Μήπως η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μία ουτοπία; Η Γερμανία καταστρέφει το όραμα της ένωσης
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Δισεκατομμυριούχος επενδυτής απόφοιτος του Χάρβαρντ: Ο Κένεθ Γκρίφιν καλεί το Πανεπιστήμιο να ενστερνιστεί τις «αξίες της Δύσης», με αφορμή τις διαδηλώσεις
Όταν η Ευρώπη των δύο μέτρων και των δύο σταθμών εμπαίζει τους Κύπριους και… δεν θυμάται την τουρκική εισβολή: Τώρα πληρώνουμε τη νέα σύγκρουση ΗΠΑ-Ρωσίας
Του Κρεσέντσιο Σαντζίλιο
Το να λέμε τώρα – μετά από 60 χρόνια ευρωπαϊκών «ενώσεων» και «συνασπισμών» που απέτυχαν παταγωδώς, ιδίως από πολιτική και κοινωνική σκοπιά και το μόνο που πέτυχαν ήταν η παραγωγή μιας τεράστιας διακρατικής και υπερκρατικής οικονομικής μαφίας με αρχηγό το ίδιο εκείνο κράτος που προκάλεσε 100.000.000 νεκρούς στους δυο παγκόσμιους πολέμους που εξαπέλυσε, μια μαφία που μόνο «ένωση» δεν μπορεί να λέγεται όντας συνώνυμο αποτρόπαιης «διαίρεσης» σε λίγους πλούσιους και πάμπολλους φτωχούς – το να μιλάμε, λοιπόν, για «Ευρώπη» ως Ευρωπαϊκή «Ένωση», είναι ό, τι πιο αναχρονιστικό και παράλογο θα μπορούσε να ειπωθεί.
Μήτε επίσης μπορούμε να παίρνουμε σαν παράδειγμα τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ή/και άλλες «Ηνωμένες» τοιαύτες αλλού στον κόσμο υποθέτοντας πως κάτι ανάλογο έχει συμβεί ή θα ήταν εφικτό και με τα ευρωπαϊκά κράτη σαν «πολιτείες» μιας «Ηνωμένης Ευρώπης».
Και ακόμη είναι βλακώδες μόνο το να συζητάμε για κάτι παρόμοιο κάνοντας πως δεν ξέρουμε/δεν καταλαβαίνουμε ότι μια «ένωση» της ιδίας περιεκτικότητας για τις χώρες της Ευρώπης αποκλείεται παντελώς. Ούτε καν per absurdum!
Όπως είναι γνωστό στους πάντες από την Ιστορία, στις ΗΠΑ η «ένωση» άρχισε από το μηδέν: από «πολιτείες» οι οποίες μόνο τότε άρχιζαν να έχουν μια «ιστορία», μια «κουλτούρα», μια «οικονομία», μια «οντότητα». Προηγουμένως ήταν το μηδέν μέσα στα σκόρπια αποικιακά συντρίμμια όπου οι διάφορες «ενότητες» πληθυσμού ήταν τα πάντα εκτός από «ιστορικούς λαούς» με μεγάλο ή μικρό παρελθόν.
Οι μόνοι «ιστορικοί λαοί» μέσα στην επικράτεια της τότε βόρειας αμερικάνικης ηπείρου ήταν οι «Ινδιάνοι», που οι «πολιτισμένοι» λευκοί διαφόρων συνοθυλευμάτων μερίμνησαν με περίσσιο ζήλο να εξοντώσουν όσο πιο βάρβαρα μπορούσαν και συστηματικά, πραγματοποιώντας τη πρώτη, ίσως, ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ στη μοντέρνα ιστορία.
Ήδη από τότε κιόλας οι πρωτο-αμερικάνοι έδειξαν στην ανθρωπότητα τι εστί η pax americana. Ποιος ξέρει; ζήτησαν καμιά συγγνώμη για το μακελιό που έκαναν;
Έτσι «τσιμεντώθηκε» η αμερικάνικη οντότητα από το τίποτα και από τις στάχτες του πολέμου, δίχως κανένα «βαρίδιο» αξεδιάλυτων παρελθόντων και με μόνη προοπτική το Μέλλον, όταν όλοι οι «διαφορετικοί» κόσμοι που κατοικούσαν τη χώρα, παρθένοι και ελεύθεροι από ιστορικές ή άλλες υποθήκες, ξεκίνησαν μια διαδρομή που διέθετε μόνο παρόν και μέλλον και κανένα αξιόλογο παρελθόν.
