Η φράση Je Suis Charlie Hebdo και η υποκρισία
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ο βουλευτής Κωστής Ευσταθίου είπε τη μεγάλη αλήθεια που η κυπριακή ελίτ δεν θέλει να ακούνε οι πολίτες: Η (διεφθαρμένη) Ε.Ε. «είναι ανήμπορη να επιβληθεί στην Τουρκία»
Υπερεθνικιστές, μοχθηροί και ισλαμιστές: Η επιστροφή των Τούρκων Γκρίζων Λύκων, αποτελούν απειλή για τους Αρμένιους, του Κούρδους και τους Έλληνες της Γαλλίας
Του Πάνου Μητρονίκα
Αυτή η φράση κάλυψε τα πάντα αυτές τις μέρες. Ειπώθηκε και αγκαλιάστηκε από εκατομμύρια ανά τον κόσμο, κυριάρχησε στα πρόσωπα και τα πλακάτ των πολυπληθών διαδηλώσεων στην Γαλλία, την Ευρώπη και όλο τον δυτικό κόσμο. Μια φράση που θα μείνει χαραγμένη για πάντα στο μυαλό και την καρδιά μας. Μια φράση με πολύ μεγαλύτερη σημασία από ότι ίσως φανταζόμαστε όλοι μας.
Η Κυριακή που μας πέρασε ήταν ημέρα διαδηλώσεων κατά της τρομοκρατίας και του φόβου. Διαδηλώσεων υπέρ της ελευθερίας του τύπου, της ελευθερίας της έκφρασης, της Δημοκρατίας, και της ανοχής στο διαφορετικό. Η τρομοκρατική ενέργεια στο Charlie Hebdo έκανε την Ευρώπη να αντιληφθεί ότι οι αξίες αυτές, που κερδήθηκαν με αιώνες αγώνων και σήμερα όλοι θεωρούμε δεδομένες και συλλογικά κεκτημένα, δεν είναι τόσο αυτονόητες για το Ισλάμ και πολλούς από τους πιστούς του.
Παράλληλα, με τις διαδηλώσεις και τις καταδίκες, χιλιάδες φωνές, από τα πιο επίσημα χείλη και τα ΜΜΕ, δήλωσαν με τον ίδιο κατηγορηματικό τρόπο ότι η τρομοκρατία δεν πρέπει να αποτελέσει αφορμή για αφορισμό του Ισλάμ, ξενοφοβία, οργή κατά των μουσουλμάνων και άνοδο του ρατσισμού στην Ευρώπη. Κι έχουν δίκιο. Δεν πρέπει.
Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη νίκη για το Ισλάμ. Ούτε οι πολύνεκρες τρομοκρατικές επιθέσεις από το 2001 και μετά, ούτε το Ισλαμικό Κράτος και η Αραβική Άνοιξη μπορούν να συγκριθούν μπροστά στην νίκη του να αλλάξει ο τρόπος ζωής μας, οι αξίες μας, και οι αρχές μας. Και δεν πρέπει να του δώσουμε αυτή την νίκη. Παράλληλα όμως, στις ίδιες τις δυτικές κοινωνίες σήμερα, το Ισλάμ έχει καταφέρει να είναι υπεράνω κριτικής και να χαίρει μιας μοναδικής και ιδιαίτερης ανοχής.
Είναι η μόνη νομικά προστατευμένη Θρησκεία σε μια Δύση που έδωσε αγώνες αιώνων για να διαχωρίσει πλήρως την Θρησκεία από το Κράτος και να χτίσει ένα κοσμικό μοντέλο που βασίζεται στην ισότητα, την ανοχή, και την ελευθερία. Μια κοινωνία που έχει χώρο για όλους, ανεξάρτητα χρώματος, φυλής, κουλτούρας, ιδεών και θρησκείας, εφόσον βέβαια και αυτοί θέλουν να είναι μέρος της.
