Το χαμένο ταξίδι του Προέδρου Αναστασιάδη στη Νέα Υόρκη: Δεν πρέπει να φέρει νέο “σχέδιο Ανάν”

 Γράφει ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο   

Πολύ δυστυχώς ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, της «εκλιπούσης» Κυπριακής Δημοκρατίας των τουρκικών προδιαγραφών, Νίκος Αναστασιάδης έκανε το ταξίδι του στη Νέα Υόρκη, μόνο και μόνο για να ειπωθεί πως βρέθηκε στην αίθουσα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.

Μια ομιλία, η δική του, για να μη πει ουσιαστικά τίποτα, ή μάλλον για να πει χίλια αναμασημένα πράγματα, μονοτονίες, κουραστικές και κουρασμένες κοινοτοπίες άνευ ουδεμίας αξίας και αξίωσης, ψέματα, πάλι εξαπατήσεις και υποβιβασμούς της νοημοσύνης όχι μόνο των Ελληνοκυπρίων, αλλά και όλων των «λογικών» ανθρώπων.

Γιατί όμως; Και γιατί πάλι αυτή η απογοήτευση όταν περιμέναμε μια βαριά ρητορική και – γιατί όχι; – την αλήθεια μιας κατάστασης που συνέχεια κρύβεται κάτω από το χαλί.

Ίσως ό,τι θα διαβαστεί στο παρόν κείμενο να φανεί λίγο «διπλωματικό» και πολύ «σκληρό». Δεν χρειάζεται να πούμε ότι προσωπικά τίποτα δεν μας χωρίζει με τον πρόεδρο της Κ.Δ., ούτε και ιδεολογικά υπάρχει κάποια αιτία διένεξης.

Γι’ αυτό και σημειώσεις και σχόλια μόνο και αποκλειστικά σε αντικειμενικά κριτήρια κρίσης υπακούουν με απαράβατο γνώμονα το πάνω απ’ όλα συμφέρον της ελληνικής Κύπρου για το παρόν και το μέλλον.  Και ό, τι είναι αντίθετο σε αυτή τη κατεύθυνση θα μας βρει στην αντίπερα όχθη, είτε λέγεται Αναστασιάδης είτε λέγεται Τάδε.

Είναι προφανές και πιστεύουμε πως ο κ. Αναστασιάδης έχασε μια ανεπανάληπτη ευκαιρία για «να εκθέσει την τουρκική αδιαλλαξία», όπως εκφράστηκε ο Πρόεδρος του ΔΗΚΟ Νικόλας Παπαδόπουλος ή πως «δεν έκανε καμία αναφορά στον εποικισμό ούτε κατήγγειλε ως όφειλε την Τουρκία για τα έργα και τις αποφάσεις της που οδηγούν στην προσάρτηση κατεχομένων», όπως δήλωσε ο Πρόεδρος της Συμμαχίας Πολιτών Γ. Λιλλήκας.

Και είναι ακόμη προφανέστερο γιατί ο Αναστασιάδης έκανε και στην έδρα του ΟΗΕ ακριβώς ό, τι κάνει από το 2004 και μετά – αυτός και οι συν αυτώ στο κόμμα του: απλώνει συστηματικά την τέλεια λήθη στα απαράγραπτα κακουργήματα της Τουρκίας και την τέλεια απαξίωση του ελληνοκυπριακού στοιχείου όσο και αν αυτό φαίνεται υπερβολικό.

Βέβαια, αυτό ναι, είναι πρόδηλο και κανείς δεν μπορεί να πει ότι ο Πρόεδρος δεν είναι συνεπής με τα πιστεύω του και τις επιδιώξεις του, εκείνα και εκείνες που όρισαν το δικό του ΝΑΙ  στο δημοψήφισμα του 2004 και την δική του δημόσια καταγγελία της ίδιας της χώρας του που του «πήγε κόντρα»! Εκείνα και εκείνες που ξένοι πρέσβεις «αποσαφήνισαν» σε αναφορές τους και αποκαλύφθηκαν τώρα  χάρη στις διαρροές των wikileaks, όπου «εμπλέκονται» και άλλοι ανώτατοι κομματικοί αξιωματούχοι του ΔΗΣΥ, μια ωραία παρέα μαζί με τον «Αρχηγό». Τι κρίμα!

