Δημοκρατία ή “κρεμάλα”; Ποιοι 7 βουλευτές έχουν τα κότσια να βάλουν τον Ακιντζί στη θέση του;
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ο Ταγίπ καταράστηκε τον Μπενιαμίν!!! «Η ευχή μου είναι η εξής: Κύριε, φανερώσου ως Παντοδύναμος και οδήγησε τους Σιωνιστές, ειδικά τον Νετανιάχου, στην καταστροφή»…
Καταπέλτης εναντίον του νεοσουλτάνου, αλλά και του Λευκού Οίκου: Δεν μπορούν να προσφέρουν τριαντάφυλλα σε κάποιον που υποστηρίζει τη Χαμάς, λέει ο Ρούμπιν
Του Νίκου Αντωνιάδη – Νέα Υόρκη
Ο Ακιντζί επιμένει να αναφέρεται στο ενωτικό δημοψήφισμα. Όπως λέγεται, ακόμη και στο δείπνο αυτό έκανε. Ο Πρόεδρος μας θέλει να προχωρήσει/ουν. Και διερωτώμαι, όπως πιστεύω διερωτάστε και πολλοί από εσάς:
Αν επιμένει τώρα, τι θα γίνει μετά, αν και εφόσον επισημοποιηθεί η “συμπροεδρία” του;
Όπως “φαίνεται”, δεν ενοχλεί τον κ. Ακιντζί το βάθος της ελληνικής ρίζας που έχει η πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων, ούτε και το βάθος της εξαρτημένης – στην Τουρκία, ρίζας των Τουρκοκυπρίων πολιτικών. Αλλά τον ενοχλεί μια απόφαση την οποία ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ξεκαθάρισε με τον πλέον ορθό τρόπο, κατατάσσοντας την ως ένα “ιστορικό γεγονός” και όχι ως πιθανότητα για το μέλλον!
Αλλά και πάλι, ο Ακιντζί ακάθεκτος, να ροκανίζει το χρόνο που χρειάζεται ο Ερντογάν για να πείσει τους Τούρκους και να περισυλλέξει όλες τις εξουσίες πάνω του (σε πολύ λίγες μέρες από σήμερα), με τον Ακιντζί να αναμένει νέες εντολές από τον Σουλτάνο, για το “αν” και “πως” θα προχωρήσει με το Κυπριακό.
Κι εμείς, θεατές, με σκηνοθέτη τον Ερντογάν και πρωταγωνιστές τα δυο μεγάλα μας κόμματα. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω που να κατατάξω τον Ακιντζί, στους συμπρωταγωνιστές ή στους κομπάρσους; Μπορώ όμως να κατατάξω τον μουσικό υπόκοφο, την πρόταση Αβέρωφ, ως υποψήφια για Όσκαρ, μια πρόταση η οποία αναμένεται να εγκριθεί την Παρασκευή, 7 Απριλίου 2017 (9 μέρες πριν το Τουρκικό Δημοψήφισμα)! Μια πρόταση που έχει ως ξεκάθαρο στόχο (από ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ) να “μαλακώσει” ο Ακιντζί και να επαναρχίσει, Ερντογάν θέλοντος, ο διάλογος.
Διερωτώμαι αν όλοι όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο “νιώθουν” πως βοηθάνε τον Πρόεδρο. Γιατί δεν πιστεύω πως ο Πρόεδρος έχει κάποια σχέση με όλα αυτά μιας και μόνο εμπόδια (θα) του δημιουργούν στο δρόμο που θέλει να διαβεί. Χτες ήταν το “ενωτικό δημοψήφισμα”, αύριο “τι”; Από τη στιγμή που η Τουρκία, μέσω Ακιντζί, δείχνει ξεκάθαρα πως κρατά τον διακόπτη “on and off” (άναψε-σβήσε), μια τέτοια συμπεριφορά μπορεί να προκύψει ανά πάσα στιγμή. Π.χ., μπορεί να προκύψει με τον πλέον “εύκολο” τρόπο, μετά από “απαίτηση” της Τουρκίας, σε σχέση με τις τέσσερις βασικές ελευθερίες τις οποίες ζητά για τους Τούρκους υπηκόους, ως μέρος μιας ειδικής διευθέτησης (που θα αφορά μια επανενωμένη Κύπρο). Και με τελάλη τον Ακιντζί να φωνάξει: “Ε δεν μας βλέπετε ισότιμα, δεν μας σέβεστε”, και άλλα πολλά. Τι θα γίνει τότε; Θα “εισαχθεί” πρόταση, η οποία θα μεταφέρει αυτές τις “αρμοδιότητες” στον Υπουργό Εσωτερικών; Μα αυτό δεν είναι Δημοκρατία αλλά το παιχνίδι της “κρεμάλας”, και μέχρι να “βρούμε” όλα όσα θέλουν οι Τούρκοι θα κρεμαζόμαστε μόνοι μας!
