Υποχείριο συμφερόντων ο ΟΗΕ, 70 χρόνια μετά
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Πανίκου Παναγιώτου – www.philenews.com
Ήταν σχεδόν όλοι εκεί για να γιορτάσουν τα 70χρονα των Ηνωμένων Εθνών. Εκλεγμένοι πρόεδροι, πρωθυπουργοί, δικτάτορες και βασιλιάδες. Ήταν 26 Ιουνίου 1945 όταν στην Όπερα του Σαν Φρανσίσκο εγκρίθηκε ο Καταστατικός Χάρτης. Η αρχή είχε γίνει με 51 χώρες-μέλη και σήμερα είναι 193.
Το σύνηθες ερώτημα που τίθεται κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, είναι κατά πόσο ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών ανταποκρίνεται πλέον στις σημερινές ανάγκες και προκλήσεις.
Ξεκινώντας από το δικό μας πρόβλημα, το Κυπριακό, διαπιστώνουμε τη χρησιμότητά του μόνο από το γεγονός ότι αποτελεί το μοναδικό διεθνές όργανο που εγγυάται -όχι πάντα κατά απόλυτο τρόπο- τη διεθνή νομιμότητα. Συνάμα όμως διαπιστώνουμε και την ανικανότητά του να εφαρμόσει τις δικές του αποφάσεις και τα δικά του ψηφίσματα.
Ο ΟΗΕ προσφέρει σημαντικό ανθρωπιστικό έργο, σώζει ζωές και περιορίζει την εξάπλωση ασθενειών. Συνάμα όμως επιδεικνύει εγκληματική ολιγωρία και αδιαφορία για πολέμους, εμφύλιες συρράξεις, γενοκτονίες, κατοχές και παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Βέβαια, η ευθύνη δεν μπορεί να αποδίδεται αόριστα σ’ έναν οργανισμό όπου εκπροσωπείται η παγκόσμια κοινότητα. Επομένως, την κυριότερη ευθύνη φέρουν πρώτα τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, τα οποία ψηφίζουν και ενεργούν με βάση τα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντά τους. Και τις πλείστες φορές, θέτουν σε δεύτερη μοίρα τον ανθρώπινο πόνο.
Η περίπτωση της Συρίας, για παράδειγμα, αναδεικνύει την αναποτελεσματικότητα του ΟΗΕ λόγω ακριβώς αυτής της πραγματικότητας. Συμφέροντα ισχυρών κρατών συναντώνται και συγκρούονται στην περιοχή.
Αν η Ουάσιγκτον, η Μόσχα και η Ευρωπαϊκή Ένωση συνεργάζονταν από την αρχή, το Ισλαμικό Κράτος θα ήταν ανύπαρκτο σήμερα, ενώ εκατομμύρια άνθρωποι δεν θα αναγκάζονταν να ξεριζωθούν από τα χώματά τους.
Άρα, δεν φταίει ο ΟΗΕ ως οργανισμός για τη σημερινή θλιβερή εικόνα. Ευθύνονται αυτοί που καθορίζουν τις αποφάσεις του και που λειτουργούν με δυο μέτρα και δυο σταθμά.
Ο ΟΗΕ ήταν και είναι αναγκαίος. Όχι όμως ως άβουλος οργανισμός και υποχείριο συμφερόντων, αλλά ως αξιόπιστο προπύργιο για τη διασφάλιση της ειρήνης, της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας.
Εβδομήντα χρόνια μετά, τίποτα δεν άλλαξε: πόλεμοι, σφαγές και καταστροφές. Και το όνειρο του πολίτη του κόσμου παραμένει όνειρο, μαζί με το «Imagine» του Τζον Λένον.
Για φανταστείτε λοιπόν πόσο αλλιώτικη θα ήταν η γιορτή των 70χρονων του ΟΗΕ, αν σήμερα όλοι οι άνθρωποι ζούσαν με ειρήνη. Χωρίς απληστία, χωρίς πείνα.
Χωρίς κανένα λόγο για να σκοτώσουν και να σκοτωθούν…