Επειδή όμως ο κόσμος είναι πολύ πιθανόν να μη τα ξέρει, δεν νομίζουμε πως είναι άπρεπο να αντιγράψουμε κάποια «εδάφια» αναφορών του Αμερικανού πρέσβη στη Λευκωσία, στα οποία είναι ξεκάθαρη η επιθυμία και ο σκοπός του Αναστασιάδη και των συνεργατών του να “χαρίσουν” στην Τουρκία τον ελληνοκυπριακό λαό και να θάψουν την Κυπριακή Δημοκρατία μέσα σε ένα καλοκαμουφλαρισμένο σχέδιο Ανάν, ένα σχέδιο Ανάν χωρίς το όνομα Ανάν, η μεγάλη και ψυχρή εξαπάτηση των Ελληνοκυπρίων!

Διαβάζουμε, μεταξύ άλλων:

έγγραφο 08NICOSIA273/30.4.2008: παράγραφος 8: «Ο Αναστασιάδης… υποστήριζε την επαναφορά (retabling) του Σχεδίου Ανάν με στόχο αλλαγές σχεδιασμένες να καθησυχάσουν τις ανησυχίες των ε/κ».

«Πρόσθετα, εάν ο Αναστασιάδης ανέφερε τη θέση αυτή δημόσια… η επακόλουθη καταδίκη μπορεί να περιθωριοποιήσει τον ταλαντούχο πολιτικό σε μια κρίσιμη περίοδο. Εμείς – οι Αμερικανοί – θεωρούμε ότι ο Αναστασιάδης εξυπηρετείται καλύτερα εάν προωθεί, μέσα στο «καλάθι» των διαπραγματεύσεων, τη συμπερίληψη στοιχείων του Σχ. Ανάν, αλλά όχι το σχέδιο αυτούσιο και την ορολογία του». (Κ. Μαυρίδης, «Από τον Ντάουνερ στο Σχ. Ανάν Βήτα 2016»).

Καραμπινάτη, ως φαίνεται, εξαπάτηση της ελληνοκυπριακής κοινότητας χωρίς να κινήσει το ενδιαφέρον κάποιου Εισαγγελέα.

Και δυο χρόνια πριν, είναι η σειρά του Αβέρωφ Νεοφύτου, από τότε μάλλον θιασώτης των Τούρκων – τόσο που και πρόσφατα «θεωρεί ότι η Τουρκία διατηρεί ΣΗΜΕΡΑ αλώβητο επεμβατικό δικαίωμα βάσει των συμφωνιών του 1960! –  να δώσει το στίγμα του:

έγγραφο 08NICOSIA766/23.5.2006: παράγραφος 6: «Ο Αβ. Νεοφύτου ανέφερε ότι το κόμμα του υποφέρει τα μάλα για την επιλογή του «ΝΑΙ» στο σχέδιο Ανάν μετά το δημοψήφισμα.  Γι’ αυτό το λόγο το κόμμα του δεν μπορεί δημόσια να υποστηρίξει το Σχέδιο Ανάν, παρόλο που κατ’ ιδίαν είναι διατεθειμένος να ομολογήσει ότι το Σχέδιο Ανάν παραμένει η μόνη βιώσιμη βάση για επανένωση»(Κ. Μαυρίδης. ό.π. )

Και για να γνωρίζουν οι Ελληνοκύπριοι ακόμη καλύτερα την υποκρισία και τα ψεύδη του ΔΗΣΥ: «Ο Αβ. Νεοφύτου προτείνει όπως:

1) το όνομα «Ανάν» θα πρέπει να αφαιρεθεί από οποιοδήποτε σχέδιο

2) στο μέλλον δεν θα πρέπει να υπάρξουν δημοψηφίσματα για ΝΑΙ και ΟΧΙ

3) οι ε/κ θα πρέπει να καθησυχαστούν με το ότι η ΕΕ παίζει κεντρικό ρόλο ακόμα και ακόμη και αν αυτό δεν ισχύει (Κ. Μαυρίδης, ό. π.).