Όπως έχω αναφέρει ξανά, μια από τις μεγαλύτερες αξίες στην πολιτική, είναι η Πολιτική Αποφασιστικότητα (ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ), (και πάλι) διερωτώμαι αν και ποιοι από τους βουλευτές της πατρίδας μας θα μπορούσαν να αναδείξουν μια τέτοια αποφασιστικότητα – αξία. Ποιοι μπορούν να κατανοήσουν πως ο κόσμος έχει ανάγκη να επαναχτίσει τη χαμένη του αξιοπρέπεια; Πώς αναμένουμε από αυτόν τον κόσμο να αποδεχτεί ένα σχέδιο λύσης όταν νιώθει πως η “τιμή” του, η αξία του χάνεται, πριν ακόμη ξεκινήσει ο “συνεταιρισμός” και πριν ακόμη ξεκινήσει η “συγκατοίκηση”; Πώς αναμένουμε από τον κόσμο να εμπιστευτεί αυτούς που ψηφίζει και να ξαναβρεί τη χαμένη του ταυτότητα, να ξαναδιαβεί την κάλπη, όταν οι εκλεκτοί του αρνούνται να επιδείξουν πυγμή και να διαχωρίσουν τη θέση τους από μια αμυντική στάση που μόνο προβλήματα (θα) δημιουργεί στον Πρόεδρο και στην πατρίδα μας;
Αν το αποφάσιζαν (τουλάχιστον) 7 βουλευτές από τον ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ, και μαζί με τους υπόλοιπους 22 απέρριπταν την πρόταση, η δύναμη που θα αποκτούσε ο Πρόεδρος θα ήταν τεράστια και η δική τους δύναμη ακόμη μεγαλύτερη. Γιατί, κανείς, ούτε και ο Ακιντζί θα μπορούσε να τα βάλει με τον ίδιο τον Πρόεδρο, ο οποίος θα εξασφάλιζε το “άλλοθι” που χρειάζεται, και παράλληλα, θα πήγαινε παντού το μήνυμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, με τον Πρόεδρο μας να βγαίνει πιο δυνατός. Όμως, πάνω από όλα, θα είχε κάθε λόγο να νιώθει ήσυχος, μιας και ούτε ο Ακιντζί, ούτε και η Τουρκία θα μπορούσαν να μπλοκάρουν μια τέτοια εξέλιξη. Πώς να την μπλοκάρουν; Θα έπρεπε να βρουν άλλες “αφορμές” και όχι την ίδια τη Δημοκρατία μας! Όσο για τον κ. Άιντε, θα αναγκαζόταν να επαναπροσδιορίσει τη μεροληπτική στάση του, και ίσως να καταλάμβαινε επιτέλους (και αυτός αλλά και όλοι μας) πως άλλο πράγμα η λέξη ισότητα και άλλο πράγμα οι λέξεις “μειονότητα” και “πλειοψηφία” σε ένα Δημοκρατικό Σύνταγμα, σε μια Δημοκρατία (ισότιμη στον ΟΗΕ και την Ε.Ε.) που ορίζει 2/3 Ελληνοκύπριους και 1/3 Τουρκοκύπριους Βουλευτές. Και κάτι τέτοιο θα μας βοηθούσε να διορθώσουμε ένα μικρό μέρος από το μεγάλο λάθος μας, το οποίο θεωρώ πως μας στοίχισε και μας στοιχίζει καθημερινά!
