Υποψήφιοι για την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών (Κάρτερ, Κλίντον, Ομπάμα) είχαν κάνει λόγο για τουρκική κατοχή στην Κύπρο και προεκλογικά υποσχέθηκαν να εργαστούν για τον τερματισμό της. Ως ένοικοι του Λευκού Οίκου, όπως όλοι οι πρόεδροι των ΗΠΑ -Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι-, δεν μίλησαν ποτέ για την αναγκαιότητα αποχώρησης των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων από το νησί.
Το ίδιο σκηνικό, με διαφορετικές προσεγγίσεις λόγω διαφορετικών συμφερόντων, επικράτησε όλα αυτά τα χρόνια και στη Μόσχα σε σχέση με την Κύπρο. Η σταθερή θέση της Ρωσίας, και πριν της ΕΣΣΔ, για «πολιτική αρχών» στο Κυπριακό δεν ήταν ποτέ ξεκάθαρη υπέρ της αποχώρησης των τουρκικών στρατευμάτων.
Βέβαια, δεν σημαίνει συνάμα ότι θα πρέπει να τα βάζουμε όλα στο ίδιο καλάθι, ούτε για το χουντικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή του 1974, αλλά ούτε και για τα όσα ακολούθησαν μέχρι σήμερα.
Για παράδειγμα, τρεις μέρες πριν το δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004, όταν αξιωματούχοι των Ηνωμένων Εθνών, των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της ΕΕ απειλούσαν τον Κυπριακό λαό για αρνητικότατες συνέπειες και ότι θα πέσουν κεραμίδια στα κεφάλαια των Κυπρίων αν απορρίψουν το σχέδιο Ανάν, στην έδρα του ΟΗΕ είχαμε βιώσει τις προσπάθειες της Λευκωσίας για να αποφευχθεί η συντονισμένη επιχείρηση εξαναγκασμού για αποδοχή του «τουρκοβρετανικού σχεδίου». Τελικά, το ψήφισμα απορρίφθηκε λόγω του ρωσικού βέτο.
Επίσης, δεν ήταν λίγες οι φορές που η Λευκωσία και η Αθήνα αναζητούσαν τον Σεργκέι Λαβρόφ, αρχικά ως Μόνιμο Αντιπρόσωπο της Ρωσίας στον ΟΗΕ και μετά ως υπουργό Εξωτερικών, για να του ζητήσουν τη βοήθεια και την παρέμβασή του με σκοπό να αποφευχθούν δυσάρεστες εξελίξεις όχι μόνο στο Κυπριακό, αλλά και για άλλα ελληνικά ζητήματα.
Ανεξάρτητα ποιες ήταν και είναι οι πραγματικές προθέσεις της Μόσχας, στο πλαίσιο της υπεράσπισης των δικών της συμφερόντων, και πέρα από το πώς κρίνει ο καθένας μας την πραγματικότητα και την προοπτική του Κυπριακού, τα γεγονότα είναι γεγονότα.
Αν η Ελλάδα και η Τουρκία δεν ήταν μέλη του ΝΑΤΟ, τη λεγόμενη «πολιτική αρχών», που επικαλείται όλα αυτά τα χρόνια η Ρωσία, θα την ασκούσε πολύ πιθανόν η Ουάσιγκτον και οι ρόλοι θα αντιστρέφονταν.
Μετά από 44 και πλέον χρόνια, που εξακολουθούμε (αν όχι όλοι, τουλάχιστον οι περισσότεροι), να λέμε: την προδοσία προδοσία, την κατοχή κατοχή, την προσφυγιά προσφυγιά και την απελευθέρωση απελευθέρωση, βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα σε σχέση με το πώς αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ και η Ρωσία την Τουρκία και φαίνεται ότι για πρώτη φορά ενδεχομένως να αντιστραφούν οι ρόλοι.
Στο προηγούμενο κείμενό μας, σημειώναμε ότι «ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι μόνο απρόβλεπτος, αλλά και ο νέος πολέμιος του Ταγίπ Ερντογάν. Στη βράση κολλάει το σίδερο και τώρα προσφέρεται μια μοναδική ευκαιρία για πιθανή ανατροπή του σκηνικού στο Κυπριακό και στα Ελληνοτουρκικά». Και τέτοιες ευκαιρίες, με τα όσα εξελίσσονται μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας, αλλά και μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας, δεν παρουσιάζονται συχνά.
Την ίδια στιγμή, ο Βλαντιμίρ Πούτιν αξιοποιεί μεθοδικά στο έπακρο τον αντιδυτικό ισλαμισμό του Ερντογάν και την υποβόσκουσα κρίση, εδώ και αρκετό καιρό, στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις. Ανάλογα με την τροπή των εξελίξεων στο πεδίο της σύγκρουσης Ουάσιγκτον – Άγκυρας, ορισμένοι Αμερικανοί αναλυτές δεν αποκλείουν ακόμη και την πιθανότητα ο Τούρκος πρόεδρος να οδηγήσει τη χώρα του στην έξοδο από το ΝΑΤΟ.
Και «ξεκαθάρισμα των σχέσεων» σημαίνει ότι οι «αξιόπιστες συμμαχίες» και οι «δυνατές φιλίες» συνοδεύονται με ουσιαστική στήριξη για την αποχώρηση του τουρκικού κατοχικού στρατού από την Κύπρο, την προάσπιση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο και την υπεράσπιση της απρόσκοπτης άσκησης του δικαιώματος αξιοποίησης της ελληνικής και της κυπριακής ΑΟΖ.
Ακριβώς με την ίδια φιλοσοφία να αντιμετωπιστούν οι σχέσεις με τις ΗΠΑ, στο πλαίσιο της νέας πραγματικότητας. Και όπως αναφέραμε ξανά, στη διεθνή πολιτική σκακιέρα κανείς δεν αποκτά «δώρα» χωρίς διεκδικητική πολιτική.
Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν αναζητούν τον Άγιο Βασίλη, αλλά την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου, της Σύμβασης του Δικαίου της Θάλασσας, των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.
Αυτό θα είναι το «ξεκαθάρισμα των σχέσεων» με Ουάσιγκτον και Μόσχα!
Η κατάληξη της σύγκρουσης του Τραμπ με τον Ερντογάν καταλύτης για Ελλάδα και Κύπρο