Όπως οι πάντες αντιλαμβάνονται, η ανάγνωση αυτών των κειμένων είναι άκρως διαφωτιστική, διότι πολύ απλά, αλλά πολύ τραγικά, αποκαλύπτει ότι από το 2004 και μετά «εργάζεται» ο Αναστασιάδης, ο «ταλαντούχος πολιτικός», και ο έτερος «βασιλικότερος του βασιλέα» Αβέρωφ Νεοφύτου έτσι ώστε με την πρώτη ευκαιρία, και αυτή ήρθε το 2016, μετά από την «προπαρασκευαστική» και «εισαγωγική» παρένθεση Χριστόφια, ο οποίος μερίμνησε δεόντως να «εισάγει» τη Κύπρο την διαδικασία αποδυνάμωσης και εξουθένωσης του ελληνοκυπριακού λαού μέσω της υπαγωγής στο μνημόνιο, να είναι σε θέση να επαναφέρει, mutatis mutandis, το μεταμφιεσμένο πλέον Σχέδιο Ανάν χωρίς να κινήσει τις υποψίες του ελληνοκυπριακού πειραματόζωου.

Μια νέα «προοπτική» μάλλον με πολύ χειρότερο «κλειδί» λύσης.

Στην πραγματικότητα, τώρα γίνεται ακριβώς εκείνο που έλεγε το 2006-2008 ο Αμερικανός πρέσβης. Και αν δεν είναι αλήθεια τα λεγόμενά αυτού του διπλωμάτη, ας βγει κάποιος από ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ να τον διαψεύσει με πειστικά τεκμήρια.

Έτσι, το περίπου το 2005-6 άρχισε η θανατηφόρα συμπόρευση ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ με τρεις κεντρικές κατευθυντήριες γραμμές, όπως επιβεβαιώνει και η επόμενη πορεία της όλης υπόθεσης  που βλέπουμε να ξετυλίγεται μπροστά μας:

1) η αποτροπή της επανεκλογής του Τ. Παπαδόπουλου το 2008

2) η θέση σε κατάσταση «οικονομικής αναπηρίας» και «αδύναμου κρίκου» της Κυπριακής Δημοκρατίας  την περίοδο 2008-2012 με τον ελληνοκυπριακό λαό οικονομικά άκρως ευάλωτο

3) η επανόρθωση του σχεδίου Ανάν με άλλη ορολογία και ονομασία και κατάλληλα διαδικαστικά μεταμορφωμένου το 2016.

Οι εκλογές του 2008 σηματοδότησαν το τέλος της πρώτης φάσης και η αρχή της δεύτερης και τελειωτικής.

Ο Χριστόφιας έκανε το καθήκον του βάζοντας τους Ελληνοκύπριους σε κατάσταση υποτέλειας και ατονίας. Το 2012 δεν υπήρχε πια κανένας λόγος που να δικαιολογεί την περεταίρω παρουσία του, ακόμη περισσότερο δε μετά και από το «επεισόδιο» του Μαρί.

Η σύμπραξη ΑΚΕΛ-ΔΗΣΥ έφερε έτσι  «φυσιολογικά» στην εξουσία τον Αναστασιάδη το 2013 για τη συμπλήρωση του «προγράμματος»: οι ψηφοφόροι των δυο κομμάτων έδειξαν με το παραπάνω, ειδικά στην δεύτερη, καταληκτική  ψηφοφορία, την άλογη και διεφθαρμένη πίστη τους στην πιο ανορθόδοξη αλλά και καταστροφική πολιτική συνωμοσία στα σύγχρονα χρονικά της Κύπρου. Εύγε και πάλι κρίμα!

Ένα χρόνο αργότερα, το βλάσφημο Κοινό Ανακοινωθέν (14.2.2014) με την εγκληματική υιοθέτηση των «συγκλίσεων» Ντάουνερ, έβαλε «το νερό στο αυλάκι».  Και βέβαια εάν και τώρα, την ύστατη στιγμή, δεν εκδηλωθεί κάτι το σημαντικά αποτρεπτικό, το ντοκουμέντο του 2014 θα έχει σηματοδοτήσει  την αρχή του τέλους της Κ.Δ. και των Ελληνοκυπρίων.

