Η αναξιοπιστία των πολιτικών: Τροφοδοτούν μονίμως αντιπαραγωγικές πελατειακές σχέσεις
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Δρα Παναγιώτη Κ. Αυξεντίου*
Κατά κανόνα, οι σφυγμομετρήσεις κοινής γνώμης, όπου υπάρχει ελευθερία έκφρασης, δεν βγάζουν κολακευτικές εικόνες πολιτικών. Παρ’ όλες τις προσπάθειες καλυτέρευσης στατιστικών μεθόδων και στοιχείων οι προβλέψεις των μελετών δεν επιβεβαιώνονται σε βαθμό αρκετά υψηλό που να εμπνέει εμπιστοσύνη στην πράξη.
Οι παρατηρούμενες τεχνικές ατέλειες δεν υποδεικνύουν εγκατάλειψη χρήσεως αλλά προσοχή στην ερμηνεία των αποτελεσμάτων. Τα χαμηλά ποσοστά εμπιστοσύνης των πολιτικών, και αν οι τεχνικές ατέλειες εξαφανιστούν πλήρως, δεν θα αλλοιώσουν το γενικό κλίμα κατηφορικής ποιότητας της πολιτικής κουλτούρας.
Η ακρίβεια στην επιστήμη είναι απαραίτητη. Όμως μερικές φορές κάποιες παρεκκλίσεις είναι ευπρόσδεκτες στις κοινωνικές σχέσεις. Η ακρίβεια θα ήτο ευπρόσδεκτη για τους δικτάτορες, αλλά ανάθεμα για τον υπόδουλο κόσμο, διότι θα εχρησιμοποιείτο σαν όπλο χειραγώγησης και παράτασης της δικτατορίας. Στη δημοκρατία όπου η ελεύθερη σκέψη και ψήφος πρυτανεύουν, η ακρίβεια των δημοσκοπήσεων γίνεται εκφραστής του εθνικού συμφέροντος, με μόνα πιθανά θύματα τους κυβερνώντες, οι οποίοι είτε εκ πεποιθήσεως αρνούνται αλλαγή της πολιτικής ιδεολογίας τους, είτε όταν δουλοπρεπώς κυβερνούν με βάση τις δημοσκοπήσεις παραδίδουν την αρχηγία και γελοιοποιούνται σαν ανεμόμυλοι χωρίς πολιτικές αρχές. Οι δημοσκοπήσεις τόσο στην Κύπρο όσο και στις τόσες άλλες χώρες του κόσμου αποτελούν θλιβερό κατάντημα της δημοκρατίας. Προσπάθειες αμφισβήτησης των στατιστικών αποτελεσμάτων είναι μάταιες όταν οι αριθμοί μιλούν τόσο πειστικά που όλοι οι τσαρλατανισμοί των επικοινωνιολόγων δεν μπορούν να αλλοιώσουν.
Αν λέγεται ότι η πολιτική είναι σοβαρή υπόθεση για να αφήνεται στα χέρια των στρατηγών, κάτι αντίστοιχο ισχύει για τους πολιτικούς, οι οποίοι δεν κοιτάζουν πέραν των επόμενων εκλογών. Ενώ οι στρατηγοί κοιτάζουν προς τα πίσω βασιζόμενοι στη στρατηγική των πολέμων του παρελθόντος, οι πολιτικοί με πυξίδα τις επερχόμενες εκλογές τροφοδοτούν τις αντιπαραγωγικές πελατειακές σχέσεις θυσιάζοντας μακροχρόνιες θεμελιακές επενδύσεις που οδηγούν σε εθνικά ευεργετήματα στο βωμό του προσωπικού συμφέροντος.
Εκ των πραγμάτων, αφού οι στρατιωτικοί στην Κύπρο βρίσκονται στο περιθώριο, στο θέατρο των εξελίξεων δρουν αποκλειστικά οι πολιτικοί. Με την πάροδο του χρόνου ο κόσμος ενσυνειδητοποίησε την ανικανότητα των πολιτικών αρχηγών και σταδιακά εξέφραζε την αναξιοπιστία του απέναντί τους και των κομμάτων τους, αλλά δυστυχώς με κύριο μέσο, μη αποτελεσματικό, την αποχή από εκλογές. Το σκηνικό μαντρισμένων οπαδών της δεξιάς και αριστεράς, μαζί με την απάθεια των υποστηρικτών ενός κατακερματισμένου πολιτικού κέντρου επιτρέπει στα κόμματα και στους αρχηγούς τους να συνεχίζουν ανενόχλητοι και χωρίς φόβο την πεπατημένη. Αυτή η πολιτική κατάσταση, οργανωτικά ανεπαρκής και αναποτελεσματική στην επίτευξη εθνικών στόχων, αντί βελτίωσης οδεύει με τους δικούς της ρυθμούς και μηχανισμούς στην κατιούσα, και σε συνδυασμό με το μικρό μέγεθος της Κύπρου και το μεγάλο βαθμό απειρίας και υπέρμετρης βλακείας, υπήρξαν καταστροφικοί παράγοντες για τον Κυπριακό Ελληνισμό. Πρωταγωνιστές της καταστροφής ήταν η Κυβέρνηση Παπάγου που άμυαλα πυροδότησε τον ένοπλο αγώνα της ΕΟΚΑ και η Χούντα, η οποία με την ΕΟΚΑ Β πραξικοπηματικά ονειρευόταν μετάλλαξη της από παρία της οικουμένης σε χαϊδεμένο βαφτιστήρι των Αγγλο-Αμερικανών.
