Ελλαδα
#Tags:
ΕλλάδακαρκίνοςχειρουργόςΘανάσης Σεφερλής: «Για μένα ο καρκίνος ήταν ο καλύτερος δάσκαλος, μου έμαθε τη ζωή που δεν ήξερα»…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Αντικαθίσταται ο Τούρκος υφυπουργός Εξωτερικών ‘Ακτσαπαρ, υπεύθυνος για τον πολιτικό διάλογο με την Ελλάδα: Αλλαγές και σε άλλα κρίσιμα πόστα
Οι ηγέτες της άκρας δεξιάς εστιάζουν πάντα σε όλα τα σημάδια φθοράς της εποχής, που για αυτούς είναι σημάδια παρακμής: Πως χρησιμοποιούν τη «λογική» του φόβου
Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
«Με κομμένη την ανάσα πηγαίνω προς τη μοναδική πόρτα του δωματίου. Νιώθω ανήμπορος να αντιδράσω, τα βήματα ακούγονται πολύ κοντά. Η αγωνία μου κορυφώνεται, νιώθω ότι η καρδιά μου θα σπάσει… Ένας άντρας εμφανίζεται, ή μάλλον μια ανδρική σιλουέτα· φορά ένα μακρύ σκούρο ράσο και μια ημιδιαφανή κουκούλα, που αφήνει ακάλυπτα μόνο τα μάτια και κάνει δυσδιάκριτα τα χαρακτηριστικά του.
Κοιτάζει κάπως αμήχανα και διστακτικά. Παίρνω θάρρος να μιλήσω πρώτος. «Ποιος είσαι;» τον ρωτώ. «Ο καρκίνος», μου απαντά. «Και… και τι θέλεις εδώ;» ρωτώ με τρεμάμενη φωνή. «Εσύ με κάλεσες. Εγώ δεν πάω ακάλεστος σε κανέναν, και όταν με καλούν, προσφέρω τη βοήθειά μου». «Εγώ σε κάλεσα; Με κοροϊδεύεις; Τι είδους βοήθεια είναι αυτή που προσφέρεις; Να σκοτώνεις τους ανθρώπους;» «Δε σκοτώνω κανέναν χωρίς τη θέλησή του. Οι άνθρωποι σκοτώνονται μόνοι τους, με τον τρόπο που ζουν, με τις συνθήκες που δημιουργούν. Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν ήρθα εδώ να μιλήσουμε γενικά και αόριστα για άλλους ανθρώπους, ήρθα να βοηθήσω εσένα, άσχετα αν αυτά που θα σου πω μπορεί να ισχύουν και για άλλους». «Είμαι σε σύγχυση, δεν καταλαβαίνω αυτά που μου λες. Σε φοβάμαι και δε θέλω τη βοήθειά σου», απαντώ θυμωμένος, αλλά κατά βάθος είμαι γεμάτος περιέργεια για όσα έχει να μου πει. Αν διαγνωστείς με καρκίνο, δεν τελειώνει η ζωή σου. Σου δίνεται μια ευκαιρία να την κάνεις πιο ουσιαστική και αληθινή” γράφει…
Πως τον προσκάλεσε αναρωτήθηκα; Τι να εννοούσε άραγε; «Ο τρόπος ζωής», μου απάντησε. «Οι αρνητικές σκέψεις. Θεωρούμε πως τα βάσανα θα τελειώσουν όταν τελειώσει η ζωή. Και εγώ έκανα τέτοιες σκέψεις… Για μένα ο καρκίνος ήταν ο καλύτερος δάσκαλος, μου έμαθε τη ζωή που δεν ήξερα. Να ζω το τώρα και να μην εστιάζομαι σε πράγματα εφήμερα και ανούσια. Να ζω το τώρα. Μέσα από τον καρκίνο, έμαθα εμένα…»
Λέγεται Θανάσης Σεφερλής. Χειρούργος ορθοπεδικός. Η διάγνωση του με κακοήθη όγκο στον εγκέφαλο τον παρότρυνε σε μία συγγραφική κατάθεση ψυχής με τίτλο «Καρκίνος, δάσκαλος και φίλος». Μια εξομολόγηση-στοχασμός για τη ζωή και τον θάνατο, για την ελπίδα και την απελπισία. Η ματιά του γιατρού είναι καθαρή, ο λόγος του ειλικρινής και το βλέμμα του καθησυχαστικό για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη που έρχεται αντιμέτωπη με την οδύνη. Μέσα όμως, από το πανθομολογούμενο τραγικό, αναδεικνύει τον δρόμο της ελπίδας ως ένα χρήσιμο οδοδείκτη όχι μόνο για τους ανθρώπους που πάσχουν από καρκίνο αλλά και για όσους είναι κοντά τους. Στέκει συνοδοιπόρος παρέχοντας στους μεν πρώτους συναισθηματική υποστήριξη, βοηθώντας τους δεύτερους να κατανοήσουν κυρίως τον άνθρωπο που πονά.