Όλα αυτά μπορεί να φαίνονται εξωφρενικά και χωρίς καμία αλήθεια. Πόσες φορές όμως η πραγματικότητα υπερβαίνει και την πιο νοσηρή φαντασία! Εξάλλου, οι αποκαλύψεις των wikileaks αποδεικνύουν καθαρά πότε σχεδιάστηκε η πολιτική που θα έπρεπε να ακολουθηθεί από το 2005-6 και μετά και ποια θα έπρεπε να ήταν η εξέλιξή της.

Οι προ και μετεκλογικές υποσχέσεις του κ. Αναστασιάδη (και προηγουμένως του Χριστόφια) άλλο δεν ήταν παρά μια γερή δόση στάχτης στα μάτια, ένα μέρος της συνολικής ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ των Ελληνοκυπρίων για να αποκρυφτούν οι κακουργηματικές μεθοδολογίες παραπληροφόρησης των πολιτών για τον χαμό τους.

Και όχι μόνο ενεργοποιήθηκε η αισχρή εξαπάτηση των Ελληνοκυπρίων πολιτών από τους τέως και νυν κυβερνώντες, από το 2008 (Χριστόφιας/ΑΚΕΛ) και στο εξής (Αναστασιάδης/ΔΗΣΥ, 2013), αλλά κιόλας μετά την ατυχή εμπειρία του 2004 στα σχέδια των τότε ηττημένων κομμάτων,  μελετήθηκε (και πρέπει να δούμε αν ακόμη τώρα ισχύει) προπαντός η εξάλειψη της δυνατότητας να αποφασίζει ο λαός με δημοψήφισμα αν θα δεχθεί ή όχι τις κυβερνητικές συμφωνίες της λεγόμενης «επανένωσης» των Κυπρίων.

Με λίγα λόγια, ΑΚΕΛ/ΔΗΣΥ προνοούσαν την κατάργηση της κατ’ εξοχήν δημοκρατικής έκφρασης της πλειοψηφικής βούλησης του λαού(τάδε έφη Νεοφύτου)!

Συνέπεια αυτών των προηγούμενων είναι σήμερα και η νόμιμη αμφιβολία σχετικά με το εάν όντως η κυβέρνηση θα τηρήσει την διαδικασία δημοψηφίσματος  για έγκριση ή απόρριψη της τουρκικής έμπνευσης ΔΔΟ ή θα εφεύρει τον τρόπο ή την αφορμή για να «επικυρώσει» απλά με βουλευτική ψηφοφορία τα «συμφωνηθέντα της  επανένωσης», που μόνο «επανένωση» δεν θα είναι αλλά οριστικός χωρισμός με τουρκικές προδιαγραφές και διεθνή βούλα!

Επιστρέφοντας στις 25 του Σεπτέμβρη και στην σύναξη του ΟΗΕ, δυστυχώς δεν υπάρχει τίποτα στο λόγο του προέδρου Αναστασιάδη που να μπορεί να δικαιολογήσει μια θετική ανάλυση τον λεχθέντων.

Εκείνα που ο Αναστασιάδης έπρεπε επιτέλους να πει, εντέλει δεν τα είπε!

Έχασε την μοναδική ευκαιρία να θέση υπό κατηγορία, ενώπιον ολόκληρου του κόσμου, που συνήθως δεν γνωρίζει τίποτα διότι άλλα του δείχνουν TV και Τύπος, μια Τουρκία τα εγκλήματα της οποίας στη Κύπρο άρχισαν το 1974 και συνεχίζονται έως σήμερα! ‘Ελεος πια! Κάποτε θα πρέπει οι 200 τόσες  χώρες του κόσμου να μάθουν τί εστί τούρκικη κατοχή και τώρα ισλαμοφασιστοτουρκική κατοχή! Και να πάρουν θέση! Δεν μπορούμε συνέχεια να απενοχοποιούμε την Τουρκία αδικώντας παράφορα τον ελληνοκυπριακό εαυτό μας!

