Ο προεκλογικός λόγος, η ιστορική μνήμη και η ρετρό, πλην σύγχρονη, πολιτική της Φώφης

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Οι εθνικιστές στα Σκόπια (VMRO-DPMNE), με την ακροδεξιά Γκορντάνα Σιλιάνοφσκα, στοχεύουν την κατάκτηση της Προεδρίας: Αύριο ο πρώτος κρίσιμος γύρος των εκλογών…

Κασσελάκης για ευρωεκλογές: Η 9η Ιουνίου θα σημάνει το τέλος της αποσταθεροποίησης και την αρχή της μεγάλης ανατροπής

Ανω κάτω οι εκλογές στην Ινδία: Ψεύτικα βίντεο με σταρ του Μπόλιγουντ εμφανίζουν ηθοποιούς να επικρίνουν τον Ναρέντρα Μόντι

ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΚΥΡΙΤΣΗ

Ο προεκλογικός λόγος είναι μία πρόκληση τόσο για αυτούς που τον εκφέρουν, όσο και για εκείνους που τον ακούν.

Οι μεν πρώτοι αποσκοπούν ξεκάθαρα στην προσέλκυση ψηφοφόρων μέσα από την ανάδειξη των προτερημάτων του προγράμματος που πρεσβεύουν και στην κατάδειξη των μειονεκτημάτων της πολιτικής των αντιπάλων τους. Οι δε προσπαθούν μέσα από τα όσα μεγαλόπνοα ακούν να αποκωδικοποιήσουν την ουσία του εκάστοτε πολιτικού προγράμματος, προκειμένου να λάβουν τις αποφάσεις τους.

Είναι δε αναμενόμενο ότι συμπεριλαμβάνει στομφώδεις, εντυπωσιακές εκφράσεις, οι οποίες θα κρατήσουν το… αυτί του ακροατή «τεντωμένο».

• Σε κάποιες περιπτώσεις, μπορεί να ακούγονται γραφικές μεν, ωστόσο τοποθετημένες σε ένα context ενθουσιασμού και οπαδικότητας περνούν στα ψιλά γράμματα. Επιπλέον, έχει την σημασία της η ακολουθία λόγων και έργων. Όταν τα λόγια είναι συναφή με τα έργα κάποιας παράταξης, ίσως ο ακροατής «συγχωρήσει» μια…κορώνα εντυπωσιασμού.

Το πρόβλημα ξεκινά όταν οι προεκλογικές ομιλίες διολισθαίνουν προς την αμετροέπεια. Και αυτό είναι ένα φαινόμενο εξαιρετικά συχνό αυτές τις ημέρες.

Όταν το πράγμα… «ξεφεύγει» σε υπερβολές και κομπασμούς, ο ακροατής οφείλει να είναι έτοιμος να αξιολογήσει και αυτήν την παράμετρο, προτού αποφασίσει -κατά προτίμηση όχι άκριτα- να «καταπιεί» ό,τι του σερβίρει ακόμα και το πιο αξιόλογο πολιτικό πρόσωπο.

Για παράδειγμα η κυρία Γεννηματά, ηγέτιδα του Κινήματος Αλλαγής, δηλαδή του διάδοχου σχήματος του ΠΑΣΟΚ σε πρόσφατη συνέντευξή της (το περασμένο Σάββατο) στην κρατική τηλεόραση…

• Ο στόχος της εδώ και καιρό και κυρίως ενόψει των ευρωεκλογών και αργότερα των βουλευτικών, είναι σαφής: να αποτινάξει την «ρετσινιά» του -όχι και τόσο παλιού- «πράσινου» Κινήματος, να διαχωρίσει εαυτήν και το ΚΙΝΑΛ από την σκληρή μνημονιακή περίοδο και να πείσει για μία φρέσκια, προοδευτική προοπτική της παράταξης και κατ’ επέκταση της χώρας…

Ομιλεί για την μεγάλη προοδευτική παράταξη που θα οδηγήσει τον τόπο στην ανάπτυξη με κοινωνικό πρόσημο, που θα μεριμνήσει για τον μέσο πολίτη και θα γιατρέψει τις πληγές που δημιούργησαν οι… «κακές» προηγούμενες κυβερνήσεις στην χώρα. Και εδώ μπαίνει ο ρόλος του ακροατή. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι άραγε να θυμηθεί κάποιες από αυτές, διερωτόμαστε.

