Γνωμες
#Tags:
ζωήφόβοςΧόρχε ΜπουκάιΓιατί η ζωή, ξεκινά εκεί που τελειώνει ο φόβος….
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
Λένε πως η μεγαλύτερη φυλακή είναι το τι πιστεύουν οι άλλοι για μας. Προσωπικά θεωρώ πως η μεγαλύτερη φυλακή, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο ίδιος μας ο εαυτός, ο φόβος μας, ιδιαίτερα σήμερα, στο επιφανειακό και κατοχικό σήμερα…
Όνειρα καθημερινά γκρεμίζονται, γιατί τα πόδια σου τρέμουν και δε σ’ αφήνουν να φτάσεις σε όλα εκείνα που θες να πας… Το βόλεμα σε κρατάει και σου λέει μείνε εδώ… στα σίγουρα, πιο δύσκολα είναι ν’ αποτύχεις… Να μάθεις να φεύγεις, χωρίς να σκέφτεσαι τον κίνδυνο. Χωρίς να ηχεί στ’ αυτιά σου η φράση «να προσέχεις», και όχι δεν είναι έκφραση αγάπης αλλά εκφοβισμού. Να μάθεις να δραπετεύεις απ’ όλα όσα νοιώθεις πως σε πνίγουν, σε υποτιμούν, σε υποβαθμίζουν , από τα ψίχουλα που οι άλλοι σου δίνουν και σε σένα δεν αρκούν… Να μάθεις να φεύγεις από τα ψεύτικα, απ’ ότι σου προκαλεί πόνο, απ’ ότι δε φτιάχτηκε για σένα, από τα «παπούτσια που δε χωράς»… Τρέξε και πίσω να μην κοιτάς, παρά μόνο εκεί που θες να πας Και λίγο πριν φύγεις, βρες τη δύναμη και κοίταξε για λίγο τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Ξεσκέπασε τον. Μην κρύβεσαι άλλο. Αντίκρισε το φόβο σου. Κοίταξε τον. Μπορείς. Τρέξε. Γιατί η ζωή ξεκινάει εκεί που τελειώνει ο φόβος, όταν παύεις να υπάρχεις, τότε μόνο ζεις…
Ο ψυχοθεραπευτής και συγγραφέας Χόρχε Μπουκάι γράφει… «Η ακινησία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αμφισβήτηση κάποιων άλυτων φόβων… Ο φόβος της αμφισβήτησης, όσων ξέρω, ο φόβος μήπως δεν ανήκω κάπου, ο φόβος μήπως δεν μπορέσω να γυρίσω πίσω, ο φόβος της αποτυχίας – που συχνά μπερδεύεται με το φόβο της επιτυχίας, και σ΄αυτό το επίπεδο, ο φόβος μήπως τρελαθώ.
Ωστόσο, αν βρισκόμαστε εδώ, είναι γιατί ξέρουμε ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους φόβους αποτελούν δημιουργήματα και επινοήσεις του μυαλού , προκειμένου να ανασταλεί η πορεία μας προς τα εμπρός και να απομακρυνθούμε από τις όποιες αλλαγές.
Αν η επιθυμία μας λοιπόν να πάμε μπροστά είναι πιο ισχυρή από το φόβο μας, τότε θα μπορέσουμε να καταλάβουμε ότι, ναι μεν όλοι έχουμε όρια και αδυναμίες, όμως, κάποιοι απ΄αυτούς τους περιορισμούς δεν είναι κατ΄ανάγκην παντοτινοί.
Σήμερα μπορεί να βρίσκεσαι μπροστά σ΄ένα εμπόδιο που δεν σ΄αφήνει να προχωρήσεις, και αύριο μπορεί να συναντήσεις κι άλλο. Αν όμως σκεφτείς τον εαυτό σου από τη σκοπιά ενός επιπέδου χωρίς σύνορα και μιας αέναης ανάπτυξης, θα πρέπει να παραδεχτείς ειλικρινά ότι δεν υπάρχουν όρια στις δυνατότητές σου.
