Η τραγουδίστρια Ενκαρνίτα Ιωάννου. Η φωτογραφία είναι από το προσωπικό της αρχείο.
Τη λένε Ενκαρνίτα Ιωάννου. Είναι, το κορίτσι με τη μαγική φωνή. Είναι μόλις 27 ετών και είναι τραγουδίστρια. Η ζωή της μοιάζει με παραμύθι, αυτό που θα έπρεπε να διαβάζουν τα πιο μεγάλα παιδιά για να μαθαίνουν και οι μεγάλοι για να θυμούνται.
Η Ενκαρνίτα, στα δεκαεπτά της χρόνια, μετά από ένα τροχαίο, επέλεξε τον ακρωτηριασμό του αριστερού της ποδιού.. Σήμερα μέσα από την ιστοσελίδα μας, αφηγείται τη δικιά της ιστορία και παραδίδει μαθήματα ζωής…
Και συνεχίζει:
Θυμάμαι ότι ξύπνησα στην εντατική του γενικού νοσοκομείου Λευκωσίας. Μετά από λίγες μέρες, έπρεπε να φύγω από την Κύπρο και να μεταφερθώ στο Ισραήλ με «air ambulance». Είχα αιμορραγία στους πνεύμονες, όπου προκλήθηκε από τη ζώνη ασφαλείας κι αρχικά ήταν και το πιο επικίνδυνο όπως και δύο πόδια θρύψαλα. Στο νοσοκομείο του Ισραήλ, έμεινα περίπου για ενάμιση χρόνο, όπου προσπαθούσαν να μου διασώσουν το αριστερό μου πόδι, το οποίο ήταν για τόσο καιρό, μία ανοιχτή πληγή.
Έκανα πάρα πολλές εγχειρήσεις, πέρασα από πολλές ναρκώσεις και σχεδόν καθημερινά. Τρείς ήταν οι μεγάλες επεμβάσεις, για τη διάσωση του αριστερού μου ποδιού. Όταν απέτυχε και η τρίτη εγχείριση, εκεί κουράστηκα και επέλεξα να μην υποβληθώ σε άλλη επέμβαση αλλά σε ακρωτηριασμό. Ομολογώ, πως δεν σκέφτηκα καθόλου συναισθηματικά. Λογικά και μόνο, είπα στον εαυτό μου, πως αυτή μου η απόφαση θα με οδηγούσε σ’ ένα πιο πρακτικό τρόπο ζωής κι αποδείχθηκε πως είναι όντως πιο πρακτικό. Και γι αυτό ακριβώς το λόγο, είμαι και η Ενκαρνίτα του σήμερα. Και για να είμαι ειλικρινής αν γυρνούσε πίσω ο χρόνος, δε θα άλλαζα τίποτα, γιατί σήμερα, μέσα από όλο αυτό, είμαι τόσο «πλούσια».
Προσθέτει:
«Αυτός ο δρόμος για μένα, ήταν πάρα πολύ δύσκολος και πριν τον ακρωτηριασμό και μετά. Ήταν σα να «ξαναγεννήθηκα», κι έπρεπε να τα μάθω όλα από την αρχή. Να μάθω να αναπνέω κι έπειτα να περπατώ.. Είμαι όμως πεισματάρα και παράλληλα και θετικός άνθρωπος και όλο αυτό το είδα σαν «πρόκληση» με αποτέλεσμα σήμερα η καθημερινότητα μου, να είναι άψογη.
Αθλούμαι, οδηγώ, κολυμπώ, τρέχω.. Ήμουν αθλήτρια του άλμα επί κοντώ, πριν το ατύχημα κι άρχισα να αθλούμαι και μετά αφού βέβαια προηγήθηκαν πολλές φυσικοθεραπείες. Τώρα βέβαια, έχω αφήσει για λίγο τον αθλητισμό. λόγω δουλειάς, με τις πρόβες πολλές φορές δεν προλαβαίνω, όμως είναι κάτι που στοχεύω να το επανεντάξω στο πρόγραμμα μου.
Τονίζει:
«Άλλαξε ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα και στο πρακτικό κομμάτι. Χρειάζομαι ένα άλλο προσθετικό πόδι για κάθε δραστηριότητα, που θέλω να κάνω.. άλλο για να τρέξω, άλλο για να κολυμπήσω, άλλο αν θέλω να βάλω τακούνια.. άλλαξαν πρακτικά πράγματα της καθημερινότητας μου, όμως αυτό πια είναι το δικό μου «συνηθισμένο» και όχι το «διαφορετικό»..
Δε σου κρύβω όμως ότι η μεγαλύτερη πηγή δύναμης μου, είναι η αγαπημένη μου οικογένεια, η μουσική, ο εαυτός μου, η πίστη μου δηλαδή προς εμένα, η θέληση μου και το πείσμα μου».
Συμπληρώνει:
«Όσο κι αν σου φαίνεται παράξενο δεν υπήρξαν στιγμές, που είπα, γιατί, κι αυτό θεωρώ είναι και το μεγαλύτερο μας λάθος. Το να ψαχνόμαστε σε ένα γιατί, δηλαδή. Ποτέ δεν έκανα αυτή την ερώτηση, γιατί ήξερα την απάντηση. Γιατί εγώ μπορώ, γιατί εγώ μπορώ να το αντέξω, γιατί εγώ θα βγω από τη φωτιά.. αυτό είναι το δικό μου πεπρωμένο. Και πάντα λέω ευχαριστώ, ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα!
Ακούγεται κλισέ, το ξέρω αυτό θέλει όμως. Είναι άσπρο, μαύρο. Μπαίνεις στη φωτιά και διαλέγεις ή θα κλαις και θα καείς ή θα βγεις και θα γελάς και θα ζεις την κάθε στιγμή της ζωής σου! Ο κάθε άνθρωπος βρίσκει το δικό του τρόπο, έτσι ώστε να βρει τη δική του εσωτερική δύναμη. Δεν είναι κάτι που είναι αδύνατο.. γιατί κάποιος τώρα μπορεί να πει «ε, μα εσύ είσαι δυνατή», δεν ήμουν πάντα τόσο δυνατή όσο είμαι σήμερα, έγινα! Να χαμογελάτε και να απολαμβάνετε και να ζείτε την κάθε στιγμή!»
Οι γκριμάτσες και το παιχνίδισμα με τους μυς είναι μικρά θαύματα, λέει η μητέρα του μικρού Αντώνη…