Σύμφωνα με το Κυπριακό σύνταγμα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει εξουσίες σχεδόν δικτατορικές, επομένως και μέγιστη ευθύνη για το πολιτικό γίγνεσθαι. Το ιστορικό όλων των Κυπρίων Προέδρων είναι καταθλιπτικό. Ελαφρυντικά των καταστροφικών τους πρωτοβουλιών παρατίθενται μόνο από πολιτικά αστοιχείωτους. Τελευταίος ιστορικά στη σειρά βρίσκεται ο Αναστασιάδης, ο οποίος σαν γνήσιος Λεμεσιανός μετέτρεψε την πολιτική σε καρναβάλι τρικλιζομένων μέθυσων. Δεν χρειάζεται να υποδειχθεί ότι το μεθύσι μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνο αποπροσανατολισμό ανάλογο με το βαθμό αποσύνδεσης της γλώσσας από τον εγκέφαλο. Αυτή η αποσύνδεση φαίνεται ότι εκδηλώθηκε στο κείμενο του μνημονίου Αναστασιάδη – Έρογλου.
Το μνημόνιο του Φεβρουαρίου του 2014 αποτελεί έγγραφη ολική παράδοση της Κύπρου στις τουρκικές απαιτήσεις, την οποία ο Αναστασιάδης προσπάθησε ανεπιτυχώς να διασκεδάσει σε δίωρη τηλεοπτική εκπομπή. Σε μετέπειτα δηλώσεις του, με τον συνηθισμένο εκνευριστικά εκρηκτικο-θεατρινικό τρόπο του, απέδωσε τις καταστροφικές παραχωρήσεις του σε παραπλάνηση του από ξένους παράγοντες. Το πώς ερμηνεύεται και τι πνευματικές ανικανότητες στοιχειοθετούν την έννοια της παραπλάνησης αφήνεται στην κρίση του αναγνώστη. Η μετέπειτα συμπεριφορά του Προέδρου είναι αρκετά διαφωτιστική από τη δήθεν ενημέρωση της Βουλής τον Φεβρουάριο του 2016, στην οποία με στροφή 180° αφιέρωσε τον μισό χρόνο εξυμνώντας τώρα το μνημόνιο του Φεβρουαρίου του 2014. Εφόσον τίποτε καινούριο δεν ανέφερε στην ομιλία του, μήπως η εκτεταμένη επανάληψη και εξύμνηση του μνημονίου του Φεβρουαρίου του 2014 ήτο μια έμμεση και αρκούντως ηχηρή συγγνώμη από τους δυτικούς κύκλους τους οποίους αδίκως κατηγόρησε ότι τον παραπλάνησαν; Άλλαξε το παραμύθι για να συγχίσει τους Τούρκους ή μήπως είναι ο ίδιος συγχυσμένος; Μήπως πιστεύει ότι μπορεί να κοροϊδεύει τον κόσμο με το προσωπείο του επικοινωνιολόγου και συνεχώς να προσθέτει καινούριες μεγαλοστομίες στο οπλοστάσιο της παραπληροφόρησης του, όταν με φραστικές παραλλαγές αλλά με μεγαλύτερο στόμφο τα παλιά συνθήματα-τροφή εθνικοφρωνικής μεγαλομανίας: «ομφαλός της γης» και «γέφυρα που ενώνει ανατολή και δύση» αντικαθίστανται με αλλά εξίσου μυθομανιακά όπως «φάρος δημοκρατικής σταθερότητας στη Μεσόγειο», «ίνδαλμα ειρηνικής συμβίωσης θρησκειών» και «κομβικός τροφοδότης ενέργειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης»;
Σκοπός του παρόντος δημοσιεύματος είναι φανερό ότι δεν μπορεί να είναι η λεπτομερής αξιολόγηση των από ανεξαρτησίας προέδρων που απαιτεί έκταση, εκλογή πολλών κριτηρίων και εκτεταμένες αναλύσεις, αλλά η χάραξη μιας γενικής εικόνας. Με δανεισμό από τη ζωγραφική δεν παρουσιάζεται στο άρθρο ένας κλασικός πίνακας αλλά ένας εξπρεσσιονιστικός με χοντρές πινελιές. Σ’ αυτό το γενικό φόντο με μοναδικό κριτήριο τον χειρισμό του Κυπριακού, όλοι οι πρόεδροι έχουν να επιδείξουν αποτυχίες παρά επιτυχίες. Το στίγμα της αποτυχίας βρίσκεται στο κέντρο του ενδιαφέροντος γιατί, στις τωρινές συνθήκες κινδύνων ευρύτερης ανάφλεξης στη γεωγραφική μας περιοχή, συνδέεται με την επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού.
Με γνώμονα αυτό το κριτήριο, ο πιο επικίνδυνος πρόεδρος αν δεν είναι ο Αναστασιάδης, έχει την ευκαιρία λόγω της επικινδυνότητας των παρούσων συνθηκών και πιθανών μελλοντικών ανακατατάξεων να πάρει το χρίσμα. Παράλληλα, όμως, μπορεί στο μέλλον να διεκδικήσει το προεδρικό αριστείο αλλά για το χρίσμα θα χρειαστεί τη βοήθεια του Ερτογάν στο πνεύμα και όραμα του Σχεδίου Ανάν, το οποίο στενά ενώνει και τους δύο. Η βοήθεια του Τούρκου προέδρου θα είναι ένα ελάχιστο αντίτιμο με μαζοχιστικά κριτήρια για την απόλαυση που αποκομίζει από το ‘γώνιασμα’ Αναστασιάδη.
- Ομότιμου Καθηγητή των Οικονομικών του Πανεπιστημίου Calgary, Canada