Κουβέντα να γίνεται διότι η ελπίδα δεν είναι στρατηγική: Το χρέος κλειδί για όλα και βλέπουμε
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
DW για ελληνικά ΜΜΕ: Η χειρότερη μορφή λογοκρισίας, είναι η αυτολογοκρισία – Οι φίλοι του… αφεντικού, τα non-papers και οι αγωγές κατά δημοσιογράφων
Το περιοδικό TIME υμνεί τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας: Ο Μητσοτάκης θέλει η χώρα του να γίνει το “στόρι της επιστροφής” της δεκαετίας, είναι έντονα φιλοδυτικός και φιλονατοϊκός…
του Μάκη Ανδρονόπουλου
Όλα εξαρτώνται από τη διευθέτηση που θα εγκρίνουν οι πιστωτές για το χρέος, το μέλλον το δικό μας, των παιδιών μας, της εθνικής κυριαρχίας, των επενδύσεων, των μισθών και των συντάξεων, των τιμών και των αξιών, της κυβέρνησης κ.ο.κ.
Συνεπώς, η μάχη των μαχών είναι για τη διευθέτηση του χρέους, την οποία όμως δεν την δίνουμε εμείς, αλλά οι πιστωτές μεταξύ τους και για τα συμφέροντά τους. Από την πλευρά μας, από ότι μαθαίνουμε από τα γερμανικά ΜΜΕ κάναμε δια του κ. Τσακαλώτου μια άτυπη συζήτηση με τον κ. Σόιμπλε.
Η ρύθμιση με κάποια μορφή θα γίνει για να βγουν κάπως οι αριθμοί και να σωθούν τα προσχήματα. Μπορεί να είναι και καλή, μπορεί να είναι και πολύ καλή, μπορεί να είναι για το θεαθήναι, μπορεί να είναι και επισημοποίηση της επιτροπείας της χώρας για δεκαετίες (δεν το κάνει ο «κόφτης» αυτό). Πάντως, αν πετάξουν δυο ψίχουλα και περάσει η βούληση του κ.Σόιμπλε για ουσιαστική συζήτηση το 2018, μετά το πέρας του προγράμματος και μάλιστα με άλλα δραματικά προαπαιτούμενα, αφ’ ενός δεν αίρεται η αβεβαιότητα (Grexit, πολιτική αστάθεια) αντίθετα παρατείνεται, με αποτέλεσμα ο επενδυτικός κίνδυνος να παραμείνει ισχυρός (με εξαίρεση το πλιάτσικο, δηλ. την εκποίηση εθνικού πλούτου έναντι συμβολικών τιμημάτων). Αφ΄ ετέρου, μια παράταση της επιτήρησης και της στέρησης της εθνικής κυριαρχίας για όσες δεκαετίες διαρκέσει η επιμήκυνση του χρέους είναι ταπεινωτική και στο πλαίσιο του κοινοτικού κεκτημένου ισοδυναμεί με κατοχή, η οποία δεν μπορεί να είναι αποδεκτή για μία χώρα της ΕΕ και κυρίως για την Ελλάδα. Θα δούμε.
Ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών Τζακ Λιού και το ΔΝΤ επιμένουν στο κούρεμα, χωρίς να λένε πόσο. Ο ESM ανησυχεί και προβλέπει λιτότητα διαρκείας, καθώς εκτιμά για την Ελλάδα πενιχρή ανάπτυξη 3.1% το 2018, 2.8% το 2019, 2.5% το 2020, 1,5% το 2025 και 1,3% την περίοδο 2030-2060. Με βάση αυτό το σενάριο η Ελλάδα θα μπορέσει να έχει πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ από το 2018 έως το 2025. Ο Κλάους Ρέγκλινγκ προτείνει την εξόφληση μέρους του ελληνικού χρέους προς το ΔΝΤ από τον ESM, αυτό δηλαδή που έλεγε ο Βαρουφάκης για όλο το ποσό. Ύποπτα πράγματα.
Εχω την αίσθηση πως το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) έχει κάνει καλύτερη πρόταση για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους του δεύτερου προγράμματος διάσωσης: α. Μέση επιμήκυνση των δανείων που πήραμε από τον EFSF στο δεύτερο πρόγραμμα κατά πέντε έτη, δηλαδή στα 37,5 έτη. β. Οι ετήσιες πληρωμές γι΄ αυτά να περιοριστούν στο 1% του ΑΕΠ ως το 2050. γ. Πλαφόν 2% στο ύψος του επιτοκίου αυτών των δανείων. δ. Επιστροφή των κερδών που έχουν οι κεντρικές τράπεζες των κρατών της ευρωζώνης και η ΕΚΤ από τα ελληνικά ομόλογα. Το συνολικό ποσό της επιστροφής υπολογίζεται στα 8 δισ. ευρώ. ε. Η Ελλάδα θα έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει όσα χρήματα περισσέψουν από το γ’ πακέτο διάσωσης των 86 δισ. ευρώ προκειμένου να αποπληρώσει νωρίτερα τα δάνεια του ΔΝΤ.
