Ο Priebus, η Δημοκρατία και η δεοντολογία
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ο θαλάσσιος διάδρομος για την ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα προχωράει γρήγορα και σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα ενημερώνει η αμερικανική USAID
Προβάδισμα με βραχεία κεφαλή του ΔΗΣΥ έναντι του ΑΚΕΛ για τις ευρωεκλογές: Δημοσκόπηση για τις εκλογές της 9ης Ιουνίου στην Κύπρο, ποιοι υποψήφιοι προηγούνται
Του Νίκου Σταματάκη
Τα τελευταία χρόνια, με αφορμή την βαθειά πολιτικοοικονομική κρίση στην Ελλάδα και την Κύπρο, για την οποία όλοι συμφωνούμε ότι είναι στη βάση της κρίση ηθική, έχουμε όλοι (συχνά με μεγάλη ευκολία) γράψει πολλές και διάφορες κριτικές για το ποιοι φταίνε. Και αυτοί που φταίνε είναι συνήθως οι άλλοι – ποτέ το δάκτυλο δεν δείχνει τον εαυτό μας και τα δικά μας λάθη και ελαττώματα.
Γιατί ξεκινώ με αυτό τον τρόπο; Επειδή κάποια από τα σχόλια που (πολλοί αναγνώστες και άλλοι διάφοροι) μπήκαν στον κόπο να εκφέρουν, ιδιωτικά ή δημόσια, για το προηγούμενο κείμενό μου σχετικά με την μεγάλη νίκη του Reince Priebus στις αμερικανικές εκλογές, ήταν σχόλια που περιείχαν απρέπειες. Αλήθεια, όταν ως Ελληνες, από τη μια περηφανευόμαστε ως γεννήτορες της Δημοκρατίας αλλά από την άλλη μέσα στην εξαλλοσύνη μας είμαστε ανίκανοι να συζητήσουμε ως πολιτισμένοι άνθρωποι με επιχειρήματα και όχι με ύβρεις, τότε τι δείχνουμε; Δείχνουμε ότι είμαστε πνευματικά και πολιτιστικά υπανάπτυκτοι. Δείχνουμε ότι είμαστε άξιοι της άθλιας πολιτικής ηγεσίας που οδήγησε την πατρίδα μας στην καταστροφή. Δεν έχουμε ΚΑΝΕΝΑ δικαίωμα να την επικρίνουμε την ελληνική ηγεσία αν δεν επικρίνουμε πρώτα τον εαυτό μας. Ο λαός είναι δυστυχώς άξιος της ηγεσίας του…
Δείχνουμε τέλος ότι καμία σχέση δεν έχουμε με οτιδήποτε σχετίζεται με την έννοια «δημοκρατία» ή «δημοκρατικό». Αν δεν έχουμε μάθει να συζητάμε ανταλλάσσοντας ιδέες και επιχειρήματα, αλλά προτιμούμε να φωνασκούμε υβρίζοντας (όπως συνήθως κάνουμε στις συνεδριάσεις και τις συγκεντρώσεις μας αλλά πολλοί και στις κοινωνικές συναθροίσεις μας) τότε εμείς που δήθεν περηφανευόμαστε για τις τάχατες μεγάλες δημοκρατικές μας περγαμηνές (για να μην πω και τους δήθεν αγώνες μας για τη «δημοκρατία») είμαστε οι μεγαλύτεροι φασίστες. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερος φασισμός από την έλλειψη σεβασμού στη γνώμη του συμπολίτη μας.
