Ένα βιαστικό, παράξενο τρένο: Στο μουσικό μνημόσυνο ενός υπέροχου και αξέχαστου ανθρώπου…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΤΟΥ ΠΟΛΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ*
Πριν λίγες μέρες βρεθήκαμε σε ένα μουσικό μνημόσυνο σε μια ονειρεμένη τοποθεσία του νησιού. Στο μουσικό μνημόσυνο ενός υπέροχου ανθρώπου! Πάνω σε ένα πανέμορφο βουνό της Κύπρου, διακόσιοι περίπου φίλοι μαζευτήκαμε για τρίτη χρονιά.
Ο ουρανός μάς κοίταζε κι εφέτος απορημένος. Τα δέντρα αναρωτιόντουσαν ξανά και ξανά “γιατί διακόσιοι άνθρωποι να μαζεύονται, άραγε, μια φορά το χρόνο για να τραγουδήσουν μπροστά από έναν άνθρωπο που δεν είναι πια μαζί μας;”… Τι να λένε τα τραγούδια τους άραγε;… Και γιατί να τραγουδάνε για έναν άνθρωπο που έφυγε;… Ο ήλιος κοίταζε αγέρωχος, μάς καμάρωνε! Μα όση ώρα τραγουδάγαμε κατάφερε να αδυνατίσει λίγο τις αχτίδες του να μη ζεσταθούμε. Ήσυχα, ήρεμα, χαμηλόφωνα, ακούσαμε μουσικές, κοιτάξαμε τον άνθρωπό μας, ρίξαμε το βλέμμα μας στη χαμογελαστή του φωτογραφία κι αφήσαμε τους στίχους να τους πάει ο αγέρας, να τους ταξιδέψει στα γύρω βουνά…
Το αγαπημένο ετούτο πλάσμα προτού πει το τελευταίο αντίο, έδωσε αυστηρή εντολή, αν θέλουμε να μαζευόμαστε κάπου κάπου οι φίλοι του, να του τραγουδάμε! Δεν ήθελε ούτε σοβαρότητες, ούτε τυπικότητες, ούτε πολλά πολλά λόγια… Τέσσερα πέντε τραγούδια, είπε!… Τα “Περιβόλια” του Θεοδωράκη, Τα “Λόγια της σιωπής” του Λειβαδά, την “Ποδηλάτισσα” του Τρανουδάκη, το “Ήσουνα φεγγάρι” του Σταυριανού και τα “Διόδια” του Σιόλα… Κι ύστερα, να δίνουμε ραντεβού σε μια ταβέρνα του χωριού, να πίνουμε μια ζιβανία, ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στην μνήμη του, να μοιραζόμαστε τα νέα μας… Χωρίς κλάματα, χωρίς θλίψεις. Με χαμόγελο!…
Χιλιάδες φίλοι μας ταξιδεύουν κάθε χρόνο πιο νωρίς – πολύ πιο νωρίς – από τη συνηθισμένη τερματική στάση. Ποιοί βιάζονται να φτάσουν πιο νωρίς; Κανείς δεν ξέρει. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ποιοί επανδρώνουν το παράξενο, το βιαστικό αυτό τρένο. Το σίγουρο όμως είναι πως δεν πάει άδειο. Έχει μεγάλο επιβατικό κοινό. Όσοι δεν βρισκόμαστε επάνω στα βαγόνια του, σίγουρα έχουμε κάποιους φίλους επιβάτες, κάποιους συγγενείς. Είναι ένα τρένο που σταματάει σε χιλάδες σταθμούς, σε πόλεις, σε χωριά, σε στενά, σε πλατείες. Μαζί του ταξιδεύουν μικροί και μεγάλοι. Πλούσιοι και φτωχοί. Γυναίκες, άνδρες παιδιά. Λευκοί, έγχρωμοι, κίτρινοι. Δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι. Πρόκειται για ένα τρένο του οποίου τα βαγόνια δεν περιλαμβάνουν επίσημες θέσεις. Όλες οι θέσεις είναι ίδιες. Μια και μοναδική κατηγορία…
Χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο μάς εγκαταλείπουν. Μια παράξενη αιτία μικραίνει τη ζωή, την επισπεύδει, την κόβει στη μέση. Μια πραγματικότητα, μια καθημερινότητα στη ζωή μας. Η επιστήμη αγωνίζεται να βρεί το μαγικό βάλσαμο. Ένα βάλσαμο που ακόμα δεν ήρθε να σταματήσει αυτό το βιαστικό τρένο που λυσσομανά μέρα νύχτα στον κόσμο που ζούμε.
Λίγες οι επιλογές μας. Ελάχιστες. Μια καθημερινότητα που θέλει γερά νεύρα και απίστευτη υπομονή για να αντιμετωπιστεί. Θέλει υπομονή και κουράγιο, θέλει συμπαράσταση προς στους ανθρώπους που βιώνουν αυτή τη δυσκολία. Θέλει αντοχή για όσουν ζουν προσωπικά αυτό το μαρτύριο. Είναι έτοιμη η κοινωνία μας να βοηθήσει με τον πιο σωστό τρόπο όσους πάσχουν αλλά και όσουν υποφέρουν δίπλα από τους ασθενείς; Χιλιάδες είναι οι λεπτομέρειες που εμπλέκονται σε όλες αυτές τις διαδικασίες. Ψυχολογικοί παράγοντες που καταφέρνουν να διαλύουν οικογένειες. Πρόκειται για μια ασθένεια που τρέχει με χίλια χιλιόμετρα την ώρα. Άλλοτε ζαλίζει, άλλοτε συγχίζει, άλλοτε πανικοβάλλει. Ευχόμαστε η οργανωμένη πολιτεία να δώσει και τώρα και στο μέλλον ό,τι πιο ουσιαστικό μπορεί γιατί οι ανάγκες είναι τεράστιες και οι δυσκολίες δυσβάσταχτες.
Γιατί αυτό το τρένο λέγεται καρκίνος και δεν λέει να σταματήσει…
- Στη μνήμη της Πόπης Μαυρογιάννη