Προεκλογική γενικής αμνησίας: Η ιδεολογία της μίζας και το άγχος της διαφοροποίησης
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κώστα Βενιζέλου
ΤΑ πολιτικά κόμματα διεξάγουν αυτή την προεκλογική εκστρατεία μέσα σε αντίξοες συνθήκες για τα ίδια και τις επιδιώξεις τους. Το κλίμα στην κοινωνία είναι βαρύ και το χάσμα μεταξύ των πολιτικών φορέων και των πολιτών διευρύνεται.
Κι αυτό γιατί το πολιτικό σύστημα παραμένει αιχμάλωτο των στρεβλώσεων που το ίδιο κατασκεύασε. Η δημοσιοποίηση και η ανάδειξη των σκανδάλων, στα οποία άφησαν τα δικά τους αποτυπώματα κόμματα και πολιτικοί, στρώνουν το χαλί για αυξημένη αποχή. Είναι το ίδιο σύστημα, παραδομένο στη διαπλοκή και την ανεπάρκεια, που οδήγησε βαθμηδόν τη χώρα στην καταστροφή. Η αντίστροφη μέτρηση, της τελευταίας φάσης, ξεκίνησε από τη φονική έκρηξη στο Μαρί, αν και τα φαινόμενα στρεβλώσεων, κακοδιαχείρισης είχαν ως σημείο εκκίνησης από τη δεκαετία του ’60. Η μόνη διαφορά ότι με τον χρόνο το πρόβλημα μεγάλωνε και το παιχνίδι της διαπλοκής προσλάμβανε επικίνδυνες διαστάσεις.
Το μέγεθος της αποχής στις επικείμενες εκλογές θα είναι ακόμη μεγαλύτερο, αντικατοπτρίζοντας την απαξίωση των πολιτών προς τους πολιτικούς. Είναι ενδεικτικό πως για να γίνει σήμερα μια δημοσκόπηση χρειάζονται πολλαπλάσιες συνεντεύξεις, καθώς υπάρχει μια γενική άρνηση συμμετοχής. Μια άρνηση που δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί την ημέρα των εκλογών. Όχι, τουλάχιστον, σημαντικά.
Η ιδεολογία της μίζας είναι κοινή. Η ρητορική που αναπτύσσεται, με το άγχος να φανεί η διαφοροποίηση, καταντά μια κουραστική επανάληψη. Αν οι προεκλογικές στρατηγικές δεν στηρίζονται στη λογική πως στη χώρα υπάρχει γενική αμνησία, τότε η τακτική που υιοθετείται αφορά πρωτίστως στους λεγόμενους σκληρούς πυρήνες του κομματικού πελατολογίου. Σε αυτούς, δηλαδή, που βλέπουν ως συνωμοσία «τις αποδείξεις και ονόματα» για τις μίζες.
Είναι προφανές πως η διατήρηση του σημερινού στάτους κβο στο κυπριακό πολιτικό σύστημα είναι που διατηρεί το χάσμα με τους πολίτες. Η αποχή ευνοεί τους δυο μεγάλους πόλους, που φέρουν και τη μεγαλύτερη ευθύνη για την πορεία της χώρας. Κι αυτό γιατί κυβέρνησαν, διαχειρίστηκαν την εξουσία και πολιτικές και προφανώς και η συμμετοχή τους σε φαγοπότια ήταν μεγαλύτερη.
Είναι σαφές πως η αποχή δεν είναι η λύση, φαντάζει όμως ως επιλογή του καναπέ. Δυστυχώς, νέοι άνθρωποι είτε δεν συμμετέχουν στο πολιτικό γίγνεσθαι είτε όσοι εμπλέκονται, σε μεγάλο βαθμό απορροφούνται από το σύστημα. Είναι σαφές πως τα κόμματα χρειάζονται εκδημοκρατισμό και συνεχή ανανέωση. Αυτό μπορούσε να λειτουργήσει θετικά στην κοινωνία, εάν δεν επικρατούσε κλίμα αδιαφορίας. Εάν όντως η πολιτική έχει την έννοια του διαλόγου, του επιχειρήματος, του ορθού λόγου, της παραγωγής ιδεών και λύσεων, τότε δεν έχει καμία σχέση με το σημερινό σύστημα. Και το ζητούμενο είναι εάν παραδίδεται εσαεί η πολιτική και η κοινωνική δράση στα χέρια ανικάνων και κοντόφθαλμων. Αφήνεται η πολιτική να ταυτίζεται μόνο με τη διαφθορά και τη διαπλοκή ή προσφέρεται διέξοδος; Η αδιαφορία είναι σύμμαχος της σημερινής κατάστασης πραγμάτων. Θα πανηγυρίζουν τη νύκτα των εκλογών και ατσαλάκωτοι θα συνεχίσουν τα παραμυθιάσματα και τις αρπαχτές.