Με αφορμή το “ελληνικό ζήτημα”: Όχι στον βαμπιρικό θατσερισμό
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Γιατί έπρεπε να είναι μυστική η συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών της Ελλάδας και της Τουρκίας; Έγινε κρυφά στο Λονδίνο ενόψει της επίσκεψης του Πρωθυπουργού στην Άγκυρα
Κρύβουμε την Αποκλειστική Οικονομική μας Ζώνη από τους Τούρκους; Τα θαλάσσια πάρκα στα ελληνικά πελάγη, έδωσαν στην Άγκυρα να το καταλάβει, αλλά δεν μιλά ποτέ για ΑΟΖ
Του Τάσου Τσακίρογλου*
Το «ελληνικό ζήτημα» έφερε στο προσκήνιο τη βαθιά υπαρξιακή κρίση της Ευρώπης, κυρίως όσον αφορά τις αξίες και τις αρχές της, οι οποίες παραβιάζονται βάναυσα από τις επιλογές των κυρίαρχων ελίτ, με επικεφαλής τη γερμανική. Η γηραιά ήπειρος βιώνει έναν νέο πόλεμο στο έδαφός της, προς το παρόν πολιτικό και κοινωνικό, ο οποίος όμως βάζει τις χειρότερες υποθήκες για το μέλλον.
Η προχθεσινή συζήτηση στο ευρωκοινοβούλιο έδειξε τη διχοστασία που επικρατεί, αφού από τη μια υπήρξε η άποψη του Βερολίνου και των δορυφόρων του, η οποία συνοψίζεται στο δόγμα της αέναης λιτότητας, και από την άλλη, η άποψη αρκετών πολιτικών δυνάμεων που επιθυμούν να ξαναδούν την Ευρώπη να βαδίζει στον δρόμο του ουμανισμού και της κοινωνικής δικαιοσύνης, με προτεραιότητα τον άνθρωπο.
Αυτοί οι δύο δρόμοι είναι ασύμβατοι και γεννούν το παρόν δίλημμα. Φυσικά, υπάρχει και ο «τρίτος δρόμος», όχι αυτός της κάλπικης σοσιαλδημοκρατίας, αλλά εκείνος της ακροδεξιάς, του εθνικισμού και του φασισμού. Δυστυχώς, η σημερινή πολιτική της κυρίας Μέρκελ και των συν αυτή είναι βούτυρο στο ψωμί ακριβώς αυτών των εξτρεμιστικών δυνάμεων, οι οποίες αιματοκύλισαν την ήπειρο επανειλημμένα. Η πολιτική της ταπείνωσης και του εξευτελισμού χωρών όπως η Ελλάδα είναι η καλύτερη στήριξη στην προεκλογική εκστρατεία της Μαρί Λεπέν και του Νάιτζελ Φάρατζ.
Η πεντάμηνη διαπραγμάτευση της ελληνικής κυβέρνησης με τους «θεσμούς» υπήρξε χρήσιμη, προκειμένου να αντιληφθούμε τα όρια και τους περιορισμούς της όποιας σύγκρουσης με το χρηματοπιστωτικό ιερατείο, το οποίο χρησιμοποιεί το ευρώ και τη λιτότητα ως μέσα κυριαρχίας και διακυβέρνησης. Οι ευρωπαϊκοί λαοί οφείλουν να συνειδητοποιήσουν την κρισιμότητα της περιόδου, διότι βαδίζουμε σαν υπνοβάτες στο γκρεμό. Η αφύπνιση των μαζικών κινημάτων είναι ζωτική παράμετρος για τις εξελίξεις, αφού μόνον ο λαϊκός παράγοντας μπορεί να κάνει τη διαφορά, πανευρωπαϊκά. Το «όχι» στο πρόσφατο δημοψήφισμα στην Ελλάδα άνοιξε ένα παράθυρο ελπίδας και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση και για άλλες χώρες.
Ήδη στη Βρετανία, οργανώσεις της Αριστεράς το θέτουν ως συμβολικό αίτημα απέναντι στον βαμπιρικό θατσερισμό του Ντέιβιντ Κάμερον. Το ερώτημα παραμένει: «Μπορούμε;».
* Ο Τάσος Τσακίρογλου είναι αρχισυντάκτης στο Efsyn.gr
Αθηναϊκό Πρακτορείο-ΜΠΕ