Το μόνο πρόβλημα που έπρεπε να «λυθεί» υπήρξε η ανάγκη μιας «ομογενοποίησης» των διαφόρων ευρωπαίων «μεταναστών» που συνέρρεαν με ατέλειωτες καραβιές(το είπαμε: οι «ιθαγενείς» Ινδιάνοι νομικά ήταν «ανύπαρκτοι» και ακόμη χειρότερα οι «μαύροι» που κουβαλούσαν από την Αφρική!) σε μια διαδικασία απόκτησης μιας μονο-αμερικάνικης ταυτότητας ενός έθνους και ενός λαού.
Τότε οι ΗΠΑ ήταν γεγονός και πραγματικότητα!
Τώρα όμως ας διαρωτηθούμε:
1) κάτι ανάλογο θα μπορούσε να συμβεί και στην ευρωπαϊκή ήπειρο;
2) οι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν κάποιες αναλογίες με τους «προ-αμερικανικούς» λαούς;
3) υπάρχουν κοινοί παρανομαστές μεταξύ των υπαρχόντων και δεδομένων «ηνωμένων αμερικανικών κρατιδίων» και των παρόντων και φαντασιακών «ηνωμένων ευρωπαϊκών κρατών»;
Είναι προφανές πως σε αυτές τις τρεις ερωτήσεις θα απαντήσουμε αρνητικά. Το γιατί το ξέρουμε όλοι: στην Ευρώπη, η υπερβολική ιστορία, η υπερβολική εθνική προσωπικότητα, τα υπερβολικά θρησκευτικά προγενέστερα και παρόντα και τα υπερβολικά «στερεωμένα» πολιτιστικά που διαθέτει το κάθε ευρωπαϊκό κράτος αποκλείεται να επιτρέψουν τη δημιουργία κάποιου είδους «ένωσης» κρατών μέσα στην οποία να μπορούν να εξαφανιστούν όλες αυτές οι καθιερωμένες πια «κληρονομιές».
Οι Ευρωπαίοι «οραματιστές» του 1950 και μετέπειτα, έβλεπαν με αγαθό μάτι, με υπερβάλλοντα συναισθηματικό ζήλο και υπερβάλλουσα καλή πίστη μια «συνένωση» των δυτικο-ευρωπαϊκών χωρών (μου είναι αδύνατον να φανταστώ ότι συμπεριλάμβαναν και τις σκανδιναβικές και ανατολικο-ευρωπαϊκές χώρες!), ίσως και πεπεισμένοι πως η κάποια γενική κοινή πολιτιστική και πολιτισμική «περιουσία» που υπήρχε θα αρκούσε, με λίγη καλή διάθεση, να ενώσει τα αιώνες χωρισμένα, να «ομοιογενοποιήσει» τα ανόμοια (όπως είχε γίνει στις ΗΠΑ) και να αφομοιώσει τα αναφομείωτα.
Ίσως και κάποια στιγμή οι «οραματιστές» και οι επίγονοί τους να νόμισαν επίσης ότι το να υιοθετήσουν μια γενική και υποχρεωτική γλωσσική έκφραση (τα αγγλικά), με «βοηθητικές» μόνο τις άλλες γλώσσες και, αργότερα, ένα κοινό, μοναδικό νόμισμα (το ευρώ), θα ήταν αρκετό ώστε οι αιωνόβιες, γονιδιακές ή μη, ακατάλυτες διαφορετικότητες να «συμφιλιωθούν» και να συγχωνευτούν σε μια συνολική, περιληπτική και προσδιοριστική μονο-ευρωπαϊκή ταυτότητα, σε «έναν» λαό με cives europeos, ίσους και ισάξιους με τους πέραν του Ατλαντικού cives americanos.