Αν, ποιος ή ποιοι βουλευτές έχουν αυτά τα κότσια, δεν το γνωρίζω. Ούτε και τρέφω ψευδαισθήσεις πως μπορούν κάποιοι να απογαλακτιστούν από τις κομματικές μηχανές, οι οποίες οξειδώνουν ακόμη και τα νέα, φρέσκα μυαλά, τα οποία φοβούνται τη “φθορά” και τον “πόλεμο” που θα δεχτούν από “μέσα” (από “πάνω”). Αυτό όμως είναι μέγα λάθος. Κανένας πολιτικός δεν έχασε την τιμή του, την αξία του, προστατεύοντας το κοινό καλό, κανένας δεν έχασε “ακούγοντας” τη σιωπή του λαού που τον εμπιστεύτηκε με την ψήφο του. Και αν από την πλευρά του ΑΚΕΛ είναι αναμενόμενη η “άρνηση” να συμβαδίσουν με την “ελληνικότητα” (κάτι που δεν καταλαμβαίνουν πως – μεταξύ άλλων τους έχει στερήσει μεγάλα κομματικά ποσοστά), ο ΔΗΣΥ, ο οποίος είναι χτισμένος πάνω στην Ελληνική Παιδεία, οφείλει να “ξανα-αγκαλιάσει” την τεράστια μερίδα των ψηφοφόρων του που νιώθουν εκτεθειμένοι, πληγωμένοι, και αναμένουν κάποιον, κάποια, κάποιους να τους θυμίσουν πως ο κομματικός τους χώρος δεν τους “προδίδει”. Και όλα αυτά δεν τα λέω εγώ αλλά οι αριθμοί. Τα λέει το στόμα του μέσου Κύπριου, που δυστυχώς δεν εισακούεται όσο το αξίζει. Αυτό από μόνο του προκαλεί και το μεγαλύτερο μέρος του χάσματος Πολίτη – Πολιτικού. Τόσο απλά!
Με το ερώτημα να παραμένει:
Αν και ποιος/οι έχουν τα πολιτικά κότσια να αγκαλιάσουν αυτή την επιθυμία του λαού και όχι της κομματικής μηχανής που έχασε την πυξίδα και την επαφή με τον κόσμο. Αν και ποιος/οι μπορούν να ακούσουν αυτή τη “σιωπή” του λαού, που αργά ή γρήγορα θα γίνει φωνή και θα τους ξηλώσει από την “καρέκλα” που τους έδωσε. Γιατί αυτός (θα) έπρεπε να είναι ο πραγματικός τους “φόβος” και όχι ο φόβος να πάνε ενάντια στην όποια “σκουριασμένη” κομματική μηχανή.
Ειδικά οι πιο νέοι βουλευτές μας!
Υ.Γ.: “… Αν είσαι πραγματικά αποφασισμένος να βοηθήσεις αυτούς από τους οποίους ζητάς στήριξη, μην φοβηθείς να κάνεις αλλαγές που απορρέουν από εξωγενείς παράγοντες που επηρεάζουν την κοινότητα σου, τον Δήμο σου, την χώρα σου, ακόμη κι αν χρειαστεί να επαναπροσδιορίσεις την ιδεολογική σου θέση, αν και εφόσον αυτή η θέση πιθανόν να απειλεί την επιβίωση των συμπολιτών σου”. Απόσπασμα από το βιβλίο: “Ο Επιτυχημένος Πολιτικός: Ανταγωνιστικότητα & Απόδοση”. Αντωνιάδης Νίκος. Κεφάλαιο 4, Σελ. 47. Νέα Υόρκη 2015: Εκδόσεις BookPatch.
- Σύμβουλος Πολιτικού Μάρκετινγκ και Επικοινωνίας
Μέλος του Αμερικανικού Συνδέσμου Πολιτικών Συμβούλων (AAPC)
https://www.linkedin.com/in/nicolaosantoniades