ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Απειλεί και την Ελλάδα το βακτήριο xylella fastidiosa που ευθύνεται για τη «μεγάλη σφαγή» των ιταλικών ελιών: Χωρίς αντίδοτο, ήρθε από τη λατινική αμερική με ένα φυτό καφέ [videos]
DW για ελληνικά ΜΜΕ: Η χειρότερη μορφή λογοκρισίας, είναι η αυτολογοκρισία – Οι φίλοι του… αφεντικού, τα non-papers και οι αγωγές κατά δημοσιογράφων
Στην ανάγκη αλλαγής της γερμανικής πολιτικής έναντι της ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης αναφέρεται κύριο άρθρο των NEW YORK TIMES με τίτλο «Angela Merkel’s Next Challenge» επισημαίνοντας ότι για να μπορέσει εκ νέου να ευημερήσει η Ευρώπη θα πρέπει θα πρέπει η Γερμανία να τονώσει την κατανάλωση στο εσωτερικό της, να συμφωνήσει στην χαλάρωση των όρων διάσωσης για τις υπερχρεωμένες χώρες και να αποδεχθεί μια πιο ισχυρή τραπεζική ένωση.
Η σαρωτική επικράτηση της Άγκελα Μέρκελ στις γερμανικές εκλογές συνοδεύεται, όπως επισημαίνεται, από αναπάντητα μέχρι στιγμής ερωτήματα σχετικά με την πολιτική που θα ακολουθήσει στη Γερμανία και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ η ενδεχόμενη συνεργασία της με τους Σοσιαλδημοκράτες θα μπορούσε να αλλάξει τα δεδομένα, λόγω της σταθερής τους προσήλωσης στην ενίσχυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της βούλησής τους για ελάφρυνση των μέτρων λιτότητας στις προβληματικές χώρες και για την λήψη μέτρων που θα ενισχύουν την κατανάλωση στο εσωτερικό της Γερμανίας, όπως τη θέσπιση ενός κατώτατου μισθού.
Η αναγέννηση της ευρωπαϊκής οικονομίας δεν είναι ωστόσο ένα εύκολο έργο. Μολονότι η μεγάλη ύφεση στην Ελλάδα και τις άλλες προβληματικές χώρες μοιάζει να έπιασε πάτο και τα ελλείμματα αρχίζουν να περιορίζονται, οι υψηλοί δείκτες ανεργίας, άνω του 25%, στην Ελλάδα και στην Ισπανία είναι καταστροφικοί. Δημιουργείται μια γενιά χωρίς μέλλον, οι κοινωνικές εντάσεις αυξάνονται, ενώ νεοφασιστικά κινήματα, όπως η ελληνική Χρυσή Αυγή, σκληραίνουν τον εξτρεμιστικό τους λόγο.
Παρά τις ευθύνες των προβληματικών χωρών για την πρόκληση της ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης, οι σημερινή κακοδαιμονία της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και της Κύπρου οφείλεται κυρίως στα μέτρα λιτότητας που ελήφθησαν υπό την πίεση της Άγκελα Μέρκελ με αντάλλαγμα την παροχή οικονομικής στήριξης. Τα εν λόγω μέτρα έπληξαν την ανάπτυξη και εξανάγκασαν τις κυβερνήσεις να περιορίσουν κοινωνικές παροχές που απευθύνονταν στους φτωχότερους πολίτες τους.
Όπως επισημαίνεται, μεταξύ άλλων, για να μπορέσει εκ νέου να ευημερήσει η Ευρώπη θα πρέπει θα πρέπει η Γερμανία να τονώσει την κατανάλωση στο εσωτερικό της, να συμφωνήσει στην χαλάρωση των όρων διάσωσης για τις υπερχρεωμένες χώρες και να αποδεχθεί μια πιο ισχυρή τραπεζική ένωση.
Παρά τις πρώτες απογοητευτικές δηλώσεις της κας Μέρκελ ότι δεν πρόκειται να αλλάξει η γερμανική ευρωπαϊκή πολιτική ο τόνος που χρησιμοποιεί έναντι της λιτότητας μοιάζει να έχει αμβλυνθεί. Η πρόκληση που έχει να αντιμετωπίσει τώρα είναι ο σχηματισμός μιας σοφής κυβέρνησης, ικανής να προβεί στις αναγκαίες μεταβολές και αρκετά ισχυρής ώστε να μπορέσει να πείσει τον γερμανικό λαό.
http://www.nytimes.com/2013/09/24/opinion/angela-merkels-next-challenge.html?hp&_r=0
Ο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΑΝΤΙΚΤΥΠΟ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ MERKEL
O Wolfgang Münchau αποδομεί για τους FINANCIAL TIMES, την άποψη ότι η Καγκελάριος Merkel διασφαλίζει την οικονομία, γεγονός για το οποίο την εξέλεξαν οι συμπατριώτες της στο ανώτατο αξίωμα της χώρας τους («The Economic Consequences of Merkel mark three»). Η πρόσφατη ιστορία καταδεικνύει το αποτέλεσμα της καταναγκαστικής υπερβολικής λιτότητας σε περίοδο ύφεσης, της αναβολής μιας αναπόφευκτης αναδιάρθρωσης χρέους, της καθυστέρησης της αναπόφευκτης ανακεφαλαιοποίησης ενός τραπεζικού συστήματος.
