Αγαπημένη περιοχή τα Εξάρχεια. Τα Εξάρχεια της νεότητάς μας, τότε που οι δρόμοι ήταν ασφαλείς, τα καφέ γεμάτα και στην πλατεία σύχναζαν παιδιά και νέοι άνθρωποι.
Την εποχή που περνούσαμε ημέρες ολόκληρες εκεί: από το πρωί στην Σχολή, το μεσημέρι για φαγητό στον Κάββουρα, το απόγευμα καφές και ποτό μέχρι αργά το βράδυ στα ροκ στέκια της Αραχώβης και της Μπενάκη.
Τότε που παρέες-παρέες καθόμασταν στον μεσημεριανό ήλιο της πλατείας χωρίς να μας ανησυχεί τίποτα και κανείς…
Δεν ισχυριζόμαστε, ούτε είμαστε τόσο αφελείς, ώστε να πιστεύουμε ότι τότε δεν υπήρχε ο υπόκοσμος, η διακίνηση, οι άστεγοι, οι αντιεξουσιαστικές ομάδες. Τα βλέπαμε όλα με τα μάτια μας. Ωστόσο, τότε, όλα αυτά απλώς προσέθεταν την… πινελιά τους στην γραφικότητα της γειτονιάς.
Τώρα το πράγμα έχει αλλάξει άρδην. Η κατάσταση τα τελευταία χρόνια έχει εκτραχυνθεί. Ειδικά με την έλευση της κρίσης τα ζάρια γύρισαν. Η κατάσταση είναι γνωστή εξάλλου, δεν χρειάζεται περιγραφές. Την παρακολουθούμε καθημερινά σε τηλεοράσεις και πρωτοσέλιδα εφημερίδων. Κλοπές, πορνεία, διακίνηση ναρκωτικών ουσιών, και ακόμα περισσότερο μολότοφ, πετροπόλεμος με τα ΜΑΤ. Μία δυνάμει εμπόλεμη ζώνη…
Το χειρότερο είναι το συναίσθημα της εγκατάλειψης από το κράτος, από την Πολιτεία, να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους…
Τις πταίει για όλα αυτά; Σίγουρα όχι οι κάτοικοι και σίγουρα όχι μία συγκεκριμένη πολιτική θεώρηση των πραγμάτων που αγγίζει τα όρια του ρομαντισμού ή της ουτοπίας, ξεφεύγοντας από την πεπατημένη.
Αυτό είναι, θεωρούμε, το σημείο-κλειδί στα περισσότερα από τα ζητήματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία: η λειτουργία του κρατικού μηχανισμού. Προφανώς ζούμε σε μία χώρα, όπου το σύστημα τουλάχιστον υπολειτουργεί, αν όχι χειρότερα…
Διότι, για παράδειγμα, ο δήμος Αθηναίων, όπως οι περισσότεροι δήμοι στην χώρα δεν βρισκόταν πάντα σε δεινή οικονομική κατάσταση, ώστε να δυσκολεύεται να δημιουργήσει νέες ή να ενισχύσει υπάρχουσες δομές που θα βελτίωναν ίσως την κατάσταση. Διότι η αστυνομία δεν είχε ανέκαθεν τις νυν τραγικές ελλείψεις σε εξοπλισμό και προσωπικό. Ούτε τα πανεπιστημιακά ιδρύματα της περιοχής έχουν την αρμοδιότητα ή τα μέσα να ελέγξουν τα άτομα που εισέρχονται σε αυτά και ουσιαστικά δεν βγαίνουν ποτέ…
Το σύστημά μας, φαίνεται, αρέσκεται να έχει στην διάθεσή του τα εργαλεία εκείνα που το διευκολύνουν να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του και που προσφέρονται για μικροκομματικά παιγνίδια.
Από την άλλη πλευρά, μήπως δεν βρίσκει καν τον λόγο να ασχοληθεί ουσιαστικά, θα αναρωτηθεί ίσως κακόβουλα κάποιος. Τα τακτικά ξεσπάσματα βιαιοτήτων και παρανομίας στα Εξάρχεια θα είναι πάντοτε μία αφορμή για αντιπαράθεση…
Οι κάτοικοι των Εξαρχείων περιμένουν χρόνια κάτι, μία λύση στο πρόβλημα, μία ανακούφιση. Απαντήσεις ξεκάθαρες σίγουρα δεν έχουν λάβει -τουλάχιστον ακόμη. Οφείλουμε ωστόσο όλοι, ως πολιτικά όντα, να αναλογιστούμε ψύχραιμα και αντικειμενικά τα γεγονότα γύρω μας.
Τα Εξάρχεια θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με ένα παιγνίδι εξουσίας, το οποίο παίζεται στις πλάτες των πολιτών. Και όλοι γνωρίζουμε τι συμβαίνει όταν παλεύουν τα βουβάλια…
Ο προεκλογικός λόγος, η ιστορική μνήμη και η ρετρό, πλην σύγχρονη, πολιτική της Φώφης