Πάρα πολλές είναι οι ελλείψεις πληροφόρησης και οι αποσιωπήσεις στην ομιλία του κ. Αναστασιάδη – απαράδεκτες ελλείψεις και αποσιωπήσεις που οδηγούν απ’ ευθείας στην παραδοχή μιας προσχεδιασμένης περαιτέρω συνθηκολόγησης και συμπόρευσης με τα δεδομένα της τουρκικής/τουρκοκυπριακής πλευράς.

Συνήγορος αυτής της κατεύθυνσης και διόλου απίθανο και εμπνευστής είναι βέβαια και ο πολύς Έσπεν Μπαρθ Έιντε, όπως προκύπτει πριν και μετά τη συνάντησή του με τον Ακιντσί,  και ακόμη στη συνέχεια.

Πάντως εκείνα που ο Αναστασιάδης είπε, και να μην τα έλεγε δεν θα άλλαζε απολύτως τίποτα: μια εκκωφαντική περιαυτολογία και κενότητα ουσίας. Κρίμα!

Μέσα σε αυτό το «κλίμα»,  σίγουρα το παρελθόν του κ. Αναστασιάδη δεν προδιαθέτει ευοίωνες εξελίξεις για την ελληνοκυπριακή κοινότητα και έως τώρα, έως και τις 25 του Σεπτέμβρη στη Νέα Υόρκη, ο ίδιος δεν έδωσε κανένα άξιο προσοχής δείγμα ποιότητας και γραφής για κάποια αλλαγή στάσης και αντίδρασης, αλλά ιδίως σκέψης και προσανατολισμού.

Αντιθέτως! Και θυμόμαστε  την απίστευτη αλλά αληθινή υποχώρησή του για παραμονή δίχως ημερομηνία λήξης 10.000 Τούρκων στρατιωτών και μετά τη λύση!  Ρώτησε όμως αν οι Ελληνοκύπριοι το θέλουν;

Οπότε μένει να δούμε πόσο λογικό ή μη λογικό είναι να ελπίζει κανείς σε μια μεταμέλεια του ή μια ριζική αλλαγή πλεύσης του: δηλαδή σε μια ευτυχή για τους συμπολίτες του παλινωδία. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.

Σε αντιδιαστολή ωστόσο με όλα όσα ως εδώ προηγούνται, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε και σε δυο άλλα ξένα πρόσωπα τα οποία επιδιώκουν μανιωδώς την επιβολή τους στα ελληνοκυπριακά δρώμενα  και τα οποία κινούνται ακριβώς στο ίδιο μήκος κύματος.

Μιλάμε βασικά για τον Μουσταφά Ακιντσί, τον αχυράνθρωπο της Τουρκίας, που τώρα τελευταία φυτρώνει παντού όπου δεν τον σπέρνεις και περιστασιακά για τον Εσπέν Μπαρθ Έιντε, συνήγορο/προξενητή του γάμου-κηδεία μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων/Τουρκίας, που του συμπαραστέκεται αφιλοκερδώς(!) και λίαν εργωδώς στην προσπάθεια αποδόμησης της ελληνικής Κύπρου.

Ο Ακιντσί κυριολεκτικά έχει «ξεσαλώσει», έγινε λαλίστατος (οι Τούρκοι ξέρουν να τον κουρντίζουν στην εντέλεια!), μας έρχεται σαν ένα είδος factotum που όλα τα ξέρει, όλα τα ορίζει, όλα τα κινεί, όλα τα μαντεύει («όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω!»).

Το τελευταίο «μεγάλο λόγο» που ξεστόμισε  είναι το βαρύγδουπο: «Μόνο ένα λιμάνι υπάρχει στο οποίο μπορούν να καταφύγουν οι τ/κ και αυτό είναι η Τουρκία»! Τί λυρισμός!

Αλλά μαζί με αυτό ας απαριθμήσουμε τις άλλες απαράκαμπτες «τοποθετήσεις» του γραφικού πια πλην επικινδυνέστατου ηγέτη της χώρας που δεν υπάρχει πουθενά στο κόσμο:

– οι τ/κ επιθυμούν μια συμφωνία με την ασφάλεια της Τουρκίας, αλλιώς δεν θα υπάρξει έγκριση.