Το γεγονός ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν κατάφεραν να μεταδώσουν το επιχείρημα της διεξαγωγής ενός ‘οικονομικού πειράματος’ ευθύνεται για την ήττα τους. Οι συνέπειες της νίκης Μerkel αφορούν πρώτα στην διατήρηση της ίδιας πολιτικής για την επίλυση της κρίσης. Δεν πρόκειται να αποδεχτεί τη συμμετοχή του επίσημου τομέα σε μια αναδιάρθρωση, ούτε είναι πιθανό το ενδεχόμενο παραγραφής μέρους του χρέους στην κατοχή της ΕΚΤ για τις επιχειρήσεις αναχρηματοδότησης, εξαιτίας της εχθρότητας των Γερμανών, της Bundesbank και του γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή νομισματικής χρηματοδότησης κυβερνητικού χρέους.
Ο Münchau εκτιμά ότι θα γίνει χρήση της αδιαφανούς και μη δημοκρατικής τακτικής της επιμήκυνσης της περιόδου αποπληρωμής και της μείωσης του επιτοκίου, με αποτέλεσμα την ύπαρξη τρίτου ελληνικού προγράμματος, δεύτερου πορτογαλικού και στη συνέχεια τέταρτου και τρίτου αντίστοιχα, ώστε να δοθεί η εντύπωση ότι όλα επιλύονται όταν δεν επιλύεται τίποτα. Η γενική προσέγγιση της μακροοικονομικής πολιτικής θα μείνει επίσης αναλλοίωτη, ακόμη και μετά από έναν συνασπισμό με το SPD.
Το SPD τείνει στην πολιτική ορθοδοξία, όταν κυβερνά και δεν θα προσυπογράψει την ιδέα της χρήσης των δημοσιονομικών δυνατοτήτων της Γερμανίας, ώστε να εξισορροπηθεί η λιτότητα στο Νότο. Θα χρησιμοποιηθεί η νομική επιχειρηματολογία του δημοσιονομικού συμφώνου. Η πρόσκαιρη βελτίωση στην ευρωζώνη οφείλεται στην μειωμένη λιτότητα. Επειδή ωστόσο οι δημοσιονομικοί στόχοι δεν επιτυγχάνονται, η δημοσιονομική πολιτική θα σκληρύνει εκ νέου, κάτι που είναι ορατό στην Ιταλία.
Η τρίτη συνέπεια της νίκης Merkel είναι ότι, καθυστερεί η επάνοδος του SPD σε μακροοικονομική προοπτική, καθώς το κόμμα θα υποστηρίξει τις ορθόδοξες επιλογές Merkel σε αντάλλαγμα με ψηφοθηρικές δεσμεύσεις για δαπάνες σε σκοπούς που είναι σημαντικοί για το SPD. Σους μεγάλους συνασπισμούς, η Αντιπολίτευση που συμμετέχει στο συνασπισμό, είναι από τη φύση του συνασπισμού αδύναμη. Τα κόμματα που θα λειτουργήσουν ως πραγματική Αντιπολίτευση, οι Πράσινοι και οι Αριστεροί, είναι εστιασμένα στην μακροοικονομία, αλλά πρόκειται για μικρά κόμματα που επηρεάζουν πολύ λίγο τον δημόσιο λόγο.
http://www.ft.com/cms/s/0/c8fb3de8-243e-11e3-8905-00144feab7de.html
Προς επίρρωση των ανωτέρω, οι FINANCIAL TIMES δημοσιεύουν επίσης ανταπόκριση του Quentin Peel, με θέμα τις διαβεβαιώσεις της Καγκελαρίου ότι η πολιτική της θα παραμείνει η ίδια («Merkel Says Europe Policy will Remain Unchanged»).
H ισχυρή εντολή που έλαβε, αποτελεί για την Καγκελάριο ισχυρή ψήφος για μια ενωμένη Ευρώπη και έγκριση για προφύλαξη των γερμανικών συμφερόντων στην Ευρώπη και τον κόσμο. Εκτιμά ότι η διαχείριση της κρίσης ήταν επιτυχημένη και εναπόκειται στις άλλες χώρες να ακολουθήσουν τη Γερμανία, να ενισχύσουν δηλαδή την ανταγωνιστικότητά τους, να έχουν σταθερή πολιτική όσον αφορά στον προϋπολογισμό και να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη των επενδυτών και των οικονομικών αγορών.
http://www.ft.com/cms/s/0/60e7613e-246e-11e3-8905-00144feab7de.html