Όταν μονολογούμε, φωνασκούμε και χρησιμοποιούμε φραστική βία και απρέπειες είμαστε ανίκανοι να μετέχουμε στο δημοκρατικό γίγνεσθαι και έτσι πρέπει να κατατάξουμε τον εαυτό μας στην κατηγορία της φασιστοειδούς αγέλης (πχ. Χρυσή Αυγή) όπως αυτές που συνήθως κατηγορούμε. Παλαιότερα οι πρακτικογράφοι του Ελληνικού Κοινοβουλίου έφταναν τόσο συχνά σε αδιέξοδο από τους ταυτοχρόνως και απρεπώς ομιλούντες και φωνασκούντες ώστε – για να αποφύγουν τον άσκοπο κόπο και την καταγραφή ύβρεων είχαν εφεύρει μια παροιμιώδη έκφραση. Εγραφαν λοιπόν δίπλα στο όνομα του βουλευτή που είχε το λόγο εμποδιζόμενος από τις φωνασκίες και τις ύβρεις: “Ομιλεί μη ακουόμενος»… Ετσι λοιπόν νοιώθω και εγώ πολλές φορές μπροστά στην αντιδημοκρατικότητα ορισμένων ότι «ομιλώ μη ακουόμενος»…
Αλλά ενώ οι απλοί πολίτες έχουν την δικαιολογία της δημοκρατικής απαιδευσίας οι ασχολούμενοι με την δημοσιογραφία δεν έχουν καμία απολύτως δικαιολογία. Στο συγκεκριμένο θέμα της μεγάλης νίκης του Reince Priebus, οι ομογενείς συνάδελφοι ατύχησαν. Καταρχήν, έχασαν το θέμα: Ο Priebus ήταν καθαρά «το πρόσωπο πίσω από την ιστορία», όπως συνηθίζουμε να λέμε στη δημοσιογραφική διάλεκτο. Ο ομογενής πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής των Ρεπουμπλικανών ήταν πανταχού παρών πριν, κατά την διάρκεια και μετά τις εκλογές. Δεν άφησε εκπομπή και κανάλι και ραδιοφωνικό πρόγραμμα που να μη παρουσιαστεί. Είναι χαρακτηριστικό του δημοκρατικού ήθους των αμερικανών δημοσιογράφων και πολιτικών ότι ο Jon Stewart, θανάσιμος αντίπαλος των ρεπουμπλικανών από ιδεολογική σκοπιά, κάλεσε τον Priebus στο δημοφιλέστατο πρόγραμμα του, στις 11 η ώρα το βράδι των εκλογών στην ουσία για να τον συγχαρεί και να του επιτρέψει να κάνει τον λεγόμενο «γύρο της νίκης»…
Ενώ λοιπόν ο Priebus ήταν καθαρά το «πρόσωπο» της ρεπουμπλικανικής νίκης τι έκαναν οι ομογενείς δημοσιογράφοι; Μήπως έγραψαν τίποτα παραπάνω από μία πρόταση για τον θριαμβευτή; Μήπως έκαναν κανένα θετικό σχόλιο για την στρατηγική του και την τακτική του, όπως αυτά που γράφτηκαν κατά δεκάδες στα αμερικανικά ΜΜΕ; Μήπως πήραν καμιά συνέντευξη από τον ίδιο ή το προσωπικό του, όχι μόνο τώρα αλλά στα τέσσερα ολόκληρα χρόνια που ηγείται των Ρεπουμπλικανών; Μήπως πήραν τηλέφωνο την Δήμητρα τη μητέρα του, που απότι μαθαίνω ήταν δασκάλα σε ελληνικό σχολείο, να την συγχαρούν και να της ζητήσουν να πεί δυο λόγια; Μήπως τέλος έστειλαν καμιά ανταπόκριση στην Αθήνα για την μεγάλη νίκη του ομογενούς πολιτικού; Όχι δεν έκαναν τίποτα απ’ όλα αυτά. Απολύτως τίποτα, εκτός από μια-δυό λέξεις κρυμμένες πίσω από άλλα κείμενα που έχαναν το κύριο πρόσωπο της νίκης – που στην περίπτωση μας συνέβαινε να είναι ομογενής…