Το Κόκκινο Σύννεφο ο περίφημος αρχηγός της φυλής των Ινδιάνων Σιού, φωνάζει μια μέρα μπροστά του τους τρεις γιους του. Αισθάνεται ότι γερνάει και πρέπει να διαλέξει διάδοχο. Η φυλή δεν μπορεί να έχει τρεις αρχηγούς. Αν του συμβεί κάτι, ένας και μόνο θα πρέπει να τον διαδεχθεί, κι είναι δική του ευθύνη να αποφασίσει ποιος.
“Παιδιά μου, τους λέει μόλις παρουσιάζονται μπροστά σου, σας κάλεσα εδώ για να διαλέξω ανάμεσά σας τον διάδοχό μου. Για να μπορέσω να διαλέξω σωστά, αποφάσισα να σας θέσω μια δοκιμασία. Θ΄ανεβείτε στο Ιερό Βουνό, τον τεράστιο βράχο που κανένας μέχρι σήμερα δεν κατάφερε να υποτάξει. Αυτός που πρώτος θα το καταφέρει θα είναι ο εκλεκτός μου“.
Ορίζεται η δοκιμασία και τα παιδιά δέχονται την πρόκληση του πατέρα τους, περισσότερο από σεβασμό παρά από φιλοδοξία.
Μια βδομάδα μετά, τη μέρα της Νέας Σελήνης, τη νύχτα των καλύτερων οιωνών, οι τρεις νέοι αρχίζουν να σκαρφαλώνουν με πολλή όρεξη και με το όνειρο να νικήσουν το βουνό.
Εντούτοις, ο ένας πρώτα και οι άλλοι μετά, γυρίζουν ηττημένοι. Η ανάβαση στο βουνό είναι πραγματικά αδύνατη.
‘Ένας ένας, παρουσιάζονται μπροστά στον πατέρα τους για να παραδεχτούν την ήττα τους. Έχοντας απέναντί του το τρίτο από τα παιδιά του, ο αρχηγός αφήνει να φανεί η απογοήτευσή του.
“Βλέπω ότι το Ιερό Βουνό σε νίκησε και σένα…”
“Ναι, και λυπάμαι, πατέρα, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Προς το παρόν με νίκησε ο Βράχος…”
“Προς το παρόν; θέλεις να πεις, δηλαδή, ότι έφτασες πολύ κοντά στο στόχο; έτσι είναι;” ρωτάει ο αρχηγός.
“Όχι….δεν έφτασα ούτε στα μισά της πλαγιάς του βουνού”, λέει αυτός που αργότερα θα γινόταν ο αρχηγός της φυλής. “Ξέρω, όμως, ότι εκείνο έχει ήδη φτάσει στο τελικό του μέγεθος, ενώ εγώ… ακόμη μεγαλώνω”.
Στο ξεκίνημα αυτού του δρόμου προς την αυτογνωσία, δεν είναι πολύ πιθανό να δούμε κάποια άμεση αλλαγή, κι αν είμαστε ανυπόμονοι, τότε ενδέχεται να χρειαστεί ακόμη περισσότερη αναμονή. Σίγουρα, όμως, μια μέρα, ενώ θα έχουμε ξεχάσει εντελώς αυτό το ζήτημα και θα σκεφτόμαστε κάποιο -οποιοδήποτε- πρόβλημα, θα νοιώσουμε άξαφνα ότι κάτι μέσα μας έχει αλλάξει, και θα ξέρουμε πως αυτή η αλλαγή θα ισχύει για πάντα. Σε άλλους συμβαίνει νωρίτερα και σ΄ άλλους αργότερα.
Τα λουλούδια ανθίσουν στον κήπο σου, αλλά αν δεν ανοίξεις το παράθυρο δεν θα χαρείς ποτέ το άρωμά τους .Τα χελιδόνια θα ξανάρθουν την Άνοιξη αλλά αν μείνεις κλεισμένος στο υπόγειο δεν θα ξέρεις καν πως τελείωσε ο χειμώνας. Ο ήλιος σίγουρα θα ξαναβγεί αύριο, αλλά αν δεν σηκώσεις τα μάτια στον ουρανό οι ακτίνες δεν θα σου φωτίσουν το πρόσωπο. Αν μείνεις ακίνητος, υπερβολικά ακίνητος παύεις να είσαι άνθρωπος, γίνεσαι άγαλμα και η ζωή παύει να κυλάει μέσα σου…..