Μας πήρε το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη;
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Υπερπροσοντούχοι οι έλληνες αλλά δουλειά δεν βρίσκουν: Η χώρα κατέχει το δεύτερο χαμηλότερο ποσοστό απασχόλησης στην ΕΕ- Στοιχεία Eurostat
Το πρόβλημα του τουρκικού αναθεωρητισμού και οι υπαρξιακά αναγκαίες στρατηγικές επιλογές της Ελλάδας: Η τουρκική ρητορική προφανώς απάδει από τις έωλες υποσχέσεις της…
Του Κώστα Καρακώτια – www.ethnos.gr
Ενα Ποτάμι παρέσυρε όλους τους επί χάρτου πολιτικούς σχεδιασμούς. Κόμματα που έβλεπαν την εξουσία ως ώριμο ζουμερό φρούτο, κινήσεις ενότητας και ανασύνθεσης της Κεντροαριστεράς και αυτοαναφορικοί μικροκομματικοί γραφειοκρατικοί μηχανισμοί νιώθουν, έστω δημοσκοπικά, το έδαφός τους να τρίζει και το ακροατήριό τους να φυλλορροεί.
Η εμφάνιση του κόμματος του Σταύρου Θεοδωράκη στη δημόσια σφαίρα και η δημοσκοπική του υποδοχή επιβεβαίωσαν τη μεγάλη ρευστότητα ακόμα του πολιτικού σκηνικού. Παρά τον διαφαινόμενο δικομματισμό ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία, δεν υφίστανται στέρεοι οργανικοί δεσμοί πολιτικής εκπροσώπησης μεταξύ των κομμάτων και των πολιτών. Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται ακόμα σε ένα μεταβατικό στάδιο και ένας πολιτικός σχηματισμός που κομίζει κάτι νέο ή υποτίθεται ότι κομίζει κάτι τέτοιο, με κάποιες προϋποθέσεις, μπορεί να διεισδύσει σε αυτό και να καταλάβει μια περιοχή του. Ο Θεοδωράκης και το δημιούργημά του φαίνεται ότι αυτό το πέτυχαν. Γιατί όμως ειδικά ο Θεοδωράκης και Το Ποτάμι;
Το εγχείρημα ξεκίνησε κατ’ αρχάς με ένα μεγάλο αβαντάζ. Ο δημιουργός του, λόγω του τηλεδημοσιογραφικού επαγγέλματός του, είχε εκείνη την αναγνωρισιμότητα που απαιτείται δυστυχώς σήμερα για να τύχει προσοχής ο λόγος κάποιου. Εβαλε δε εξαρχής κατά του παλαιού πολιτικού προσωπικού, χωρίς όμως ακραίες και μεγαλόστομες αντισυστημικές καταγγελίες και ύβρεις. Εξέπεμψε έτσι έναν αντιπολιτικό αλλά ενδοσυστημικό λόγο και συνάντησε εκείνους που απορρίπτουν πλέον το παραδοσιακό πολιτικό προσωπικό ως υπεύθυνο για την τραγική θέση της χώρας αλλά τους τρομάζουν κιόλας οι έξαλλες δημαγωγικές και ανορθολογικές κραυγές για την ανατροπή, φαντασιακή ή πραγματική, της κοινωνικής δομής και της ευρωπαϊκής θέσης της χώρας.
Ο προγραμματικός λόγος του Θεοδωράκη και του Ποταμιού του είναι βέβαια σχεδόν ανύπαρκτος και ασαφής. Αυτό όμως μάλλον ελάχιστη σημασία έχει σε μια κοινωνία, τις τύχες της οποίας διαχειρίστηκαν κόμματα με εξαιρετικά ιλουστρασιόν προγράμματα και την έφεραν στο χείλος του πολλαπλού γκρεμού.
Ο όποιος πολιτικός λόγος του Ποταμιού είναι γενικόλογος και χωρίς καμιά κοινωνική αναφορά. Τα προβλήματα για αυτό δεν είναι κοινωνικά, αλλά ζητήματα τεχνοκρατικής επίλυσης. Ο Θεοδωράκης όμως πέτυχε, αντί να εκπέμπει την εικόνα ενός ψυχρού τεχνοκράτη, να διατηρήσει, στη μέχρι εδώ πολιτική του παρουσία, τη σχετικά αντισυμβατική και φιλελεύθερη κοινωνικά ατμόσφαιρα των εκπομπών του.
Ετσι Το Ποτάμι εμφανίζεται και ως ένα πολιτισμικό ρεύμα που αντιπαρατίθεται ως στυλ και αντίληψη ζωής και συμπεριφοράς στον τρέχοντα εκβαρβαρισμό της εγχώριας κοινωνίας. Με όλα αυτά Το Ποτάμι κύλησε και κυλάει με ορμή ανάμεσα στα ερείπια της Κεντροαριστεράς, οι «παράγοντες» της οποίας επιμένουν να μη βλέπουν και να μην ακούν τον παλιό τους κόσμο που καταρρέει εκκωφαντικά.
* O Κώστας Καρακώτιας είναι Νομικός και κριτικός βιβλίου