ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Το Κοσσυφοπέδιο και η “σχέση” με την τουρκική αποσχιστική οντότητα στην Κύπρο: Η Λευκωσία να προσέξει όσους ανακινούν τέτοιου είδους ζητήματα με κίνδυνο για το νησί
Πρεμιέρα της θεατρικής παράστασης «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» στην Κωνσταντινούπολη: Παρουσία των υπουργών Πολιτισμού της Ελλάδας και της Τουρκίας
Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Οταν η κυβέρνηση και οι πολίτες μίας χώρας, είναι θύματα μίας άνευ προηγουμένου κρίσης –όπως συμβαίνει με την Ελλάδα και το λαό της- δεν είναι δυνατόν να ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο πέραν της οικονομίας. Τα πάντα εξαρτώνται και επηρεάζονται από τα άδεια ταμεία και την έγνοια «να περάσουμε και σήμερα και αύριο βλέπουμε».
Η συζήτηση για τη μεγάλη πλέον πιθανότητα δημιουργίας κουρδικού κράτους έχει ανάψει στα κέντρα αποφάσεων, και θα έλεγα αυτό συμβαίνει μετά τις νίκες των Κούρδων της Συρίας εναντίον των ανταρτών, που ανήκουν στην αλ Κάιντα. Είτε υπερισχύσει ο Ασαντ, είτε οι αντίπαλοί του, δύσκολο θα αποτρέψουν τους κουρδικούς σχεδιασμούς.
Ταυτόχρονα, τα απανωτά λάθη και οι παλινωδίες του Ταγίπ Ερντογάν, επέτρεψαν στους Κούρδους να δρουν, να αντιδρούν και να σκέφτονται ότι η πραγματοποίηση του ονείρου είναι πολύ κοντά. Και η αλήθεια είναι ότι γιά πρώτη φορά τα τελευταία 40 χρόνια, οι Κούρδοι κέρδισαν το δικαίωμα να έχουν πατρίδα.
Στην Ουάσιγκτον όλο και περισσότερο άνθρωποι αποδέχονται αυτήν την πραγματικότητα, που ανησυχεί δικαιολογημένα την Τουρκία, η οποία θα εξαναγκαστεί να απωλέσει έδαφός της, μιάς και στις νοτιοανατολικές περιοχές της, το PKK ελέγχει την κατάσταση και θα επιχειρήσει να ενωθεί με τους υπόλοιπους κουρδικούς πληθυσμούς στο Ιράκ και τη Συρία. Οι μόνοι που χάνουν προς το παρόν, στη μάχη για αλλαγή των συνόρων τεσσάρων χωρών της περιοχής, είναι οι Κούρδοι του Ιράν, που έχουν συγγενική και ιδεολογική σχέση με το PKK και τους Σύρους αδελφούς τους.
Οι κουρδικοί πληθυσμοί βλέπουν το φως στο μέσο –όχι στο βάθος- του τούνελ αφού ο αγώνας τους για δημιουργία κράτους φαίνεται να επιβραβεύεται. Αντίθετα, οι μαρξιστές αντάρτες στο Ιράν, δεν έχουν επιτυχίες στο πολεμικό πεδίο. Εάν η σημερινή Αμερική ήταν απόλυτα κυνική, όπως επί διακυβέρνησης Μπους και Τσέινι, θα χρησιμοποιούσε τους Κούρδους του Ιράν στη διαμάχη της με την Τεχεράνη. Δεν το πράττει για ιδεολογικούς λόγους, παρά το γεγονός ότι οι Κούρδοι θα μπορούσαν «να κάνουν τη δουλειά» για τους Αμερικανούς.
Ο μεγαλύτερος χαμένος των σχεδιασμών, εάν υλοποιηθούν, θα είναι ασφαλώς η Τουρκία, η οποία δείχνει ως να προκαλεί μόνη της την τύχη της. Η συμφωνία για τον αγωγό με τον Μπαρζανί, που υποστηρίζεται και από το Ισραήλ, περισσότερο ωφελεί το κουρδικό στοιχείο παρά την ίδια την Αγκυρα. Οι Κούρδοι του Ιράκ είναι ο «παίκτης» για τον οποίο ερίζουν οι πάντες: Τούρκοι, Αμερικανοί, Ρώσοι, Ιρακινοί κ.λπ.
Η αμερικανική κυβέρνηση έχει υποχρέωση να υποστηρίξει τους Κούρδους. Οταν ο σημερινός πρωθυπουργός της Τουρκίας, πρόσωσε τους Αμερικανούς όταν μονομερώς αποφάσισαν να κτυπήσουν τον Σαντάμ Χουσείν, οι Κούρδοι παρέμειναν πιστοί στην Ουάσιγκτον και αποτέλεσαν τον ισχυρό παράγοντα πάνω στον οποίο βασίστηκε το σχέδιο αποπομπής του τότε προέδρου του Ιράκ.
Οι Κούρδοι, σε αντίθεση με τους Τούρκους, βοήθησαν πάντα την υπερδύναμη, η οποία με τη δημιουργία του κουρδικού κράτους, θα αποκτήσει ένα δεύτερο Ισραήλ στην καρδιά της Μέσης Ανατολής…