Του Νίκου Κατσουρίδη
Οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν ότι θα αποσυρθούν από την Συρία. Την ίδια ώρα ο Ερντογάν δηλώνει ότι θα συνεχίσει να κυνηγά τους «τρομοκράτες» στη Συρία μέχρι και το Ιράκ. Δηλαδή στη Συρία πιθανόν η Τουρκία να εξελιχθεί σε βασικό συμμέτοχο στις εξελίξεις.
Παράλληλα εγκαινιάστηκε το πυρηνικό εργοστάσιο στο Ακκιογιού με Ρωσική τεχνολογία ενώ ταυτόχρονα προχωρά η αγορά των S-400. Ρωσία, Ιράν και Συρία συσφίγγουν τις σχέσεις τους, την ίδια ώρα που η Τουρκία απειλεί το Ισραήλ. Το μέτωπο των ΑΟΖ στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου διευρύνεται, ενώ η Ευρωπαϊκή ΄Ένωση φαίνεται να αδυνατεί να αντιδράσει πρακτικά και αποτελεσματικά τόσον στις απ΄ ευθείας σχέσεις με την Τουρκία όσον και στο μέτωπο που μας αφορά άμεσα, αυτό δηλαδή, της ΑΟΖ.
Σ΄ αυτά τα πλαίσια αναπτύσσονται νέα, φοβερότερα οπλικά συστήματα, τα οποία απογειώνουν τη διαφορά ισχύος ανάμεσα στους δύο μεγάλους και τον υπόλοιπο κόσμο, γεγονός το οποίο αυξάνει τις δυνατότητες τους να επιβάλλουν «λύσεις», δηλαδή τα συμφέροντα τους όπου χρειαστεί. Στα πλαίσια αυτής της διαμάχης τους χρειάζονται και οικοδομούν με άξονα τον εαυτό τους, συνεργασίες και συμμαχίες. Σ΄ αυτό λοιπόν το αδρό πολύ, αδρό πλαίσιο που μας περιβάλλει, ας δούμε που βρισκόμαστε εμείς, λαμβάνοντας υπόψη πέραν από τα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά δεδομένα και τα οικονομικά.
Ακόμη και με γυμνό μάτι, όπως λένε, φαίνεται ξεκάθαρα ότι η Κύπρος μεθοδευμένα έχει εναποθέσει όλες τις ελπίδες και προσδοκίες της στη Δύση. Στις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή ΄Ένωση συγκεκριμένα κατά κύριο λόγο, στο Ισραήλ δευτερευόντως και κατά τρίτο λόγο ξεχωριστά σε μεγάλες Ευρωπαϊκές χώρες, π.χ. Γερμανία και Γαλλία. Το γήπεδο βέβαια στα θέματα που μας αφορούν συνεχίζει να το χαράζει το Ηνωμένο Βασίλειο. Τούτου λεχθέντος, ότι δηλαδή το Ηνωμένο Βασίλειο είναι ο παράγοντας που σε μεγάλο βαθμό ακόμα σχεδιάζει τα παίγνια στο Κυπριακό, κάτω βέβαια από την ομπρέλα του Μεγάλου Αδελφού, ας δούμε τον ίδιο τον Μεγάλο Αδελφό πού στέκει.
Ο Μεγάλος Αδελφός λοιπόν έχοντας κατά νου ότι τα δικά του συμφέροντα στην περιοχή, δεκαετίες τώρα εξυπηρετούνται από τους «ανθρώπους» του στην Ανατολική Μεσόγειο, Ισραήλ και Τουρκία, θα ήθελε το Κυπριακό να οδηγηθεί σε λύση, που να ενισχύσει τους δικούς του σχεδιασμούς στην περιοχή. Ότι ακόμα, επιθυμεί την λύση είναι για μας θετικό. Το τι λύση θέλει όμως είναι το σύνθετο. Λύση που να καθίσταται η Κύπρος παράγοντας σταθερότητας στην περιοχή και γέφυρα εξυπηρέτησης των συμφερόντων των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο. Ολων των συμφερόντων τους. Εξ΄ ού για παράδειγμα η έντονη διείσδυση τους στο οικονομικό κυπριακό τοπίο.
Βήμα-βήμα τα τελευταία πέντε (5) χρόνια, αξιοποιώντας την οικονομική κρίση με απόγειο το κούρεμα του 2013, παίρνουν στα χέρια τους τον Τραπεζικό Τομέα στην Κύπρο. Τράπεζα Κύπρου, Ελληνική Τράπεζα και πιθανόν τώρα και ο Συνεργατισμός. Ο Συνεργατισμός του οποίου ένα μέρος, το κακό ως λέγεται, ήδη ανήκει σε αμερικανικά συμφέροντα μέσον της Αλταμίρα.
Επιστρέφοντας στα της λύσης του κυπριακού, φρονώ ότι επιθυμούν η λύση να βολέψει και να προάξει και τις σχέσεις των ως πρόσφατα Ιπποτών τους στην περιοχή. Δηλαδή Ισραήλ και Τουρκίας. Αρα η Τουρκία θα πρέπει να αισθάνεται άνετα με την λύση που θα δοθεί, το Ισραήλ να νοιώθει ασφαλές και ενισχυμένο, η Ευρωπαϊκή ΄Ένωση, σύμμαχος των ΗΠΑ, ικανοποιημένη κυρίως λόγω της ρύθμισης που θα δοθεί στα θέματα του Φυσικού Αερίου και η Ρωσία να κρατηθεί σε απόσταση.
Αυτό προϋποθέτει βέβαια συνέχεια και συνέπεια πολιτικής και όσον γίνεται ενωμένο εσωτερικό μέτωπο τουλάχιστον στα κύρια ζητούμενα. Και παράλληλα συνεννόηση με τους Τουρκοκύπριους για το κοινό καλό.
Μ΄ αυτό το πνεύμα πρέπει να αντικριστεί και η πολιτική του Μεγάλου Αδελφού, με γνώμονα τα συμφέροντα της Κύπρου.