Πενταμερής και κουροφέξαλα: Ζητούμε να είμαστε κανονική χώρα, με λογική
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
Η ιδέα για σύγκληση πενταμερούς διάσκεψης για το Κυπριακό συντηρείται κυρίως από τουρκικής πλευράς και αποσκοπεί σε ένα διαχρονικό στόχο: να δώσει διεθνή αναγνώριση, έστω και αναδρομική, στο ψευδοκράτος.
Το 1960 τη Συνθήκη υπέγραψαν ο Πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Μακάριος και Κουτσιούκ. Η κατάργηση ή τροποποίηση οποιασδήποτε διεθνούς συνθήκης, γίνεται από τα κράτη που την έχουν συνομολογήσει. Είναι προφανές πως η τουρκική πλευρά δεν πρόκειται να αποδεχθεί τούτο καθώς από το 1983, όταν δηλαδή είχε ανακηρύξει το ψευδοκράτος, ισχυρίζεται ότι οι Τ/κ έχουν κράτος και πως δεν είναι κοινότητα αλλά λαός. Η πενταμερής ή οποιοδήποτε άλλο σχήμα στο οποίο θα μετέχει αντιπροσωπεία του κατοχικού μορφώματος, εκτιμούμε ότι θα βασίζεται στην πιο πάνω θέση και, αν γίνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δεκτή, θα δικαιώσει την πολιτική της ότι «η νέα κατάσταση πραγμάτων» θα προκύψει από τη μετεξέλιξη της «ΤΔΒΚ» και της Κυπριακής Δημοκρατίας στα συνιστώντα κρατίδια της «ομοσπονδίας». Σε τέτοιο σχήμα και ανεξαρτήτως περιεχομένου της συμφωνίας που θα προκύψει, η μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας θα ενταφιαστεί και θα υπάρχει μόνο στη φαντασία των ημετέρων που θα υπογράψουν τη συμφωνία.
Αξίζει να υπενθυμίσουμε πως το 2004 επί σχεδίου Ανάν, δεν έγινε διάσκεψη για τις εγγυήσεις. Το θέμα ρυθμίστηκε μέσα από τις πρόνοιες του σχεδίου, όταν άσκησε την επιδιαιτησία του ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών. Εκπρόσωποι της Ελλάδος και της Τουρκίας είχαν πραγματοποιήσει διμερείς συναντήσεις στο Μπούργκερνστοκ τον Μάρτιο του 2004, χωρίς να υπάρξει καμία σύγκλιση. Με το έγγραφο του Τούρκου ΥΦΕΞ, Ζιγιάλ (τα έντεκα σημεία), ικανοποιήθηκε η Άγκυρα και στο κεφάλαιο αυτό.
Εάν ο Μουσταφά Ακιντζί λειτουργούσε αυτόνομα από την Τουρκία και δεν είχε εξαρτήσεις από το καθεστώς της Άγκυρας, θα μπορούσε ίσως να συμφωνήσει με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη για την ασφάλεια της Κύπρου, χωρίς να περιλαμβάνονται εγγυήσεις ή διατάξεις με υπαινιγμούς για «δυνατότητα στρατιωτικής επέμβασης», και συνθήκη συμμαχίας που προέβλεπε την παραμονή στρατευμάτων.
Το θέμα της ασφάλειας θα έπρεπε να είχε ήδη συζητηθεί. Κάθε χώρα, κοινωνία, λαός, για αυτό που πρωτίστως ενδιαφέρεται είναι η φυσική επιβίωσή του. Και αυτή προϋποθέτει αποτελεσματική ασφάλεια. Να έχει και να αισθάνεται ασφάλεια και να λειτουργεί ελεύθερα σε μια δημοκρατική πολιτεία. Στην περίπτωση του Κυπριακού, ενώ όλοι αναγνωρίζουν πόσο σημαντικό είναι το κεφάλαιο αυτό, αποφασίσθηκε ότι θα συζητηθεί τελευταίο. Είναι καλύτερα να ασχολούνται με διακυβέρνηση και να μην αγγίζουν το εξ ορισμού σημαντικότερο ζήτημα; Απάντηση και εξήγηση υπάρχει. Πειστικό επιχείρημα από ε/κ πλευράς δεν μπορεί να βρεθεί. Κατά τα άλλα ήθελαν στη Λευκωσία να εμπλέξουν την Άγκυρα στο Κυπριακό. Αυτό που θέλουμε είναι να είμαστε μια κανονική χώρα με κανονικούς πολίτες, χωρίς παρεκκλίσεις από τη λογική. Ζητούμε πολλά;