Οι επίγονοι των «οραματιστών» όμως θέλησαν να είναι «βασιλικότεροι του βασιλιά», δηλαδή πιο αμερικανολάγνοι των αμερικανών, οπότε και επινόησαν την περίφημη και ηλίθια «ολοκλήρωση» του «ευρωπαϊκού οικοδομήματος»: ένας πραγματικός σύγχρονος Πύργος της Βαβέλ και μια τερατώδης «κοινοτική κυβέρνηση» των 30.000 παράσιτων πλουσιοπάροχα αμειβόμενων γραφειοκρατών.
Πενήντα δύο Πολιτείες αυτοί (οι ΗΠΑ);! Τριάντα πέντε Κράτη εμείς (η ΕΕ)! Όχι, παίζουμε!…
Και οι Αμερικανοί βεβαίως δεν έχασαν την ευκαιρία να υποστηρίξουν θερμά την καταστροφική «ολοκλήρωση» της βαβελικής «Ενωμένης Ευρώπης» που δεν πρόκειται ποτέ να γίνει «Ηνωμένα Κράτη της Ευρώπης»!
Γι’ αυτό και για πολλά άλλα ακόμη, όσο αφορά τον ρόλο των Αμερικανών, διαφωνώ κάθετα με όσους διαπιστώνουν μια απουσία ή απομάκρυνσή τους από το γίγνεσθαι των ευρωπαϊκών διαδικασιών, είτε αυτές σχετίζονται με την πολιτική της ΕΕ, είτε με την οικονομία, είτε με το δημοσιονομικό χρηματοπιστωτικό πλαίσιο είτε, τέλος, με τα εσωτερικά και εξωτερικά θέματα/προβλήματα.
Δυστυχώς για τους Ευρωπαίους λαούς, οι Αμερικανοί είναι σαν τον μαϊντανό και χειρότερα: όχι μόνο φυτρώνουν εκεί που δεν τους σπέρνεις, αλλά υπάρχουν και οι «καλοί ευρωπαίοι ηγέτες» που τους σπέρνουν οι ίδιοι στις χώρες τους χωρίς ασφαλώς να ρωτήσουν τους λαούς τους αν τους θέλουν ή όχι!
Οπότε, ας δούμε λοιπόν εν συντομία πού «μπαίνουν» αυτοί, συνήθως απρόσκλητοι ή εκβιαστικά, με το ζόρι, έτσι, για να ξέρουμε τί συμβαίνει και τί μας λάχει :
– Αν υπάρχει η ΕΕ, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ.
– Αν υπάρχει το ευρώ, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ.
– Αν υπάρχει η ευρωπαϊκή οικονομική διάλυση, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ.
– Αν υπάρχει η μουσουλμανική(ασιατικο-αφρικανική) εισβολή στην ΕΕ(και η αμερικανόφιλη Ελλάδα θα το «νιώθει» αυτό για πολύ καιρό ακόμη) με την ευγενή συνδρομή της Τουρκίας, την οποία η περίοπτη εγκληματική Κομισιόν προσδοκά να «χώσει» στην «ευρωπαϊκή οικογένεια» διαλύοντάς την, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ.
– Αν υπάρχουν οι «επαναστατικές» περιπτώσεις της «Νέας Ευρώπης», αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ.
– Αν υπάρχει ο τεράστιος πολιτικο-οικονομικός προβληματισμός με τη Ρωσία και η ζημιά για την Ευρώπη, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ.
– Αν υπάρχει η διάχυτη ανασφάλεια σε ολόκληρη της ΕΕ, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ, που φέρνουν την αναμπουμπούλα σε όλες τις χώρες τις Μέσης Ανατολής και Μεσόγειο χώνοντας τη μύτη τους σε τόπους 15.000 χιλιόμετρα μακριά.
– Αν υπάρχει ο κίνδυνος πολέμου στις πόρτες της ΕΕ με πρώτη καταστραμμένη την ίδια, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ, με τις επιθετικές βάσεις της παντού σπαρμένες, τον επιθετικό «προσηλυτισμό» με παρελάσεις πυραύλων στις χώρες που συνορεύουν με τη Ρωσία, τις επιθετικές κινήσεις του ΝΑΤΟ και τον ψυχρό πόλεμο που «παίζουν» αποκλειστικά σε ευρωπαϊκό έδαφος (όχι βέβαια σε αμερικανικό!).
