Κοινωνία υποκρισίας… Κανείς δεν πρέπει να εκπλήσσεται με τις λαμογιές
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ο θαλάσσιος διάδρομος για την ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα προχωράει γρήγορα και σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα ενημερώνει η αμερικανική USAID
Προβάδισμα με βραχεία κεφαλή του ΔΗΣΥ έναντι του ΑΚΕΛ για τις ευρωεκλογές: Δημοσκόπηση για τις εκλογές της 9ης Ιουνίου στην Κύπρο, ποιοι υποψήφιοι προηγούνται
Του Κώστα Βενιζέλου
Σε μια κοινωνία της αρπαχτής, που έχει αναδείξει τη μίζα σε επίσημο χορηγό της πολιτικής ζωής (Focus κ.λπ. και κ.λπ.), τίποτε δεν θα πρέπει να εκπλήσσει, ιδιαίτερα όταν το σύστημα όχι μόνο επιβιώνει, αλλά ανακυκλώνεται με τα ίδια πρότυπα σε καινούργια εκδοχή.
Είμαστε μια κοινωνία, η οποία παρουσιάζεται, για παράδειγμα, να εκπλήσσεται κάθε χρόνο από τα σημεία και τέρατα που καταγράφονται στην έκθεση του Γενικού Ελεγκτή, ο οποίος σε κάποια θέματα επαναλαμβάνεται, καθώς διορθωτικές ενέργειες από μέρους του κράτους δεν γίνονται. Εάν υπάρχει ειλικρίνεια, δεν θα πρέπει να εκπλήσσουν αποφάσεις για αλλαγές ζωνών, για τα πάρτι που γίνονται με τις τουρκοκυπριακές περιουσίες, με τις «λάθος εκτιμήσεις» στην αξιολόγηση κτηρίων, με τις διαδικασίες των προσφορών που μπάζουν από παντού.
Δεν πρέπει να εκπλήσσει κανένα ότι με «ξένα κόλλυβα κάνουν μνημόσυνα» (πληρώνουν, αποζημιώνουν, αγοράζουν). Επειδή, όμως, η υποκρισία περισσεύει σε αυτό τον τόπο, ο καθένας προσπαθεί να φορτώσει ευθύνες στον άλλον και όλοι μαζί να δηλώνουν αθώοι. Αποτελεί παράδοση και θεωρείται περίπου ως δεδομένο πως τα χωράφια του πολιτικά εκτεθειμένου προσώπου (μπράβο διατύπωση) θα αναβαθμιστούν και το κέρδος θα είναι αυτόματο και χωρίς να κοπιάσει κανένας. Χρειάζεται μόνο μοιρογνωμόνιο και μια πολιτική απόφαση. Μέχρι να φθάσει στην απόφαση αυτή, όμως, πολλά μπορούν να γίνουν. Πολλά μπορούν διαδραματισθούν, τα οποία δεν αποδεικνύονται αλλά τα υποψιαζόμαστε.
Πολλές φορές οι συζητήσεις, κουραστικές και επαναλαμβανόμενες, κενού περιεχομένου, επικεντρώνονται στα επουσιώδη. Κι αυτό γιατί στην ουσία βρίσκονται κάποτε αυτοί, κάποτε οι άλλοι και ενίοτε όλοι μαζί «να βάζουν το δάκτυλο στο μέλι».
Η οικονομική χρεοκοπία αντιμετωπίζεται ακόμη και με δανεικά. Η οικονομική κρίση αντιπαλεύεται, φτάνει να έχεις μπούσουλα και να μην αποδεχθείς πως για να σωθείς πρέπει η χώρα να μετατραπεί σε αποικία χρέους. Η κρίση των θεσμών για να μπορέσει να ξεπεραστεί πρέπει να υπάρξουν ανατροπές και κάθαρση. Και η κάθαρση δεν σημαίνει μόνο να φυλακίζονται όσοι εμπλέκονται σε ατασθαλίες (αυτό πρέπει να γίνει και σύντομα), αλλά παράλληλα θα πρέπει να τεθούν εκτός του συστήματος όσοι βρίσκονται στο μεγάλο κάδρο που δείχνει τους ενόχους. Όσοι βρίσκονται στο μεγάλο κάδρο και ήταν πρωταγωνιστές στο παιγνίδι της διαπλοκής και των υπόγειων συναλλαγών, των σκοτεινών καναλιών της διαδρομής του βρόμικου χρήματος, του διακανονισμού, των διαδικασιών, πρέπει να εκτεθούν και να τιμωρηθούν. Η κοινωνία πρέπει να τους θέσει εκτός, να τους απομονώσει, να τους στείλει στο απομονωτήριο.
Δεν είναι τυχαίο που το πολιτικό σύστημα έμαθε να κινείται στην πεπατημένη, να οχυρώνεται πίσω από διακηρύξεις που είναι εγκλωβισμένες στο παρελθόν και γενικόλογο μέλλον, γιατί έτσι διευκολύνει την ανυπαρξία πολιτικής. Έτσι, για κάποιους, διευκολύνει και τις αδιαφανείς συναλλαγές και τις άλλες δουλειές.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Επιβεβαιώθηκε με τον πιο τραγικό τρόπο: Οι καλοί «φεύγουν» νωρίς. Και ο Νεόφυτος «έφυγε» πριν τα όνειρά του να περπατήσουν στη ζωή. Καλό ταξίδι, μικρέ.