Στη σημερινή Δύση δεν μπορεί κανείς να ασκήσει κριτική στο Ισλάμ χωρίς να ακολουθήσει επίσημη καταδίκη και τις περισσότερες φορές και βία. Ούτε στον Τύπο, ούτε στον δημόσιο βίο, ούτε καν πολλές φορές σε προσωπικές συζητήσεις. Επίσης, καμία έλλειψη σεβασμού (πραγματική ή φανταστική) προς το Ισλάμ δεν χαίρει ανέχειας. Συνήθως αντιμετωπίζετε με βία, πολλές φορές ακραία, όπως και στην περίπτωση του Charlie Hebdo.
Αυτό είναι το μήνυμα που περνάει δυστυχώς το Ισλάμ στις μέρες μας. Αν το κρίνεις ή το προσβάλεις τότε αυτόματα θα χαρακτηριστείς Ισλαμοφοβικός, οπισθοδρομικός, ρατσιστής, χαζός, περίεργος, και αν το παρατραβήξεις ίσως φας και το κεφάλι σου.
Ποιος φοβάται άραγε περισσότερο το Ισλάμ; Αυτοί που το κατακρίνουν ή αυτοί που πάνε με τα νερά του και το υπερασπίζονται τυφλά, απαλλάσσοντας το από την κριτική πάση θυσία; Θα συμφωνήσω ότι δεν πρέπει να τσουβαλιάζουμε ανθρώπους στις μέρες μας και μετά από όσα με πολύ κόπο έχουμε καταφέρει στην πολυφυλετική Δύση. Δεν πρέπει να το κάνουμε.
Θα επισημάνω επίσης ότι, παρότι προσωπικά αδυνατώ στα δύο χρόνια που μελετάω το Ισλάμ να δω αυτή την αγάπη και την ανέχεια που ευαγγελίζονται οι περισσότεροι, δεν αποκλείω την πιθανότητα να κάνω λάθος. Και το επισημαίνω γιατί μεγάλωσα και ζω σε μια κοινωνία που στηρίζεται στο Δίκαιο, και το Δίκαιο αυτό βασίζεται ορθότατα στην αθωότητα του κατηγορουμένου μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου.
Μεγάλωσα όμως και σε μια ελεύθερη Δημοκρατία. Και στη Δημοκρατία κανένας δεν είναι υπεράνω κριτικής. Κανένας δεν είναι υπεράνω του Νόμου. Κανένας, ανεξάρτητα χρώματος, φυλής, ιδεών, και Θρησκείας.
Στις μέρες μας, και στις πολυφυλετικές μας κοινωνίες, ζούμε ήδη έναν πολιτιστικό πόλεμο που αν τον αφήσουμε στην τύχη του θα μετατραπεί και σε πολιτισμικό. Η κουλτούρα και οι αξίες μας βρίσκονται υπό αμφισβήτηση όχι μόνο από το Ισλάμ αλλά και από εμάς τους ίδιους που ξεχάσαμε ότι οφείλουμε να τις υπερασπιζόμαστε.
Στους πολιτιστικούς πολέμους λοιπόν τα όπλα μας δεν είναι οι βόμβες και οι σφαίρες. Τα όπλα μας είναι και οφείλουν να είναι πολιτιστικά, και μεγαλύτερο όπλο μας είναι η Σάτιρα. «Τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί στην επίθεση του γέλιου» είχε πει ο Mark Twain, και είχε απόλυτο δίκιο.
Κανένας και τίποτα δεν μπορεί να μην υποκύψει μπροστά στην σάτιρα. Καμιά υπερβολή, καμιά απολυτότητα, κανένα μεγαλείο, κανένας άνθρωπος όσο πλούσιος, διάσημος, σπουδαίος και τρανός και να είναι ή να νομίζει ότι είναι, δεν μπορεί να αμυνθεί απέναντι στο γέλιο, την κριτική και την σάτιρα.
Και όσο πιο αίολο, σαθρό και ανασφαλές είναι κάτι ή κάποιος, τόσο πιο εύκολα υποκύπτει και παραδίδεται στην σάτιρα. Εξοργίζεται, αντιδρά άτσαλα και υστερικά, πολεμά με νύχια και με δόντια, απειλεί Θεούς και Δαίμονες, αλλά στο τέλος υποκύπτει και αλλάζει, ή χάνεται. Αυτό έκανε και το Ισλάμ στα σχέδια του Charlie Hebdo. Υπέκυψε!