Ακουσα βέβαια και άλλα τινά ιδιωτικώς και προφορικώς, ότι δηλαδή ο Priebus είναι απρόσιτος, ότι αποφεύγει να έρθει στις εκδηλώσεις μας κλπ. Tα σχόλια αυτά δεν μειώνουν την αντιδεοντολογική δημοσιογραφική συμπεριφορά μας. Καταρχήν χάσαμε το θέμα, το οποίο ήταν βασικά το «πρόσωπο πίσω από τα γεγονότα». Ναι καταλαβαίνω τις αναλύσεις των διάφορων εξυπνάκηδων, «τις εκλογές τις έχασε ο Ομπάμα» και άλλα τινα… Ο καθένας μπορεί να γράψει με ευκολία σελίδες αναλύσεων για τούτο. Αλλά δεν θα ήμουν σωστός δημοσιογράφος εάν δεν έβγαζα στο προσκήνιο «το πρόσωπο πίσω από τα γεγονότα». Και όταν το πρόσωπο της νίκης συμβαίνει να είναι και ομογενής θα ήμουν απαράδεκτος να μην το τονίσω. Αραγε εάν – όπως συνέβη στο παρελθόν – κάποιος Τζορτζ Στεφανόπουλος ή άλλο στέλεχος των Δημοκρατικών κατήγαγε τέτοια μεγάλη νίκη θα τον είχαμε καταδικάσει στην αφάνεια; Ασφαλώς όχι… Να και ο παππούς του, αποδώ και η θεία του που μένει στην Anokatoville της Πενσιλβανίας, να και φωτογραφίες των ξαδέλφων του στην ελληνική εκκλησία της Ανω Κολοπετινίτσας του Γουισκόνσιν (ας με συγχωρήσουν οι αγαπητοί ομογενείς για το σχήμα λόγου – έχω επισκεφθεί και αγαπώ το όμορφο Γουισκόνσιν)…
Ας ανταποκριθούμε πρώτα εμείς στο δημοσιογραφικό και ομογενειακό μας καθήκον και ας αφήσουμε τον Priebus κατόπιν «να μην ανταποκρίνεται»… Πιστεύουμε άραγε ότι με τις προεδρικές εκλογές να πλησιάζουν και με το νούμερο ένα καθήκον του Priebus να είναι η συγκέντρωση χρημάτων για τον ρεπουμπλικανό υποψήφιο ότι θα έχει περιθώρια να αρνηθεί να μας πλησιάσει; Ας είμαστε λιγάκι ρεαλιστές… Κα εάν παρελπίδα κυριευθεί από αυτοκαταστροφική μανία και το πράξει τότε να τον επικρίνουμε σκληρότατα… Και να τιμωρήσουμε το κόμμα του. Εχουμε τον τρόπο.
Τέλος να υπογραμμίσω ότι αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στον αγαπητό φίλο Μιχάλη Ιγνατίου που αντιστάθηκε σε κάθε λογής απρέπειες. Θα το πώ με το χέρι στην καρδιά και έχοντας παρακολουθήσει την πορεία του τα τελευταία 25 χρόνια: είναι υπόδειγμα δημοσιογράφου, δημοκράτη και πατριώτη.
Κλείνοντας θα ήθελα να απευθύνω ένα κάλεσμα προς όλους τους συμπατριώτες απανταχού της Γής. Ας αναλογιστούμε για λίγο τα πανάρχαια μας ελαττώματα που είναι περίσσια και εξακολουθούν ως τις μέρες μας: Ατομικισμός, Εγωισμός και Εγωπάθεια, Ζηλοφθονία, Αδερφοφαγία, Ξενοδουλεία… Σε αυτά πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας εάν θέλουμε να φέρουμε την αλλαγή και να δούμε την πατρίδα μας να ανασταίνεται. Από τον εαυτό μας ο καθένας ας ξεκινήσει – και έτσι θα έχομε διανύσει τον μισό δρόμο προς ένα λαμπρό αύριο του Ελληνισμού.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ ΜΑΣ: Ο Πρόεδρος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος είχε δώσει προεκλογικά συνέντευξη στην συνάδελφο ανταποκρίτρια της Καθημερινής Κατερίνα Σώκου. Είχε εκφράσει τη βεβαιότητα ότι οι Ρεπουμπλικάνοι θα κερδίσουν τη Γερουσία. Μπορείτε να την διαβάσετε εδώ: http://www.kathimerini.gr/789577/article/epikairothta/kosmos/oi-repoymplikanoi-8a-kerdisoyn–kai-th-geroysia