• Από την άλλη, χωρίς να θέλουμε να αμφισβητήσουμε τις προθέσεις της κυρίας Γεννηματά, διακρίνουμε παρ’ όλα αυτά μία τάση αλαζονείας. Οφείλουμε λοιπόν να αναρωτηθούμε: πριν πέντε, έξι και δέκα σχεδόν χρόνια, βρισκόταν κάποιος άλλος στο τιμόνι της χώρας; Και εάν δεν βρισκόταν το πρόσωπο, βρισκόταν η παράταξη. Και αυτήν τελικά παρέλαβε, με τα θετικά και τα αρνητικά της, η κυρία Γεννηματά…

Δυστυχώς, στους προεκλογικούς λόγους υπάρχει και αυτή η παγίδα. Αυτή στην οποία πέφτει ο ομιλών όταν επιχειρεί να βελτιώσει ενδεχομένως μία εικόνα από το παρελθόν που βλάπτει το προφίλ του. Εν προκειμένω, την εικόνα της παράταξης που έσπρωξε μία χώρα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στα μνημόνια και την εξαθλίωση.

• Πρόκειται βεβαίως για ένα δύσκολο εγχείρημα -φαίνεται άλλωστε από τα νούμερα του ΚΙΝΑΛ στις δημοσκοπήσεις- και χρειάζεται πολλά παραπάνω από την αλλαγή ονόματος και λογοτύπου, από λόγια και χαρακτηρισμούς. Όπως, παραδείγματος χάριν, πιο ουσιαστική αυτοκριτική από όση έχουμε ακούσει -εάν έχουμε ακούσει- έως τώρα.

Διότι από όσο ψηλότερα πέφτει κάποιος τόσο πιο σοβαρά τα τραύματα και τόσο πιο δύσκολη η επούλωσή τους. Όσο για την κυρία Γεννηματά φαίνεται να της έχει ανατεθεί ο ρόλος της… νοσηλεύτριας.

Εκτιμούμε ότι το θεραπευτικό σχήμα που χρησιμοποιεί δεν μοιάζει να είναι το πλέον αποτελεσματικό. Ενώ από την μία κάνει λόγο για όλα αυτά τα ελπιδοφόρα περί κοινωνικού κράτους, προοδευτισμού, σωτηρίας της χώρας από τους ανίκανους, μηδενική ανοχή σε λαϊκισμούς, ρατσισμούς και τόσα ακόμα, η αυτοκριτική για την παράταξη που παρέλαβε εκλείπει σκανδαλωδώς.

• Εάν κάποιος δεν γνώριζε πράγματα και καταστάσεις θα μπορούσε να υποθέσει ότι πρόκειται ίσως για μία νέα πρόταση εξουσίας, η οποία δεν έχει κληθεί ποτέ να κυβερνήσει την χώρα. Μία άφθαρτη και αμέμπτου ηθικής νέα πολιτική δύναμη, η οποία στοχεύει στην αλλαγή της κατάστασης.

Η Ελλάδα όμως δεν φημίζεται για τις νέες προτάσεις της και κυρίως για αυτές που έχουν λόγο και κύρος…

Η αυτοπεποίθηση με την οποία επιχειρεί να πλασάρει τόσο τον εαυτό της και το κόμμα της, η επικεφαλής του ΚΙΝΑΛ -όσο αξιοθαύμαστη και αν είναι, δεδομένης της ιστορίας του- κάθε άλλο παρά δείχνει επίγνωση, πόσο μάλλον αίσθημα ευθύνης για το «ένοχο» παρελθόν του.

Ένα παρελθόν το οποίο ενώ από την μία προσπαθεί να αποτινάξει, την ίδια στιγμή χρησιμοποιεί κομμάτια του και συγκεκριμένα, το ισχυρότερο κομμάτι: τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου (σ.σ. στο τελευταίο συνέδριο της παράταξης), για να καρπωθεί τα οφέλη της δημοφιλίας του.

• Όσο για την ρετρό πολιτική την οποία τόσο έντονα αποκηρύσσει μαζί με την προσκόλληση στην εξουσία, η διατύπωση είναι τουλάχιστον ατυχής για μία παράταξη που έδωσε σάρκα και οστά στο μετέπειτα πολιτικό σύστημα της χώρας. Που αγκιστρώθηκε στην εξουσία για δεκαετίες και ακόμα προσπαθεί.

Αν μη τι άλλο, η λατρεία για το αξίωμα, η αποποίηση ευθυνών και η πολιτική ως παράδοση που περνά από πατέρα σε γιο, είναι από τα κύρια χαρακτηριστικά του πολιτικού μας συστήματος, όπως έχει διαμορφωθεί τις τελευταίες δεκαετίες. Και αυτό, η απόκρυψη δηλαδή της ιστορικής μνήμης, στον βαθμό που μπορεί να επιτευχθεί, αποτελεί κατ’ εξοχήν παγίδα του προεκλογικού λόγου…

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. Επίσης απαγορεύεται δια νόμου η αναδημοσίευση των σχολίων χωρίς τη γραπτή έγκριση της ιστοσελίδας.

Τα θαλασσοδάνεια, τα δανεικά και αγύριστα και η εμπιστοσύνη στο κράτος: Μία.. πασχαλινή ιστορία