«Οι άνθρωποι σκοτώνονται μόνοι τους, με τον τρόπο που ζουν, με τις συνθήκες που δημιουργούν». Δεν το πιστεύει απλά αλλά το κάνει οδοδείκτη του ! Γράφει σχετικά : « Ο καρκίνος αποτελεί συχνά μια ένδειξη προβλημάτων σε διάφορους τομείς της ζωής ενός ανθρώπου, προβλημάτων που έχουν συσσωρευτεί ή μεγεθυνθεί από μια σειρά καταπιεστικών καταστάσεων. Ο καρκινοπαθής που αντιδρά στα διάφορα προβλήματα και άγχη με μια βαθιά αίσθηση αδυναμίας ή εγκατάλειψης ενεργοποιεί μια σειρά σωματικών αντιδράσεων, οι οποίες καταπιέζουν τη φυσική άμυνα του οργανισμού και τον κάνουν επιρρεπή στην παραγωγή ανώμαλων κυττάρων». Σε πολλές περιπτώσεις η αρρώστια εξυπηρετεί με παράδοξο και τραγικό τρόπο δευτερογενή οφέλη για τον ασθενή . Συχνά υποκρύπτει ένα ισχυρό ψυχικό πόνο από μια μεγάλη απώλεια, που κλόνισε το νόημα για ζωή. Μπορεί να επιζητά απεγνωσμένα την προσοχή και την φροντίδα ή τον έλεγχο μέσω της θυματοποίησης. Μπορεί να θέλει να απαλλαγεί από ψυχοπιεστικές καταστάσεις ή ακόμα και να εξιλεωθεί για λάθη του παρελθόντος. Μπορεί να είναι μια έμμεση εκδίκηση προς το περιβάλλον, όπως σε μερικές περιπτώσεις αυτοκτονίας. Μπορεί ακόμη να είναι μια συμπαθητική ταύτιση με ένα πάσχον μέλος της οικογένειας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την περίπτωση μιας κυρίας που έχασε το παιδί της σε νεαρή ηλικία από σκλήρυνση κατά πλάκας. Μετά του θάνατό του άρχισε να παρουσιάζει κινητικά προβλήματα ανάλογα με του γιού της ! Περιττό να τονίσουμε ότι αν ένα άτομο έχει ενεργοποιήσει μια παρόμοια, συχνά ασυνείδητη πρόθεση, δύσκολα μπορεί να βοηθηθεί από οποιαδήποτε θεραπεία…
Γιατί ο καρκίνος είναι Δάσκαλος ; Γιατί μας ξυπνάει από τον συνειδησιακό λήθαργο και μπορεί να μας σπρώξει στην Ατραπό της αυτογνωσίας.
– Δεν είμαστε το σώμα αλλά μια πνευματική ψυχή
– Η ζωή δεν είναι ένα πρόβλημα για να το λύσεις, αλλά ένα μυστήριο για να το ζήσεις
– Το να Είσαι είναι πιο σημαντικό από το να έχεις και να κατέχεις.
– Όποιος Φοβάται το θάνατο φοβάται τη ζωή. «Πήγα να μάθω πώς να πεθάνω , αλλά έμαθα πώς να ζω».
– Η θέληση για ζωή με νόημα είναι θεραπευτική γιατί ενεργοποιεί την αυτοϊαση .
– Μπορεί να έκανε τις απαραίτητες θεραπείες, αλλά ψυχολογικά αντικατέστησε την πάλη με την αποδοχή, το άφημα, την ολοκληρωτική παράδοση στην Ύπαρξη, την εμπιστοσύνη στη Θεία Σοφία.
– «Οτιδήποτε κάνει στη ζωή του ο άνθρωπος έχει ως βαθύτερο στόχο την απόκτηση της γαλήνης. Εκείνο που διαφέρει είναι η αντίληψη για την απόκτηση της προσωπικής του γαλήνης και ο τρόπος που προσπαθεί να φτάσει σ’ αυτήν».
– Ο πόνος που σου προκαλεί η αρρώστια μπορεί να σε σπρώξει στο ταξίδι της αυτογνωσίας. Το πολύτιμο δώρο του είναι η αφύπνιση στην πραγματική (συνειδητή ζωή). Πέθανε πριν πεθάνεις για να μην πεθάνεις όταν πεθάνεις .
– Η ζωή είναι πραγματική μόνο όταν είσαι στο παρόν.
– Ότι δε σε σκοτώνει μπορεί να σε κάνει πιο δυνατό.
– Είμαι αισιόδοξος ότι όλα θα πάνε καλά, γιατί όπως και να πάνε, είναι καλά…
Προσωπικά υποκλίνομαι στο μεγαλείο ψυχής και δύναμης όλων αυτών των ανθρώπων. Μέσα από τον πόνο της αρρώστιας ανακάλυψαν την ουσία της ζωής… Δεν υπάρχουν, ζουν…!!! Δυστυχώς εμείς, οι προς το παρόν υγιείς και ρατσιστές ( γιατί ο καρκίνος δεν κάνει εξαιρέσεις, εισβάλλει παντού), «πετάμε» στον κάδο των αχρήστων κάτι πολύ πολύτιμο, την ίδια τη ζωή… Κάποιοι παλεύουν γι΄αυτήν, για μία ακόμα ώρα, για μία ακόμα μέρα, εβδομάδα, μήνα, για λίγο ακόμα… Και εμείς τόσο απλά την πετάμε, αντί να πετάμε ότι στα αλήθεια μας πονά ….
Υστερόγραφο: Ο Θανάσης παραχωρεί τα συγγραφικά του δικαιώματααπό την αγορά του βιβλίου στον Σύλλογο Κ.Ε.Φ.Ι. [Σύλλογος Καρκινοπαθών Εθελοντών Φίλων & Ιατρών Αθηνών]με την επιδίωξη να αποτελέσουν τη «μαγιά», όπως λέει και ο ίδιος, ενός κέντρου ολιστικής αντιμετώπισης του καρκίνου ΚΟΑΚΑ.
Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στη Ζωή Γραμματόγλου (πρόεδρος ΚΕΦΙ) και στον ψυχίατρο – ψυχοθεραπευτή Γιάννη Αυγουστάτο για τις πολύτιμες πληροφορίες και σημειώσεις.