– λειτουργώντας το «σύστημα ασφαλείας της Τουρκίας» για τους τ/κ, θα «εδραιωθεί και το αίσθημα ασφάλειας μεταξύ των δυο κοινοτήτων» (εδώ βέβαια γελάει και το παρδαλό κατσίκι! Αλλά το τουπέ τουπέ, έστω και λέγοντας μια κρετινάτα).

– η τ/κ συνιστώσα πολιτεία θα έχει ξεχωριστή αστυνομία.

– θα υπάρχουν ξεχωριστοί θεσμοί μας (δηλαδή: τ/κ), δικαστήρια μας, βουλή μας και κυβέρνησή μας (και μετά εσωτερικοί και εξωτερικοί χαζοεξυπνάκες έρχονται και μας μιλάνε για «ένα κράτος», «μια κυριαρχία», κλπ. και για «ομοσπονδία»!).

– εγγυήσεις για τους τ/κ μόνο η Τουρκία μπορεί να εξασφαλίσει (δηλαδή: η ΕΕ είναι καλή μόνο για τα λεφτά που μας δίνει και περισσότερα θα μας δώσει όταν γίνουμε «κοινοτικοί πολίτες», αλλά δεν μπορεί να μας δώσει καμιά εγγύηση!).

– η ε/κ πλευρά (πρέπει να) αντιλαμβάνεται τους κινδύνους που θα υπάρξουν σε περίπτωση που η λύση παραταθεί για το 2017 (μήπως είναι απειλή προσάρτησης απ΄ τη Τουρκία;!, μιας και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν εγγυάται τίποτα!).

– το κεφάλαιο του εδαφικού (μόνο αυτό!) να (θα) συζητηθεί «σε διαφορετικό σχήμα» στην Ελβετία (ένα είδος Camp David για το Κυπριακό, με παρουσία Τουρκίας, βεβαίως) σε συνάντηση no stop!

– αμέσως μετά(!) – πότε; – ΘΑ γίνει η πενταμερής για να συζητηθούν τα κεφάλαια της ασφάλειας και των εγγυήσεων (δυο θέματα εκ των ων ουκ άνευ για Ακιντσί/Τουρκία και για τα οποία η παραμικρή αδυναμία της Κ.Δ. θα αποβεί μοιραία).

– κεφάλαιο ΕΕ: έγινε «σημαντική πρόοδος», λέει ο Τουρκοκύπριος. Απ’ τον Ελληνοκύπριο: σιγή ιχθύος!!. Μια πολύ ύποπτη τουρκοκυπριακή αισιοδοξία.

– κανένας έποικος δεν πρόκειται να φύγει από τη Κύπρο. Τελεία και παύλα! (άλλο ένα θέμα για το οποίο δεν μπορεί να υπάρξει καμία συμφωνία με την Κ.Δ. Τουλάχιστον έτσι θα πρέπει να είναι!).

– επιπροσθέτως, όχι μόνο δεν φεύγουν οι έποικοι, αλλά μπορούν να έρθουν και άλλοι Τούρκοι (απ’ τη «μητέρα πατρίδα») για την οικονομία που χρειάζεται «εργατικά χέρια». (έτσι οι Τουρκοκύπριοι θα είναι 100.000 και οι Τούρκοι έποικοι/εργαζόμενοι θα είναι 200, 300, 400.000… και μπορεί και παραπάνω (οι ίδιοι οι Τουρκοκύπριοι τί λένε γι’ αυτό,  όταν πολύ γρήγορα θα έρθει η ώρα να γίνουν ξένοι στη χώρα τους;!).