Πάντως, ότι είναι να γίνει πρέπει να γίνει τώρα, όχι το 2018, για να ξέρουμε πού βαδίζουμε, αν αξίζει να κάνουμε τις νέες θυσίες, και κυρίως για να πάρουμε ως άτομα, πολίτες και κοινωνία τις αποφάσεις μας. Τα κριτήρια για μας είναι απλά: πόση περίοδο χάριτος και σε τι, επιμήκυνση 50 -70 ετών, χαμηλότερα και κυρίως σταθερά επιτόκια. Οι αριθμοί πάντως, για κάποιο διάστημα, σε κάθε περίπτωση θα φτιάξουν, χωρίς αυτό να σημαίνει κατ΄ ανάγκη και διάσωση της κοινωνίας ή της χώρας. Θα δούμε.
Κάποιοι την επομένη της διευθέτησης θα θριαμβολογήσουν, κάποιοι θα καταστροφολογήσουν και οι πολίτες θα αναρωτιούνται ποια ακριβώς είναι η αλήθεια (όπως ακριβώς με το ασφαλιστικό και μεθαύριο με το φορολογικό). Κι αυτό γιατί οι πολίτες δεν εμπιστεύονται Κανέναν, ούτε την κυβέρνηση, ούτε την αντιπολίτευση και κανένα υπαρκτό θεσμό, διότι όλοι παίζουν παιγνίδια και δεν τολμούν γιατί όλοι είναι ένοχοι. Ίσως το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής, μπορεί να ψελίσει κάτι σχετικό με την αλήθεια… Θα δούμε.
Τούτων λεχθέντων, είναι σκόπιμο να επαναλάβουμε εδώ πως η οικονομική είναι στην ουσία μια στατιστική επιστήμη που παράγει σενάρια και μοντέλα και η οποία έχει παραδώσει μερικούς κανόνες γενικής αναγνώρισης. Αλλά ποιος μπορεί με σχετική ασφάλεια να πει πως θα είναι τα πράγματα σε 30 ή 50 χρόνια; Τις προάλλες, «διέρρευσε» στην Wall Street Journal η επίσημη ανάλυση βιωσιμότητας (DSA) των Ευρωπαίων πιστωτών για το ελληνικό χρέος που παρουσιάζει 4 σενάρια για την εξέλιξή του έως το 2060, που τεκμηριώνουν το παραπάνω θεώρημα περί οικονομικής επιστήμης, καθώς οι αποκλίσεις είναι χαοτικές. Σύμφωνα με την έκθεση, ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ μπορεί να κυμανθεί από 62,6% στο πιο ευνοϊκό σενάριο ως το 258,3% του ΑΕΠ στο χειρότερο, ενώ στο βασικό σενάριο, το χρέος της Ελλάδας θα κορυφωθεί στο 182,9% του ΑΕΠ το 2019 και θα υποχωρήσει στο 104,9% του ΑΕΠ το 2060 (ΣΣ: πολύ μακριά από το 60% του ΑΕΠ που απαιτεί το Μάαστριχτ και το Σύμφωνο Σταθερότητας).
Συνεπώς, οι αποφάσεις που θα ληφθούν θα έχουν πολιτικό υπόβαθρο και θα αποκαλύπτουν προθέσεις και επιδιώξεις. Ανεξάρτητα το τι και πώς θα αποφασίσουν οι πιστωτές, θα πάρουμε και εμείς τις αποφάσεις μας, ως πολίτες και ως κοινωνία, δηλαδή πως θα σταθούμε απέναντι σε όλα αυτά και την Ευρώπη. Διότι, οι πολίτες αυτής της χώρας έχουν δύο δύσκολα εμπόδια να υπερπηδήσουν: τις κοινωνικές επιπτώσεις από το ασφαλιστικό και το φορολογικό από τη μια και το προσφυγικό από την άλλη. Εμπόδια που ενεργοποιούν τους αστάθμητους παράγοντες της Ιστορίας…
http://makisandronopoulos.blogspot.gr/2016/05/blog-post_14.html