– Αν έγινε μόλις πρόσφατα το Brexit, με ορατό κίνδυνο άλλων exit, και η συνακόλουθη κοινοτική κρίση, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ.
– Αν υπάρχει, εκτός από τα φονικά ΤΤΙΡ, TiSA, CETA, τώρα και η Privacy Shiel, μια άλλη ετεροβαρή για την ΕΕ «συμφωνία» με θέμα ούτε λίγο ούτε πολύ την αποθήκευση στις ΗΠΑ των προσωπικών δεδομένων των πολιτών της ΕΕ, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ.
Επομένως, αυτών και πολλών άλλων δοθέντων, ων ουκ εστί αριθμός, το να λέμε ανιστόρητα ότι ο ρόλος των ΗΠΑ στα δρώμενα της Ευρώπης είναι ανύπαρκτος, αποτελεί απαράδεκτη μωρία, πρώτου μεγέθους και ασύστολο ψεύδος. Και να υπονοείται πως τα πράγματα πάνε άσχημα γιατί περιμέναμε την «λύτρωση και την άσκηση ηγεσίας από την παγκόσμια υπερδύναμη τις ΗΠΑ», οι οποίες (δυστυχώς) λύτρωση και άσκηση δεν ήρθαν γιατί «κάτι τέτοιο» δεν θα μπορούσε δυστυχώς να γίνει λόγω «ανυπαρξίας» αμερικάνικων προεδρικών παρουσιών(!), είναι τελείως τρελό, ανόητο και δογματικά πουλημένο.
Και να σκεφτεί κανείς πως όσα απαριθμήθηκαν παραπάνω, εκτός από τα πρώτα δυο, έχουν «διαδραματιστεί» τα τελευταία 10 χρόνια, με ακόμη ζωντανούς και ενεργούς τους εγκληματικούς προέδρους των ΗΠΑ.
Βεβαίως, σχετικά με τον «ρόλο» των Αμερικανών στην Ευρώπη, η προσεχής προεδρική αλλαγή στις ΗΠΑ μάλλον θα αποβεί δυσάρεστη για την ΕΕ και την Ευρώπη.
Μεταξύ της άκρως πολεμοκάπηλης και ανάλγητης Κλίντον και του έντονα εξτρεμιστή και ανάλγητου Τραμπ επιλογή δεν υπάρχει, δυστυχώς: και η μια και ο άλλος, αμφότεροι πρωταθλητές αλαζονείας, θα βρουν στο ευρωπαϊκό τοπίο τον προσφορότερο χώρο άσκησης επιθετικότητας, εκβιασμού, ισχύος…
Άλλωστε είναι κιόλας ένας αιώνας που η Ευρώπη προσφέρει στις ΗΠΑ το καλύτερο έδαφος επίδειξης υπεροχής – και φαίνεται πως το ζητάει ο οργανισμός των Ευρωπαίων να έχουν από πάνω τους Αμερικανούς αφέντες και να χαίρονται!
Τώρα, επιστρέφοντας στις res europeae, ένα μόνο συμπέρασμα «βγαίνει» από όλο το «αισιόδοξο» παρελθόν, το δυσοίωνο παρόν και το καταστροφικό μέλλον της ΕΕ: η «εταιρική» σχέση των μελών της είναι τελείως παρά φύση και δεν στέκεται στα πόδια της.
Το να ζητάς επομένως αγωνιωδώς να κρατήσεις εν ζωή ένα ον που ψυχορραγεί χωρίς ελπίδα ανάνηψης, είναι σαν να θέλεις να συντηρήσεις κάποιον σε κωματώδη κατάσταση παραγνωρίζοντας ότι η ζωή που θέλεις να κάνει δεν είναι ζωή, αλλά ένας ατέρμονος προθάλαμος θανάτου.