– αν δεν επέλθει λύση το 2016, το 2017 θα γίνουν αλλαγές: άλλος ΓΓ στον ΟΗΕ, άλλος Πρόεδρος στις ΗΠΑ,  οι υδρογονάνθρακες των ε/κ στην ατζέντα: αυτή τη στιγμή η αμερικανική ηγεσία θέλει να μας βοηθήσει: το 2017 μπορεί να μην είναι τόσο ευνοϊκά για τ/κ/Τουρκία (το επιβεβαίωσε και το ομολόγησε λοιπόν καθαρά ο Ακιντσί: οι Αμερικανοί τους βοηθάνε τώρα – βλ. Μπάιντεν, Νούλαντ – γι’ αυτό και «καίγεται» τρελά για μια τουρκική «συμφωνία-λύση» μέσα στο 2016, σήμερα και όχι αύριο!).

– η μη-λύση στο Κυπριακό θα αποτελέσει εμπόδιο στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας (και αυτό είναι κάτι πολύ ενοχλητικό για τον Ακιντσί: ίσως απομακρύνινται οι υδρογονάνθρακες!)

– τα τουρκικά θα γίνουν επίσημη γλώσσα της ΕΕ (το βαθύ όνειρο των Τούρκων, αλλά ο Ακιντσί τί σχέση έχει;!).

Απ’ ό, τι προκύπτει από αυτές τις τοποθετήσεις, για να υπάρξει μια συμφωνία και επομένως μια «λύση» θα πρέπει να γίνει απλώς μόνο ένα πράγμα: η ελληνοκυπριακή πλευρά να πει ΝΑΙ σε όλα τα παραπάνω και σε πολλά άλλα που πάνε μαζί και να αγνοήσει τελείως τις δικές της ευαισθησίες, ανάγκες, προτεραιότητες, απαιτήσεις.

Θα πρέπει δηλαδή να υπάρξει μια συνολική υποχώρηση των Ελληνοκυπρίων υπέρ των Τουρκοκυπρίων/Τουρκίας, μια υποχώρηση που θα είναι η τέλεια και τελευταία αυτοκτονία του ελληνοκυπριακού λαού, διότι η «λύση» θα είναι, όπως έχει επισημανθεί, πηγαιμός χωρίς επιστροφή.

Ο κ. Αναστασιάδης θα πρέπει να μας πει αν είναι αυτή η «λύση» την οποία επιδιώκει και για την οποία «διαπραγματεύεται». Αν δεν είναι όμως αυτή, τότε θα πρέπει να μας πει με λεπτομέρειες ποια είναι! Και όχι μόνο να μας την πει, αλλά και να την απαιτήσει, όπως η «άλλη πλευρά» απαιτεί και το φωνάζει δυνατά.

Επίσης ο κ. Αναστασιάδης δεν πρέπει να τοποθετεί σαν άλλοθι την «καλή διάθεση από την τουρκική πλευρά» στην εξεύρεση λύσης. Η τουρκική πλευρά έχει πάντα τη καλή διάθεση για μια λύση (μόνο και ακριβώς) τουρκικών διαστάσεων!

Έτσι και έχεις την απερισκεψία να το ξεχάσεις και να εμπιστευτείς την τουρκική «καλή διάθεση λύσης», από μόνος σου σκάβεις τον τάφο σου και πέφτεις μέσα!

Και προσοχή! Πολλή προσοχή, γιατί ο Ακιντσί άρχισε κιόλας να επιρρίπτει ευθύνες στους  Ελληνοκύπριους αν δεν δεχτούν τη λύση του!

Και ευθύνες και απειλές άρχισε να επιρρίπτει και να εκστομίζει ο απερίγραπτος ΄Ειντε για τους Ελληνοκυπρίους (γιατί όχι και για τους Τουρκοκυπρίους;!), αν χάσουν τη σημερινή ευκαιρία συμφωνίας, ξεκινώντας βέβαια από την προϋπόθεση ότι οι Τουρκοκύπριοι θέλουν την τουρκική λύση, ενώ οι «απαράδεκτοι» Ελληνοκύπριοι δεν θέλουν  την τουρκική λύση!!

Πολύ επικίνδυνα όλα αυτά, και είναι πια καιρός να αναληφθούν πρωτοβουλίες δραστικές: είναι πια καιρός, αν όντως ο Αναστασιάδης κατάλαβε το λάθος του και «ανάνηψε», να πάψει η ελληνοκυπριακή πλευρά (η Κ.Δ.) να σέρνεται πίσω από τις «κατευθύνσεις» που ορίζουν οι Τούρκοι και να ΚΑΘΙΕΡΩΣΕΙ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΟΔΙΚΟ ΧΑΡΤΗ ΠΟΥ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΧΘΟΎΝ  Ή ΟΧΙ!

