ως μοχλός πίεσης προς τον ΟΗΕ, την Ε.Ε., τις ΗΠΑ, «σπρώχνοντας» τους να διαφοροποιήσουν την στάσης τους, μιας και όποια άλλη στάση, ενάντια στα ανθρώπινα δικαιώματα, θα τους εξέθετε ανεπανόρθωτα.
Με ακόμη πιο απλά λόγια, σίγουρα, είναι πολύ καλύτερα:
– να καθυστερήσουμε ακόμη λίγο (ήδη χάσαμε απίστευτο χρόνο)
– να προετοιμάσουμε μια δυνατή οικονομία
– να κτίσουμε δυνατούς και ωφέλιμους «συναιτερισμούς»
– να εργαστούμε πρακτικά (όχι με λόγια), θέτοντας ως στόχο να έρθουν κοντά οι άνθρωποι της πατρίδας μας, Ε/Κ και Τ/Κ (και όχι μόνο οι εκπρόσωποι), μέσα από ένα κοινό πρόγραμμα γνωριμίας, αλληλοεμπιστοσύνης και εξάλειψης του φόβου, ένας φόβος που πρέπει να καθοριστεί ως “κοινός φόβος προς την Τουρκία” και όχι ως φόβος μεταξύ μας!
Και παράλληλα με τα πιο πάνω, τότε και μόνο θα μπορούμε να «περιμένουμε» την Τουρκία να «απαντήσει». Γιατί, τώρα, δεν περιμένουμε αλλά εκλιπαρούμε για να ανοίξει το στόμα της να μιλήσει. Δυστυχώς όμως, αν το ανοίξει τώρα δεν θα μιλήσει απλώς αλλά θα καταβροχθίσει όλο τον πλούτο που μας απέμεινε (Φυσικό Αέριο)!
Και καλά κάνουμε να πάψουμε (Ε/Κ και Τ/Κ) να ενοχλούμαστε όταν ακούμε τους πρωτοκλασάτους συμβούλους του Ερντογάν να μιλάνε για “νομό της Τουρκίας”, εννοώντας τα κατεχόμενα. Αυτή ήταν και αυτή θα είναι η Τουρκία.
Εμείς τι είμαστε και που θέλουμε να πάμε;
*Σύμβουλος Πολιτικού Μάρκετινγκ και Επικοινωνίας
Μέλος του Αμερικανικού Συνδέσμου Πολιτικών Συμβούλων (AAPC)
https://www.linkedin.com/in/nicolaosantoniades