Σαν Ευρωπαίοι και Δυτικοί πρέπει να θυμηθούμε ξανά τις αξίες και τον πολιτισμό μας. Πρέπει να θυμηθούμε ότι ζούμε σε Δημοκρατίες και Κράτη Δικαίου στα οποία νόμος του Κράτους είναι αυτός που ορίζουν τα Κοινοβούλια και εφαρμόζουν τα Δικαστήρια. Όχι αυτό που ορίζει ένα βιβλίο γραμμένο 14 αιώνες πριν και επιβάλουν ιερείς με Φάτβες. Και αυτό ισχύει για όλους τους πολίτες, σε όλα τα θέματα χωρίς εξαιρέσεις, και πρέπει να γίνετε σεβαστό από όλους όπως ορίζουν οι νόμοι στις Δημοκρατίες.
Πρέπει να θυμηθούμε ότι κανένας δεν είναι υπεράνω κριτικής και για κανένα λόγο. Όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα χρώματος, φυλής, ιδεών και Θρησκείας πρέπει να μπορούν να κρίνουν και να ανέχονται την κριτική στο πλαίσιο που ορίζει ο Νόμος και κανένας άλλος. Πρέπει να θυμηθούμε ότι κανένας μας δεν είναι πιο ιδιαίτερος από τον διπλανό του για να έχει ειδική μεταχείριση. Ούτε το Ισλάμ.
Αν θέλουμε λοιπόν να «πολεμήσουμε» το Ισλάμ δεν πρέπει να το νταντεύουμε ούτε να το θέτουμε στο απυρόβλητο. Πρέπει να το κρίνουμε και να το σατιρίζουμε με τον ίδιο τρόπο που κάνουμε με κάθε τι άλλο για δεκαετίες τώρα. Πρέπει να φέρουμε αυτό σε εμάς, όχι να υποκύπτουμε εμείς σε αυτό.
Ας ξεκινήσουν λοιπόν οι Φιλελεύθεροι δυτικοί διανοούμενοι και δημοσιογράφοι να γίνουν πραγματικά Charlie στις πράξεις και όχι μόνο στα λόγια. Χύθηκαν εκατομμύρια τόνοι μελάνι τον τελευταίο αιώνα στο να κριτικάρουμε, να διακωμωδούμε, ακόμα και να χλευάζουμε πολλές φορές τον τρόπο ζωής μας, τις αξίες μας, τους ηγέτες μας, την ιστορία μας, και την πολιτική μας. Καιρός να στρέψουμε τα επόμενα βέλη μας και στο Ισλάμ.
Ας ξεσπαθώσουν οι Ιππότες της απανταχού Αθεΐας που έσυραν και σέρνουν καθημερινά τα μύρια όσα στον Χριστιανισμό και κάθε άλλη Θρησκεία, και ας καλπάσουν και εναντίον του Ισλάμ με το ίδιο πάθος πάνω στο ιπτάμενο… μακαρονοτέρας τους.
Αν το Ισλάμ είναι ή μπορεί να γίνει η θρησκεία της αγάπης και της ανέχειας που προβάλουν τόσοι και τόσοι Μουσουλμάνοι και μη… ΑΠΟΔΕΙΞΗ κύριοι. Αντέχετε την κριτική και την σάτιρα; Αντέχετε να μας δείξετε μια φορά τα δόντια σας μέσα από ένα γέλιο αντί από μια κραυγή και ένα δάγκωμα; Αντέχετε να αλλάξετε, κι αν όχι να γίνετε σαν εμάς, να μας ανεχτείτε όπως σας ανεχόμαστε κι εμείς; Αντέχετε το διαφορετικό, ακόμα κι αν δεν σας αρέσει; ΑΠΟΔΕΙΞΗ!!!
Εμπρός λοιπόν να γίνουμε όλοι μας πραγματικά Charlie Hebdo. Γιατί μόνο η σάτιρα διδάσκει ταπεινότητα, μόνο η σάτιρα αναδεικνύει το μεγαλείο ή την αδυναμία, και μόνο το γέλιο νικά πραγματικά τον τρόμο.