Καιρός είναι πια η ελληνοκυπριακή πλευρά – αν όντως Αναστασιάδης, Κασουλίδης, Νεοφύτου, ΑΚΕΛ θέλουν να αποδείξουν (το θέλουν;!) ότι δεν είναι έτσι όπως τα λέει ο Αμερικανός πρέσβης – και για να το πούμε όσο γίνεται πιο απλά, να οργανώσει με δύναμη, ταχύτητα και αποφασιστικότητα την καταγγελία ενάντια μια σύμπραξη τ/κ/Τουρκία που θέλει να επιβάλει τη «λύση» της, τα πάντα να είναι δικά της και ψίχουλα για τους άλλους(και άλλα πολλά που ασφαλώς γνωρίζουν οι ελληνοκύπριοι διαπραγματευτές).

Συνάμα η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν μπορεί πια να δεχθεί τη παρουσία ενός ενεργούμενου σαν τον Έιντε ο οποίος ανοιχτά πια έδειξε και ΑΠΕΔΕΙΞΕ πως είναι βαλτός τούρκος διαμεσολαβητής που εργάζεται για την «επικράτηση» της Τουρκίας και των τουρκοκυπρίων αχυρανθρώπων.

Ένας δήθεν ουδέτερος «αντιπρόσωπος του ΟΗΕ» σαν του λόγου του δεν έχει πια κανένα λόγο και δικαιολογία να βρίσκεται εκεί που είναι: από μόνος του έχει απονομιμοποιηθεί  και πρέπει αμέσως να απομακρυνθεί.

Ο Αναστασιάδης δεν θα συνεχίσει καμία συνομιλία αν ο Έιντε δεν φύγει και ο ενδεχόμενος επόμενος δεν είναι της αποδεδειγμένης εμπιστοσύνης του!

Αλλά όμως φτάνει πια οι «διαμεσολαβητές»! Ντε Σότο, Ντάουνερ, Έιντε και όλοι οι άλλοι άχρηστοι, ωραία μαργαριτάρια, τελικά φιλαράκια των Τούρκων και κανείς τους φίλος των Ελλήνων της Κύπρου. Όλα έχουν ένα όριο!

Με τέτοια ΟΗΕ-δίστικα υποκείμενα καμία σοβαρή κυβέρνηση δεν θα πρέπει ποτέ να συζητά και ιδίως να δέχεται να «συνεργάζονται» για το «καλό όλων»!

Τελικά, αν οι Τουρκοκύπριοι θέλουν να «επανενωθούν» με τους Ελληνοκύπριους, να το δείξουν έμπρακτα και να αρχίσουν άμεσες συνομιλίες μεταξύ τους, χωρίς ξένους τρίτους, χωρίς Τουρκία, χωρίς Ελλάδα.

Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να φανεί εάν οι δυο κοινότητες μπορούν να ξαναζήσουν πάλι μαζί ειρηνικά και καρποφόρα.

Και μια ερώτηση: γιατί ελληνοκυπριακές οργανώσεις δεν προτείνουν δημόσια και διεθνώς και δεν ζητούν από ανάλογες τουρκοκυπριακές να συναντηθούν και να μιλήσουν για μια ενδεχόμενη, πιθανή συμφωνία «επανένωσής» τους «υπερβαίνοντας» τους «επίσημους επαγγελματίες της λύσης» και τους ξένους πάτρωνές τους;!

Ας καλέσουν λοιπόν τους Τουρκοκύπριους σε συζητήσεις. Και τότε θα δούμε αν όλη αυτή η «ιστορία» των δυο κοινοτήτων έχει μέλλον ή είναι και αυτή μια ακόμη από τις ουτοπίες που παγιδεύουν και ταλανίζουν τον κόσμο στη δύσμοιρη γη του.

• Ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο είναι Συγγραφέας, Ελληνιστής