Όπου και να κοιτάξεις, μόνο «Ένωση» δεν βλέπεις στο «κοινοτικό οικοδόμημα»: ο κάθε ισχυρός κάνει τα δικά του, ο κάθε αδύναμος κάνει ό, τι τον υποχρεώνει να κάνει ο ισχυρός, όλοι ζητούν, όλοι θέλουν να πάρουν, κανένας δεν δίνει.
Και κάτι άλλο ακόμη, αποκαλυπτικό:
το ότι οι «εγκέφαλοι» της Κομισιόν και του Συμβουλίου της Ευρώπης «σκέφτονται» να ιδρύσουν και μια κεντρική ευρωπαϊκή «κυβέρνηση», καταργώντας τις εθνικές κυβερνήσεις που θα γίνουν απλώς περιφερειακά γραφεία της (!) και επίσης έναν κεντρικό ευρωπαϊκό στρατό, καταργώντας όλους τους εθνικούς στρατούς που θα γίνουν περιφερειακές διοικήσεις του, είναι φανερό πως πόρρω απέχουν από την «ιδέα» της δήθεν πολιτικής «ένωσης» της Ευρώπης και μάλλον προϊδεάζουν την τελική κατάρρευση του κοινοτικού χώρου, ένας χώρος που αποτελείται, όπως ξέρουμε, από άκρως αντιφατικά στοιχεία στην ανθρώπινη σύσταση των πληθυσμών, στην ιστορικο-πολιτιστική οντότητά τους, στην θρησκευτική παράδοσή τους και προπαντός στην αταίριαστη διαφορετικότητα των προοπτικών και σκοπών τους.
Πάντως, ανεξάρτητα από το πρόσφατο Brexit και από τα μελλοντικά πιθανά exit Ολλανδίας, Δανίας, Σλοβακίας και ποιος ξέρει ποιων άλλων «εταίρων» ακόμη, αλλά και χωρίς άλλες ηρωικές ή όχι εξόδους, η ίδια η «ιδέα» μιας «Ενωμένης Ευρώπης» υπήρξε, είναι και θα είναι εντελώς και παντοιοτρόπως «υπαρξιακά» αδόκιμη, παραπλανητική, άψυχη και στείρα φαντασιακή.
Ουσιαστικά: ανυπόστατη! Μια αέναη εξαπάτηση που ωφέλησε και ωφελεί μόνο και αποκλειστικά τους κερδοσκόπους της οικονομίας (όπως τώρα οι Αμερικανοί θέλουν να επαυξήσουν με τα διάφορα ΤΤΙΡ και TiSA) και τα χρηματο-εμπορικά λόμπι. Οτιδήποτε άλλο: μια σκέτη απογοήτευση.
Τελικά, όταν κάποιος διερωτάται: «πού είναι το όραμα της ενωμένης Ευρώπης;», θα πρέπει προκαταρτικά να διερωτηθεί: «μα υπήρξε ποτέ αυτό το όραμα;» Και: «ήταν στ’ αλήθεια ένα όραμα;». Επίσης: «μήπως ήταν ένας ευσεβής πόθος;»
Απ’ ό, τι φαίνεται, δεν υπήρξε κανένα πραγματικό «όραμα» και, εάν ποτέ υπήρξε, δεν θα πρέπει να ήταν τόσο αληθινό ώστε να είναι και να μείνει πραγματικό.
Εξάλλου, τί απέμεινε από τα περίφημα «θεμέλια» που δήθεν οι «Συνθήκες» τοποθέτησαν για μια «πολιτική ένωση» των Ευρωπαίων; Το απόλυτο τίποτα, ή μάλλον όχι: μόνο μια αποπνιχτική οικονομικο-χρηματιστική δημαγωγία και ένα δογματικά διεφθαρμένο κατεστημένο: περιχαρακωμένος αυτοσκοπός που παράγει μόνο αδιέξοδα τα οποία αδυνατεί να λύσει και διάχυτες δημοκρατικές ελλείψεις.
Ας κρίνουν οι πολίτες κατά πόσο αυτό αρκεί για να συνεχίσουν να ζουν σε μια τέτοια μοιραία «Ένωση».
- Ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο είναι συγγραφέας, Ελληνιστής